ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 483

ซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นลากเหยาหลิงเยว่ไปส่งถึงห้องพักแขกชั้นสาม

ถึงป้าสะใภ้ใหญ่จะกลับมาแล้ว แต่กลับไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับลุงใหญ่

“ป้าสะใภ้ใหญ่คะ พวกเราจะกลับไปสำนึกผิดกับผนังแล้วนะ!” ซู่เป่าลูบศีรษะของเหยาหลิงเยว่ “ป้าต้องเป็นเด็กดีอยู่ที่นี่นะ อย่าไปไหนเสียล่ะ!”

เหยาหลิงเยว่นั่งอยู่บนเตียงอย่างเชื่อฟัง สายตายังคงจับจ้องเหมือนเดิม ประเดี๋ยวมองซูเหอเวิ่น ประเดี๋ยวมองซู่เป่า

เหมือนว่านอกจากจะขาวขึ้น ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้เลย

ซูเหอเวิ่นพาดตัวอยู่กับขอบเตียง เท้าคางพูด “ซู่เป่า แม่พี่ยังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”

ซู่เป่าส่ายหน้าอย่างสัตย์จริง “ไม่รู้สิ ท่านอาจารย์บอกว่าเอาแน่เอานอนไม่ได้”

ซูเหอเวิ่นถอนหายใจเล็กน้อย

แต่ก็ไม่เป็นไรมั้ง

ขอแค่มีแม่อยู่ด้วยก็เหมือนว่าจะดีมากแล้ว เขาจะดูแลแม่อย่างดี

“ไปกันเถอะ กลับไปสำนึกผิดกับผนังกัน” ซูเหอเวิ่นจูงมือของซู่เป่า ชะโงกหัวที่สกปรกออกไปดูแวบหนึ่ง พอเห็นนายหญิงซูไม่ได้อยู่แถวนั้นก็กระซิบทันที “เดี๋ยวกลับไปปิดประตูห้องแล้วก็แอบนอนล่ะ รู้ไหม”

เมื่อคืนซู่เป่าไม่ได้นอน ต้องง่วงมากแล้วแน่ ๆ

เขาก็ง่วงมากเหมือนกัน

ซู่เป่าตื่นตระหนกขึ้นมาราวกับทำผิด “งั้นถ้าคุณยายรู้เข้าจะทำยังไงล่ะ”

ซูเหอเวิ่นส่ายหน้า “ไม่หรอก เธอเชื่อพี่สิ!”

ซู่เป่า “อื้ม ๆ!”

สองตัวน้อยกระซิบกระซาบ ดูลาดเลาแล้วก็วิ่งกลับห้อง

เหยาหลิงเยว่หูผึ่ง มองซูเหอเวิ่นกระซิบกระซาบกับซู่เป่าตลอด ก่อนจะเดินออกจากห้อง บ๊ายบายกับเธอแล้วปิดประตู

เมื่อนั้นเธอจึงก้มหน้า จ้องมือของตัวเอง

ผ่านไปนาน เธอยกมือขวาขึ้นแบบไม่ค่อยมั่นใจ โบกสุดแรงเกิด เลียนแบบท่าทางของซู่เป่า

ทันใดนั้นก็มีเสียงจากนอกหน้าต่างดังขึ้น “ฮะฮะไฮ!”

เหยาหลิงเยว่หันหน้าไปทื่อ ๆ มองนกตัวเขียวมันเลื่อมที่เกาะอยู่ตรงหน้าต่าง

เสี่ยวอู่มุดร่องกระจกเข้ามาอย่างความชำนิชำนาญ เอียงหัวมองเหยาหลิงเยว่

“ฉันเห็นความปรารถนาอย่างสุดซึ้งจากแววตาของเธอ!” มันพูด “ฉันจะสอนเธอพูดเอง เป็นไง”

เหยาหลิงเยว่จ้องเสี่ยวอู่ต่อ

เสี่ยวอู่บินพึ่บพั่บมาถึงพนักพิงของเก้าอี้ตรงหน้าเธอ สอนด้วยความอดทนและจริงใจ “เธอพูด ฮะฮะไฮ!”

เหยาหลิงเยว่ “...”

เสี่ยวอู่อดทนมาก “ฮะฮะไฮ!”

เหยาหลิงเยว่ “...”

เสี่ยวอู่บ่น “โถ่เอ๊ย มีปากก็พูดไม่เป็นเหรอ สอนยากสอนเย็นกว่าเหล่าลิ่วอีก!”

พอพูดจบ เสวียนหลิงที่ซุ่มซ่อนอยู่นานก็พุ่งปรู๊ดออกมาจากกล่องผ้าม่าน กระโจนไปทางเสี่ยวอู่!

เสี่ยวอู่ตกใจขวัญกระเจิง เฮ้ยเสียงดัง บินพึ่บพั่บ ๆ

เสวียนหลิงเฝ้าดักจับอยู่ตรงหน้าต่าง

ในห้องเป็นสภาพไก่เตลิดสุนัขวิ่งพล่านทันที...อ้อ ไม่สิ นกบินแมวกระโดดต่างหาก

“ไอ้บ้าเหล่าลิ่ว แกหยุดเลยนะอ๊า...แกว๊ก...”

“หางฉัน!”

“โอ้วพระเจ้า ฉันสาบานเลยว่าฉันต้องใช้รองเท้าบูตเบอร์สามสิบห้าเตะก้นแกแรง ๆ แน่ ฉันสาบาน!”

เสวียนหลิงกระโจนมาอย่างรวดเร็ว เสี่ยวอู่ตะลีตะลาน บินมาอยู่บนหัวเหยาหลิงเยว่ทันที