ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 488

เมื่อนั้นซู่เป่าจึงวางใจ วิ่งลงชั้นล่างอย่างร่าเริง กระโจนเข้าอ้อมอกของนายหญิงซู

“คุณยาย อรุณสวัสดิ์ค่ะ!” ซู่เป่าแหงนหน้า กอดนายหญิงซูออดอ้อน “เมื่อคืนหนูเป็นเด็กดี สำนึกผิดกับผนังแล้ว เก่งไหมคะ!”

นายหญิงซูรู้สึกเพียงตลกขบขัน ไปสำนึกผิดกับโจวกง (ผู้เขียนคัมภีร์โจวกงทำนายฝัน) มากกว่าละมั้ง

เธอลูบศีรษะของซู่เป่าแล้วพูด “เก่ง! ซู่เป่าของพวกเราเก่งที่สุด รีบไปกินข้าวเถอะ”

“อากาศหนาวแล้ว กินของร้อนหน่อย...น้ำเต้าหู้เพิ่งทำเสร็จ กำลังร้อน ๆ อยู่เลย”

น้อยมากที่ตระกูลซูจะมีอาหารเช้าแบบตะวันตกอย่างขนมปัง สลัด หรือแซนด์วิชอะไรพวกนั้น ในความคิดของนายหญิงซู อาหารเช้าต้องกินร้อน ๆ จึงจะดี โดยเฉพาะของที่มีประโยชน์และดีกับกระเพาะอย่างน้ำเต้าหู้ หมั่นโถว โจ๊กข้าวฟ่าง เนื้อ...

ซู่เป่าวิ่งไปที่ห้องอาหาร ทักทายอย่างเรียบร้อย “คุณตาอรุณสวัสดิ์ค่ะ ลุงใหญ่อรุณสวัสดิ์ค่ะ ป้าสะใภ้ใหญ่อรุณสวัสดิ์ค่ะ!”

ตั้งแต่ซู่เป่าปรากฏตัว เหยาหลิงเยว่ก็จ้องมองเธออยู่ตลอด

มองเธอพูดอรุณสวัสดิ์กับนายหญิงซู

แล้วยังอรุณสวัสดิ์กับซูอีเฉินและคุณท่านซูด้วย

ทุกคนเจอหน้ากันก็ต้องพูดว่าอรุณสวัสดิ์...

มือเหยาหลิงเยว่ถือน่องไก่แน่น ก้มหน้าจ้องน่องไก่ เงียบงันครู่หนึ่ง

จากนั้นก็พูดขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ตะกุกตะกัก “อรุณ...สะ...อรุณ”

ซู่เป่าแก้ไข “อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

เสียงเด็กน้อยลากเสียงสูง นุ่ม ๆ นิ่ม ๆ

เหยาหลิงเยว่จ้องปากของซู่เป่า มุมปากขมุบขมิบ ก่อนจะพูดขึ้น “อรุณ...สะ หวัดดด”

ลากเสียงยาวเหมือนกัน แต่ให้ความรู้สึกทื่อ ๆ

ซู่เป่ายกนิ้วโป้งให้แบบไม่ขี้เหนียวเลย “ใช่แล้ว! ป้าสะใภ้ใหญ่ฉลาดจริง ๆ ฉลาดกว่าเสี่ยวอู่อีกค่ะ!”

มือซ้ายของเหยาหลิงเยว่กำลังถือน่องไก่อยู่ มือขวาถือหมั่นโถว จ้องรอยยิ้มสดใสของซู่เป่า

เธอพยายามฉีกมุมปาก แต่น่าเสียดาย เธอไม่สามารถแสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาได้

แค่แอบจดจำคำว่า ‘อรุณสวัสดิ์’ นี้ให้แม่น

ซูอีเฉินเทน้ำเต้าหู้ให้ซู่เป่า เติมน้ำตาลหนึ่งช้อน แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “รีบกินเถอะ!”

ซู่เป่ายกมา “ว้าว อร่อยจังเลย!”

เหยาหลิงเยว่พูดในใจ ว้าว...คำนี้เหมือนว่าเธอจะพูดเป็น

ซู่เป่าเพิ่งดื่มน้ำเต้าหู้ไปสองคำก็หันไปเห็นพี่ชายสองคนลงบันไดมา เพราะยังไม่ทันกลืนน้ำเต้าหู้ในปากให้หมด เธอก็เลยได้แต่โบกมือให้กับพี่ชายทั้งสอง

ปากยังมีรอยน้ำเต้าหู้เป็นวง ท่าทางน่ารักอ่อนโยน

ซูเหอเวิ่นหยิบกระดาษทิชชูเช็ดปากให้เธอแบบคล่องมือมาก ๆ ก่อนจะพูดว่า “อรุณสวัสดิ์! ทำไมเธอตื่นเช้าจัง ไม่นอนอีกหน่อยล่ะ”

ซู่เป่าตอบ “หนูไม่ง่วงแล้ว”

ซูเหอเวิ่นกระซิบ “วันหลังยังจะออกไปอีกไหม”

ถ้ายังออกไปตอนกลางคืนอีก แบบนี้บ่อย ๆ ไม่ได้นะ!

ถ้าเด็กไม่นอนจะเตี้ย เขาไม่อยากกลายเป็นเหมือนอู่ไท่หลาง (ตัวละครหนึ่งในเรื่องซ้องกั๋งหรือสุยหู่จ้วน มีรูปร่างเตี้ย)

ซู่เป่าส่ายหน้า “วันหลังก็เกาะปู้จี๋ไง!”

เรื่องของวันหลังก็เอาไว้พูดวันหลัง

ซูเหอเวิ่นนั่งข้างเหยาหลิงเยว่ พูดว่าอรุณสวัสดิ์ตามปกติ จากนั้นก็เริ่มกินอาหารเช้า

เหยาหลิงเยว่นั่งเงียบ ๆ พักหนึ่ง จากนั้นก็จ้องซูเหอเวิ่น แล้วพูดขึ้นมาแบบอึก ๆ อัก ๆ “อรุณ...สะ หวัดดด”

ซูเหอเวิ่นอึ้ง จากนั้นก็รู้สึกเซอร์ไพรส์มาก!

เขาพูดชมเชยทันที “เก่งมากเลยครับ! พูดได้ตั้งสองคำแล้ว!”

แน่นอนว่าฉันเชี่ยก็นับเป็นคำหนึ่ง

อรุณสวัสดิ์ก็นับเป็นอีกคำ

ตอนนี้แม่ของเขาพูดได้สองคำแล้ว!

สอนวันละคำ หนึ่งปีก็จะได้สามร้อยหกสิบห้าคำ

ตัวอักษรจีนในสารบัญพจนานุกรมออนไลน์มีทั้งหมดสองหมื่นเก้าร้อยห้าสิบเก้าตัว คำศัพท์ห้าแสนสองหมื่นคำ คำศัพท์ที่ใช้บ่อยสองหมื่นแปดพันเจ็ดร้อยเจ็ดสิบคำ