ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 494

ชวีเสี่ยงเดือดดาลแล้ว แต่ยังจะทำอย่างไรได้ พนักงานไม่ทันระวังชน หรือยังจะไล่เธอออกได้เหรอ

ให้เธอชดใช้... ดูจากท่าทางเธออย่างนี้ ไม่มีปัญญาหรอก

ชวีเสี่ยงอัดอั้นตันใจจริง ๆ

เห็นชวีเสี่ยงหน้าขมึงทึง เธอก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม “ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ค่ะ...ผู้ช่วยชวี ต้องเท่าไรคะ ฉันจะชดใช้ให้ ฮือ ๆ ๆ ฉันจะซื้อเรือนใหม่ชดใช้ให้นะคะ”

เธอน้ำตาหยดติ๋ง ๆ อย่างกับชวีเสี่ยงจะทำอะไรเธออย่างนั้นแหละ

ชวีเสี่ยงพูดอย่างจนใจ “เธอชดใช้ไม่ไหวหรอก”

อีกฝ่ายดึงแขนเสื้อของเขา สะอึกสะอื้นพูด “ฉันผิดเองค่ะ เท่าไรฉันก็จะชดใช้”

ชวีเสี่ยงขมวดคิ้ว ดึงมือออก

“นาฬิกาเรือนนี้เป็นของประธานซู ร้อยล้าน คุณจะเอาอะไรมาชดใช้”

อีกฝ่ายอึ้ง จากนั้นก็ร้องไห้หนักมากขึ้นอีก “เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง...ทำยังไงดี ตอนนี้จะทำยังไงดี”

ชวีเสี่ยงฟังจนรำคาญ เหมือนว่าเธอจะร้องไห้เป็นอย่างเดียว นอกนั้นทำอะไรไม่เป็นเลย

เขาเก็บนาฬิกาข้อมืออย่างยอมรับว่าตัวเองดวงซวย จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน กะจะขึ้นไปบอกประธานซูก่อน แล้วค่อยเอานาฬิกาไปซ่อม

รอยขีดข่วนแบบนี้ยังพอซ่อมได้ แต่เสร็จแล้วมันจะไม่สมบูรณ์แบบเท่านั้นเอง

คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะดึงมือเขา “ผู้ช่วยชวีคะ คุณพาฉันไปพบประธานซูนะ ฉันจะขอโทษประธานซูด้วยตัวเอง”

เธอปาดน้ำตาไปก็พูดอย่างน้อยใจไป “ไม่ว่าประธานซูจะให้ฉันชดใช้ยังไง ฉันก็จะชดใช้ ฮือ ๆ”

ชวีเสี่ยง “...”

เขาพูดในใจ ถึงคุณอยากจะชดใช้ยังไง ประธานซูก็ไม่ต้องการหรอก

คนแบบไหนก็มีจริง ๆ...

ชวีเสี่ยงเข้าลิฟต์ไปเลย

อีกฝ่ายยังนั่งแหมะอยู่ที่เดิม ครู่หนึ่งแล้วจึงตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา เก็บเอกสารของตัวเองพลางร้องไห้

ทำไมเธอถึงดวงซวยอย่างนี้นะ

ตอนแรกก็ไม่ได้กินข้าว เป็นเพราะคนพวกนั้นนั่นแหละที่รังแกเธอ ให้เธอไปพรินต์

เธอถึงได้ชนกับผู้ช่วยชวี

หญิงสาวกลั้นน้ำตา ถือเอกสารกลับไป

พอเธอเข้าประตูก็เห็นรุ่นพี่ที่อยู่ใกล้โต๊ะทำงานมากที่สุดกำลังเร่งทำโครงงาน กาแฟบนโต๊ะหมดแล้ว

เธอรีบถาม “พี่จิ้ง ฉันไปเอากาแฟให้ไหมคะ กาแฟพี่หมดแล้ว”

พี่จิ้งคนนั้นกำลังจดจ่ออยู่ ไม่ได้ตั้งใจฟัง จึงพูดแบบไม่เงยหน้า “ช่วยทีนะ”

หญิงสาวเอาเอกสารให้พนักงานผู้หญิงอีกคนทันที “พี่ซู นี่เอกสารที่พี่จะเอาค่ะ เที่ยวหน้าจะพรินต์อะไรก็ให้ฉันไปก็พอ”

เพิ่งพูดจบ มือไม่ทันระวังทำแก้วน้ำคว่ำ

น้ำหกใส่คีย์บอร์ดของโน้ตบุ๊ก หน้าจอกะพริบ ๆ ก่อนจะจอดำไป!

พี่ซูโกรธจัดทันที “เธอนี่มันยังไงกันเนี่ย ซุ่มซ่ามอยู่เรื่อยเลย!”

หญิงสาวอึ้ง น้ำตาไหลพราก “ขอโทษค่ะ! พี่ซู ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่รู้จริง ๆ ตอนนี้จะทำยังไงดี...”

พี่ซูกู้คอมพิวเตอร์ไปก็พูดด้วยความโมโหไป “จะทำยังไง ๆ นอกจากร้องไห้กับถามว่าทำยังไงแล้ว เธอยังทำอะไรเป็นอีก!”

อู๋ซือฉินพลันทำอะไรไม่ถูกมากกว่าเดิม ยืนอยู่กับที่ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ได้แต่ขอโทษอย่างเดียว

ทุกคนจะโทษเธอได้อย่างไร ถ้าไม่ใช่เพราะเธอช่วยทุกคนไปพรินต์เอกสาร ก็ไม่ต้องเอาเอกสารมา และไม่แก้วน้ำหกแล้ว

อู๋ซือฉินรู้สึกเพียงไม่ได้รับความเป็นธรรมสุด ๆ แต่ปากกลับไม่ได้พูดอะไรออกมา

“เธอยังจะยืนอยู่นี่ทำไม รีบไปสิ! เห็นเธอแล้วก็ซวย!” พี่ซูหัวเสียไล่คน

อู๋ซือฉินกลั้นน้ำตา เอาเอกสารให้คนอื่นแล้วก็ไปเติมกาแฟให้พี่จิ้ง