ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 484

พูดถึงซู่เป่า พอกลับไปถึงก็เห็นพวกผีหลายใจมา ไม่รู้ว่าพวกเขากลับมาตั้งแต่เมื่อไร พาดตัวอยู่ริมหน้าต่าง

ที่แท้เมื่อครู่ก็กำลังดูเรื่องสนุกอยู่นี่เอง!

ผีขี้ขลาดเข้าไปหาทันที พูดเสียงนุ่มนวล “ซู่เป่า กลับมาแล้วเหรอ”

ซู่เป่า “ใช่แล้ว พี่พัน หนูเห็นพวกพี่ลงโทษคนไม่ดีแล้วล่ะ! ถอนฟันหน้าหมดเกลี้ยงเลย สุดยอดมาก!”

ผีขี้ขลาดมองเธอด้วยความเอ็นดู จากนั้นก็สั่งสอนด้วยความอดทนและจริงใจ “ซู่เป่า ถึงอีกฝ่ายจะเป็นคนไม่ดี แต่พวกเราก็ลงโทษแค่พอสมควรนะ ไม่ควรเห็นเป็นเรื่องสนุก”

แพล็บหนึ่งแล้วก็เสริมอีกประโยค “ต้องมีเมตตา”

ซู่เป่าพยักหน้า “รู้แล้วละ!”

ผีหลายใจบ่นอยู่ข้าง ๆ เมตตาจังเลยนะ ตอนถอนฟันคนอื่นไม่ยักเห็นนายพูดแบบนี้เลย...

ผีดวงซวยเอานิ้วจิ้ม ๆ กันอย่างตื่นเต้น “ซู่เป่า พวกเราโชว์ฝีมือเป็นยังไง มีรางวัลไหม แหะ ๆ...”

ซู่เป่าลูบกระเป๋า “อ้าว เที่ยวนี้ไม่ได้ซื้อลูกอมค่ะ”

คุณยายไม่อนุญาตให้เธอซื้อลูกอม พ่อจะแอบซื้อกลับมาให้เธอเป็นบางครั้ง

ผีดวงซวยดวงตาฉายแววเสียดาย แต่ก็พูดขึ้นอีก “ไม่เป็นไร แต่เที่ยวหน้าต้องชดเชยให้นะ!”

ผีขี้ขลาดมองเขาแวบหนึ่ง “ขอลูกอมกับเด็ก นายไม่อายหรือยังไง ไม่เป็นไรนะซู่เป่า ไม่ต้องไปฟังเขา ไม่มีลูกอมก็ไม่เป็นไร”

พวกเขาไม่ได้ทำเพื่อลูกอมของซู่เป่าสักหน่อย

อยู่ ๆ ซู่เป่าก็กระโดดลงจากเตียงมาดึงลิ้นชักที่โต๊ะเครื่องแป้งเล็ก ๆ ของตัวเอง ควานได้ลูกอมที่ซ่อนอยู่ข้างในสุด

จากนั้นก็มุดเข้าใต้เตียงอีก วุ่นวายอีกพักหนึ่ง หามาได้อีกเม็ด

ตามด้วยรื้อตู้เสื้อผ้า เจออีกเม็ดจากกระเป๋าเสื้อตัวนอกที่แขวนอยู่ข้างในสุด

บรรดาผี “...”

เอิ่ม คนอื่นซ่อนเงิน เธอซ่อนลูกอม...

ซู่เป่ามองลูกอมในมือ มีสามเม็ดแล้ว...ยังขาดอีกเม็ด

เธอพยายามนึกแล้ววิ่งเตาะแตะไปนอกระเบียง เข้าห้องป่าฝนเขตร้อนของเสี่ยวอู่ ล้วงออกมาอีกเม็ดจากพุ่มหญ้าพุ่มหนึ่ง

“แท่นแท่นแท่นแท๊น...” ในมือของซู่เป่ามีลูกอมอยู่สี่เม็ด พูดด้วยความดีใจ “ให้ค่ะ!”

ผี ๆ ของเธอต้องมีลูกอมสิ!

พวกผีขี้ขลาดอึ้ง จากนั้นก็รู้สึกว่าหัวใจที่หนาวเย็นมานานมีกระแสลมอุ่นสายหนึ่งฉับพลัน

ดีจังเลย...

ตอนที่อยู่บนเขาร้าง คนของตระกูลเหยาเอะอะก็เรียกพวกเขาว่าทาส

พวกเขาทุ่มเทกายใจกับซู่เป่า ในสายตาของคนอื่นคงเป็นทาสจริง ๆ ละมัง...

พวกเขาเคยเป็นคนบาปหนาชั่วช้าสามานย์เหมือนกัน แต่ไม่เคยนึกว่าจะมีวันที่มีเด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจริงใจกับพวกเขา

ผีขี้ขลาดกอดซู่เป่าจากข้างหลัง พูดแผ่วเบา “ซู่เป่า ขอบใจนะ...”

ซู่เป่ายิ้มตาหยี ในดวงตาเป็นประกายงดงามเหมือนดวงดาวที่ร่วงหล่นลงมาทั้งทางช้างเผือก

เธอตอบกลับอย่างร่าเริง “ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ!”

ผีทึ่มถอนหายใจ “ถูกบีบน่ะ”

“ฉันเป็นผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง อยู่วัยที่ต้องเลี้ยงดูแม่กับลูก ที่จริงตัวอำเภอที่บ้านฉันอยู่เมื่อสิบกว่าปีก่อนถือว่าค่อนข้างรวยเลยนะ ถึงฉันจะไม่มีเงินมาก แต่ก็มีบ้านอยู่ในตัวอำเภอ ตู้เย็น ทีวี คอมพิวเตอร์ ของที่ในบ้านควรมีก็มีหมด”

สมัยนั้น ครอบครัวที่บ้านมีคอมพิวเตอร์จะถือว่ามีฐานะมาก ตอนนั้นธุรกิจที่รุ่งที่สุดในตัวอำเภอก็คือร้านอินเทอร์เน็ต ทั้งตัวอำเภอ ไม่ว่าจะเป็นถนนตรอกซอกซอยก็ต้องมีร้านอินเทอร์เน็ตซุกซ่อนอยู่ร้านหนึ่ง

ในร้านมีแต่เด็กหนุ่มสาวที่กำลังเรียนหนังสือ เล่นเกมมิราเคิล เต้นโค่วโค่ว (ชื่อเพลง) คุยกันเรื่องโค่วโค่วอะไรอย่างนี้

ลูกชายประถมศึกษาปีที่ห้าของเขาก็ขลุกอยู่ในนั้นเหมือนกัน ไม่ไปโรงเรียน วัน ๆ เอาแต่ปีนกำแพงไปร้านอินเทอร์เน็ต

“เพราะเรื่องการเรียนลูก ฉันกับเมียร้อนใจมาก เมียฉันทำงาน ฉันก็ทำงาน ในบ้านมีแต่แม่ฉันที่ดูแลลูกของฉัน ก็ต้องเอาไม่อยู่อยู่แล้ว”

“เมียฉันไม่ค่อยถูกกับแม่ของฉันมาตลอด เมื่อก่อนเมียฉันเลี้ยงลูก ไม่ได้ทำงาน แม่ฉันก็ว่าเธอว่าวัน ๆ ไม่ทำอะไร เลี้ยงลูกจะเหนื่อยสักแค่ไหนกันเชียวอะไรอย่างนี้”

ผีหลายใจเชอะ “ที่เกลียดที่สุดก็คือคำพูดอย่างนี้นี่แหละ จ้างพี่เลี้ยงเดือนหนึ่งตั้งหลายพัน เมียคือพี่เลี้ยงของฟรี ทำทุกอย่างยอมให้ว่า แต่สุดท้ายกลับไร้ค่าที่สุด”

ผีทึ่มขมวดคิ้ว “ที่แม่ฉันพูดก็ไม่ผิดนี่ อยู่บ้านเลี้ยงลูกไม่ได้ให้เธอทำอะไรสักหน่อย จะเหนื่อยสักแค่ไหน ดังนั้นตอนที่เมียฉันมาบ่นกับฉัน ฉันก็เลยเตือนให้เธออดทนหน่อย”

ผีหลายใจกลอกตาขาวใส่เขา

“จุ ๆ แล้วยังไง” ผีดวงซวยถาม

ซู่เป่าเริ่มง่วงแล้ว พูดตาม “จุ ๆ แล้วยังไง”

ผีทึ่มเล่าต่อ

เนื่องจากภรรยาของเขาอยู่ที่บ้านนาน ความสัมพันธ์กับแม่ของเขาก็เลยตึงเครียดมากขึ้นทุกที แม่ของเขารังเกียจที่ภรรยาของเขาไม่หาเงิน รู้แต่ใช้เงิน สองคนก็เลยทะเลาะกันทุกวัน พอลูกชายเข้าเรียนอนุบาลแล้ว ภรรยาถึงได้ไปทำงาน

“พอเมียฉันไปทำงาน งานบ้านก็ตกอยู่กับแม่ฉัน แม่ฉันก็เริ่มบ่นเมียฉันอีก บอกว่าไม่สนใจงานในบ้านเลย”