ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 486

พอฟังผีทึ่มเล่าเรื่องพวกนี้จบ ลูกอมในปากบรรดาผีก็หมดพอดี

ผีหลายใจดูดนิ้ว ส่ายหน้าพูด “นายนี่สมกับชื่อผีทึ่มแท้ ๆ ทึ่มจริง ๆ ด้วย”

ผู้ชายหลาย ๆ คนก็เป็นแบบนี้ คิดว่าตัวเองอยู่ข้างนอกเหนื่อยสายตัวแทบขาด เป็นเสาหลักของครอบครัว แบกรับภาระมากมาย

เรื่องในบ้านพวกนี้ของผู้หญิงเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว ผ่านไปได้ก็ผ่านไป ผ่านไปไม่ได้ก็เลี่ยงเสีย นึกว่าปัญหาหยุมหยิมจะไม่เป็นปัญหา

หารู้ไม่ว่าเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งนี่แหละ ถ้าสะสมเยอะก็จะกลายเป็นปัญหาใหญ่ที่ไม่อาจแก้ไขได้เหมือนกัน

ผีขี้ขลาดประเมิน “สุดท้ายแล้วโศกนาฏกรรมของนายก็เป็นนายนั่นแหละที่สร้างขึ้นมา พูดอย่างไม่เกรงใจเลยนะ ที่ครอบครัวนายเป็นอย่างนี้ ที่เมียกับแม่ของนายเป็นอย่างนี้ ก็เพราะผลงานอันใหญ่หลวงของนายนี่แหละ”

แต่งงานไม่แยกบ้าน บ้างเพราะแยกไม่ได้ ซื้อบ้านไม่ไหว จำใจกับสภาพความเป็นจริง

บ้างก็เหมือนกับผีขี้ขลาด ขี้เกียจ หนี เห็นแม่กับภรรยาเข้ากันไม่ได้แล้วจะอย่างไร ไม่อยากสนใจ หรือไม่ก็บอกว่าตัวเองจัดการไม่ได้

แต่ถ้าอยากแก้ไขจริง มีเหรอจะจัดการไม่ได้

ผีขี้ขลาดสรุปหนึ่งคำ “สมน้ำหน้า”

ผีหลายใจ “สมน้ำหน้า!”

ผีดวงซวยตามกระแส “ใช่ สมน้ำหน้านายแล้ว!”

ผีทึ่ม “...”

ก็นะ เขาก็บอกแล้วว่าอย่าพูดถึงเลย พวกเขาก็จะให้เขาเล่าให้ได้ พอเล่าจบก็ว่าอย่างนี้อีก

เขาถลึงตา “เมื่อก่อนทุกคนก็น่าสมน้ำหน้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

ผีหลายใจหัวเราะคิก ๆ “ใช่ เมื่อก่อนฉันก็น่าสมน้ำหน้าเหมือนกัน”

ผีขี้ขลาด “ชู่...”

ไม่รู้ว่าซู่เป่าผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไร

แขนขาเล็ก ๆ ยืดตรง นอนแผ่สองสลึง หลับสนิทกรนครอก ๆ เหมือนหมูน้อย

ผีขี้ขลาดลอยตัวไป พาดตัวมองเธออยู่ขอบเตียง ในดวงตาล้วนเป็นความเอ็นดู

เขาอยากห่มผ้าให้เธอ กลับพบว่าจับผ้าห่มไม่ได้

ผีหลายใจถอนหายใจ “คงจะเหนื่อยเกินไปสินะ นอนกรนแล้ว”

เด็กตัวเล็ก ๆ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาทั้งคืน

ซู่เป่าของพวกเขาเหนื่อยเกินไปแล้ว!

ตอนนี้เอง ประตูห้องถูกแง้มออกเบา ๆ นายหญิงซูย่องเข้ามามอง ห่มผ้าให้ซู่เป่า แล้วยังกด ๆ ตรวจสอบว่าไม่มีลมเล็ดลอดเข้าไปแล้ว

จากนั้นก็นั่งมองเธอพักหนึ่ง ก่อนจะออกไปแบบเงียบเชียบ

ผีหลายใจพูดขึ้น “นายหญิงปากแข็ง แต่ก็ยังใจอ่อนมากนะ”

ผีดวงซวยพยักหน้า กระซิบ “ไปกันเถอะ ๆ อย่ารบกวนเธอเลย”

เหล่าผีมุดหายไปในน้ำเต้าวิญญาณอย่างระมัดระวัง

ในน้ำเต้าวิญญาณ ผีชุดแต่งงานแดงมองพวกเขาที่กลับมาได้สักทีตาปริบ ๆ “ไม่มีลูกอมของข้าหรือ”

ผีหลายใจแลบลิ้น “หมดแล้ว กินหมดแล้ว พ่นไอหยินให้เธอเอาไหม”

ผีชุดแต่งงานแดงทำหน้ารังเกียจ “อี๋!”

ผีขี้ขลาดมองผีตายโหงน้อยที่วิ่งมา ลูบหัวเล็ก ๆ ของเธอแล้วพูดขึ้น “เที่ยวนี้ไม่มีลูกอมให้หนูนะ แต่คราวก่อนพี่เก็บไว้ให้หนูอันหนึ่ง”

เขาหยิบอมยิ้มออกมามอบให้ผีตายโหงน้อย ผีตายโหงน้อยถืออมยิ้มวิ่งด้วยความดีใจ

ผีชุดแต่งงานแดงมองตาปริบ ๆ “แล้วของข้าเล่า”

ผีขี้ขลาดยิ้มน้อย ๆ “ฉันไม่มีเหลือแล้ว แต่ผีดวงซวยมีนะ”

ผีชุดแต่งงานแดงวิ่งไปทันที “พี่ชายดวงซวย มีลูกอมให้ข้าหรือไม่”

ผีดวงซวย “ไม่มี ๆ!”

เขามองผีขี้ขลาดแบบระวังตัว

คนอะไร...อ้อไม่สิ ผีอะไรเนี่ย จริง ๆ เลย!