ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 485

ผีหลายใจพูดไม่ออก “คราวนี้นายยังเข้าข้างแม่นายอีกไหม”

ผีทึ่มทำหน้าเสียใจ “เปล่า คราวนี้ฉันบอกกับแม่ฉัน ว่าแม่อยู่บ้านก็ไม่ได้ทำอะไร ลูกก็ไปโรงเรียนแล้วไม่ต้องดูแล แม่จะเหนื่อยอะไรนักหนา”

มันก็อย่างนี้อยู่แล้ว ตอนที่ภรรยาอยู่บ้าน แม่ก็ไม่ได้พูดแบบนี้เหรอ บอกว่าอยู่บ้านจะเหนื่อยอะไร

ผีทึ่มรู้สึกว่าเมื่อก่อนภรรยายังต้องดูแลลูก ตอนนี้แม่อยู่บ้านไม่ต้องทำอะไร เสื้อผ้ามีเครื่องซักผ้าซัก มื้อเที่ยงก็ทำกินคนเดียว แค่ให้แม่จ่ายตลาดของมื้อเย็น บางทีกลับมาภรรยาของเขายังเป็นคนทำเสียอีก

แม่ยังว่าเหนื่อย

ตอนที่ภรรยาไม่ไปทำงานก็ว่าเธอไม่หาเงิน เอาแต่ใช้เงินทุกวี่วัน

พอภรรยาไปทำงานก็ว่าภรรยาไม่ทำงานบ้านอีก อะไรก็จะให้แม่ที่เป็นคนแก่ทำ

สุดท้ายแม่ของเขาก็ระเบิดลง ขว้างหม้อขว้างถ้วยชาม

“แม่ฉันจะเป็นจะตาย บอกว่าจะโดดตึกละ บอกว่าพอพ่อฉันตายก็ไม่มีคนเอาใจใส่ ลูกเอาเมียแล้วไม่สนใจแม่ แม่ลำบากขนาดนั้นยังว่าอยู่บ้านไม่ทำอะไรอีก”

หนึ่งร้องไห้ สองอาละวาด สามจะแขวนคอ บ้านอยู่ไม่เป็นสุข

ผีหลายใจพูดขึ้น “แม่นายหาเรื่องไม่มีเหตุผลจริง ๆ!”

ผีทึ่มถอนหายใจ “นั่นสิ แต่แม่แก่แล้ว ยังจะติดใจอะไรได้ ฉันก็เลยให้เมียฉันขอโทษแม่”

ผีหลายใจ “...”

ผีขี้ขลาด “...”

ผีดวงซวย “นายนี่สมเป็นผีทึ่มจริง ๆ จัดการเรื่องนี้ได้แบบแย่สุด ๆ ไปเลย!”

ผีทึ่มพูด “ฉันจะทำยังไงได้ล่ะ คนหนึ่งแม่ คนหนึ่งเมีย ฉันประสาทแดกจะตายอยู่แล้ว! ไม่รู้จริง ๆ ว่าพวกเขาวัน ๆ มีอะไรน่าทะเลาะกันนักหนา เคยนึกถึงความรู้สึกของฉันไหม”

“ฉันก็คำนึงถึงบ้านนี้ไม่ใช่เหรอ หรือว่าจะให้ฉันทิ้งแม่ล่ะ ทุกคนอดทนกันหน่อยก็สิ้นเรื่องแล้ว”

บ้านไหนไม่มีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้บ้าง

บางบ้านโกรธจัด แม่ผัวยังถือมีดไล่ลูกสะใภ้เลย บ้านอื่นก็อดทนกันอย่างนี้ทั้งนั้น

“พอฉันปลอบเมียเสร็จก็ไปปลอบแม่ ปลอบแม่เสร็จก็ไปปลอบเมีย ปลอบอยู่อย่างนี้หลายปี เหนื่อยใจจะขาดอยู่แล้ว ในที่สุดลูกชายก็ขึ้นชั้นประถม แต่ดันไม่ตั้งใจเรียน ปีนกำแพงไปร้านเน็ต ได้คะแนนต่ำสุดของโรงเรียน ความขัดแย้งก็เลยปะทุขึ้น”

แม่ของเขาเอาเก้าอี้มานั่งด่าลูกสะใภ้ที่ปากประตู บอกว่าลูกสะใภ้ไม่มีแบบอย่างของลูกสะใภ้ วัน ๆ ออกบ้านแต่เช้ากลับมาค่ำมืด งานสำคัญกว่าคะแนนลูก ยังไม่เคยเห็นแม่แบบนี้เลย

ตอนนั้นตัวอำเภอยังไม่เหมือนกับตอนนี้ที่ส่วนมากเป็นคอนโดมิเนียม

แต่เป็นตึกที่สร้างเองเป็นหลัง ๆ เพื่อนบ้านเจอหน้ากันพูดคุยกันทุกวัน

ภรรยาของเขาก็เลยถูกเพื่อนบ้านตำหนิติเตียน พากันโน้มน้าวให้เธอลาออกกลับมาดูแลลูกเสีย

“แม่ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีเหตุผลมากกว่า สั่งให้เมียฉันลาออก ไม่ลาออกแม่ก็ขวางอยู่หน้าประตูทุกวัน”

“เมียฉันก็ต้องไม่ยอมอยู่แล้ว...”

“ฉันรู้สึกว่าเธอกลับมาบ่นว่าทำงานเหนื่อยทุกวัน ก็เลยบอกเธอว่าไม่ต้องไปทำงานแล้ว กลับมาอยู่เป็นเพื่อนลูกอ่านหนังสืออย่างเดียวเถอะ ดูสิเธอยังมีอะไรที่ไม่พอใจอีก ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ!”

ภรรยาของเขารู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมมาก ว่าเขาว่าไม่รู้จักเข้าใจหัวอกเธอ ผีทึ่มแค่รู้สึกว่าตัวเองถูกปรักปรำจะตายอยู่แล้ว เขาไม่เข้าใจเธออย่างไร ทุกครั้งอยู่บ้านเธอใช้เขาทำอะไร เขาก็ทำหมดนี่

พอได้ยินว่าเขาบอกให้ภรรยาลาออก แม่ของเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีเหตุผล จากตอนแรกที่เอาเก้าอี้มาด่าอยู่ปากประตู กลายเป็นพอออกบ้านก็จะจิกหัวลูกสะใภ้ตีทุกวัน

“แม่ฉันบอกว่าเดือนหนึ่งเธอได้เงินไม่เท่าไร ยังจะขยันไปทำงานขนาดนั้นอีก ติดเที่ยวนั่นแหละ แล้วไม่แน่ว่ายังจะคบชู้กับคนข้างนอก”

“วันนั้นพวกเธอก็ลงมือลงไม้กัน...”

ผีหลายใจรีบถาม “แล้วนายช่วยใคร”

ผีทึ่มตอบ “ฉันยังจะช่วยใครได้ แม่ฉันอายุมากแล้ว แต่เธอยังดป็นวัยรุ่น ต่อให้แม่ฉันผิดจริงแล้วยังจะตีได้จริงเหรอ ก็ต้องลากเมียฉันออกมาอยู่แล้วละ”

“จากนั้นเมียฉันก็โมโหบอกจะหย่า ฉันก็เลยเลือดขึ้นหน้าทะเลาะกับเธอ”

“ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันไม่ได้ตำหนิเธอนี่ แล้วฉันยังพูดต่อหน้าด้วยว่าแม่ฉันตีเธอไม่ถูก! ฉันก็ว่าแม่ฉันแล้วนี่!”

“เธอเคยเข้าใจฉันไหม ทะเลาะกับแม่ฉันทุกวัน เรื่องนิดเดียวมีอะไรให้น่าทะเลาะ เพราะงั้นพอเจอเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้ง ฉันก็เลยขี้เกียจจะสนใจ หลบหน้าไปเสีย หรือว่าพวกเขาไม่รู้ปัญหาของตัวเองเหรอ”