ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 487

ซูอีเฉินลูบจมูก เป็นโสดแล้วยังไง เป็นโสดเขายังมีลูกชายสองคนนะ...

พอคิดอย่างนี้แล้วก็ดูเหมือนว่ายังพอไหว

นึกถึงว่าตอนนี้ซูเหอเวิ่นกับซูเหอเหวินเข้ากันได้ดีกับซู่เป่า กับหานหานและจื่อซีถึงจะมีอุปสรรคบ้าง แต่ก็ถือว่าแค่ตกใจไม่มีอันตราย เดินอยู่บนทางที่ถูกที่ควร

คนในครอบครัวปลอดภัยมีความสุข การเงินเป็นอิสระ ถึงทุกคนจะยุ่งบ้าง แต่ก็มีอิสระเรื่องเวลา

เหมือนว่าจะไม่ขาดอะไรแล้ว

คุณท่านซูก้มหน้าอ่านข่าวพลางถามอย่างสบาย ๆ “จริงสิ เรื่อง ‘สะใภ้’ แกคิดจะทำยังไง จะจดทะเบียนสมรสไหม แล้วจะจัดงานแต่งชดเชยไหม”

อย่างไรซูอีเฉินก็ไม่เคยแต่งงาน คุณท่านซูรู้สึกว่าการแต่งงานคือเรื่องใหญ่ในชีวิต ถ้าซูอีเฉินต้องการ เขากับยายแก่ก็จะจัดงานแต่งงานให้เขาสักครั้ง

ซูอีเฉินตอบเรียบ “ไม่ต้องแล้วครับ”

ชะงักครู่หนึ่งแล้วจึงพูด “ผมจะจดทะเบียนสมรสกับเธอ”

หลังจากเธอกลับมาก็เอาแต่จ้องซูเหอเวิ่นกับซูเหอเหวิน อย่างน้อยในช่วงเวลายาวนานนี้ เธอจะอยู่ที่ตระกูลซู

ตอนนี้เธอไม่มีสติสัมปชัญญะ ฐานะจึงเป็นสิ่งที่ช่วยให้เธอหลีกเลี่ยงเรื่องยุ่งยากมากมายได้

ถ้าวันข้างหน้าเธอมีสติแล้วไม่อยากอยู่ที่ตระกูลซู เขาก็ไปหย่ากับเธอได้ทุกเมื่อ

แต่ตอนนี้ที่เขาทำได้ก็มีแต่เรื่องนี้แล้ว

คุณท่านซูพยักหน้า “ก็ดี”

ซูอีเฉินนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเงยหน้าพูด “หลังจากปีใหม่ก็จะเป็นวันเกิดอายุครบห้าขวบของซู่เป่า ถึงตอนนั้นผมจะพาซู่เป่าไปฉลองที่เกาะหนีกวงครับ”

คุณท่านซูพูดขึ้นพลัน “อะไรคือแกพาซู่เป่าไป พวกเราไม่ต้องไปเหรอ”

ซูอีเฉินพูดอยู่ในลำคอ “ผมก็ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ไปด้วยกันนั่นแหละครับ”

เมื่อนั้นคุณท่านซูจึงวางใจอ่านข่าวต่อ

ซูอีเฉินมองแผนงานทดลองเปิดสวนสนุกบนหน้าจอ

สวนสนุกสร้างเสร็จแล้ว อีกระยะหนึ่งก็ทดลองเปิดกิจการได้แล้ว เกาะสวนสนุกที่นิยมแล้วสิถึงจะเป็นสวนสนุกจริง ๆ

ซูอีเฉินไม่ติดใจกับเรื่องที่ต้องให้ซู่เป่าเล่นเป็นคนแรก เด็กชอบความครึกครื้น และสวนสนุกที่ครึกครื้นก็ต้องดีกว่าสวนสนุกที่เงียบเหงาอยู่แล้ว

เอาไว้สวนสนุกมีชื่อขึ้นมา ถึงตอนนั้นค่อยเริ่มจำกัดตั๋ว...แบบนี้ตอนที่ซู่เป่าไป จะได้ไม่ต้องต่อแถว อยากเล่นอะไรก็เล่นได้ แถมไม่เงียบเหงาด้วย

แถมช่วงนี้ยังจะได้เงินอีก...

กรรมสิทธิ์สวนสนุกอยู่ในชื่อของซู่เป่า ต่อไปกำไรของสวนสนุกก็จะเก็บเป็นชื่อของซู่เป่า

ถ้าปีละร้อยล้าน รอจนเธออายุสิบแปดก็จะมีพันสองพันล้าน เด็กผู้หญิงนี่นะ ต้องมีเงินมากหน่อยถึงจะมีความมั่นใจ!

เวลาผ่านไปเร็วจัง รู้สึกเหมือนยัยหนูเพิ่งกลับตระกูลซูมาได้ไม่นานนี้เอง แต่ตอนนี้จะห้าขวบแล้ว

ตอนที่รับกลับมาใหม่ ๆ เพิ่งจะสามขวบกว่า...

ซูอีเฉินกำลังคิดก็ได้ยินเสียงตึก ๆ ๆ ดังขึ้น ซูอีเฉินกับคุณท่านซูเงยหน้ามองไป หัวใจหล่นตุบ

ตรงบันไดมีผู้หญิงซีดขาวตัวแข็งทื่อยืนอยู่คนหนึ่ง ผมยาวทิ้งตัว จ้องพวกเขาเขม็งอยู่อย่างนี้

เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละ!

คุณท่านซูทำใจให้สงบ แต่ในใจก็ยังรู้สึกสยองอยู่หน่อย ๆ

มิน่า ยายแก่ถึงตกใจกับ ‘สะใภ้’ คนนี้...

คุณท่านซูส่ายหน้า นายหญิงซูออกมาจากห้องอาหารพอดี พอเห็นเหยาหลิงเยว่ยืนอยู่ตรงบันไดก็ตกใจมือสั่นเหมือนกัน จากนั้นก็ตบหน้าอก

“ตื่นแล้วเหรอ...” นายหญิงซูพูด “งั้นก็ลงมากินสิ”

เหยาหลิงเยว่ไม่ขยับชั่วขณะ แล้วจู่ ๆ ก็ยกมือขึ้นมาโบกสุดแรงเกิด ก่อนจะพูดว่า

“ฮะ...ฮะฮะไฮ! จ้วง...มันออกไป!”

ซูอีเฉิน “...”

คุณท่านซู “...”

นายหญิงซู “...”

ใครสอนเนี่ย

ออกมาเลยนะ!

นายหญิงซูสะดุ้งคืนสติ นึกถึงเสี่ยวอู่ทันที ฉันเชี่ยยังอาจได้ยังมาจากซูเหอเวิ่น เธอก็เลยจำ

งั้นไอ้ฮะฮะไฮเนี่ย มีแต่เสี่ยวอู่ที่สอนแล้ว!