ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 495

ในบริษัทมีเด็กน่ารักที่ใครเห็นใครก็รักคนหนึ่งมา แล้วยังเป็นแม่ของประธานซูพามาอีก ทุกคนจึงอยากเข้าไปหา ถึงไม่กล้าเข้าไปทักทายแต่ก็พยายามเสนอหน้ายิ้มแย้ม โบกไม้โบกมือ

มีแต่อู๋ซือฉินที่แปลกแยก เธอเกิดความคิดที่ไม่สมเหตุผล รีบหนี!

หัวสมองมึน ๆ งง ๆ มีแต่ความคิดนี้...

แต่มันเพราะอะไรกันนะ

นั่นคือแม่ของประธานซู แล้วเธอยังทำนาฬิกาข้อมือของประธานซูพังอีก ประธานซูอาจจะโกรธก็ได้ แต่แม่ของประธานซูเป็นผู้ใหญ่ น่าจะพูดง่ายกว่า...

ถ้าเธอไปขอโทษ แล้วนายหญิงซูให้อภัยเธอ อย่างนั้นประธานซูก็จะไม่โกรธแล้ว

อู๋ซือฉินอยากเข้าไป แต่พอยกเท้า มันกลับก้าวไปข้างหลัง วิ่งเหยาะหนีไปเสียอย่างนั้น

ซู่เป่าเอ๊ะ “คุณน้าคนนั้นใครเหรอคะ”

พอนายหญิงซูได้ยินก็มองไป

คนเยอะแยะอย่างนี้ ยัยหนูมองไปก็เห็นเธอ

มันต้องมีอะไรแน่

นายหญิงซูมองพนักงานต้อนรับที่นำทาง “คนนั้นใคร”

พนักงานต้อนรับมองแวบหนึ่ง ก่อนจะตอบอย่างเคารพนบนอบ “เด็กฝึกงานมาใหม่ของฝ่ายบริการลูกค้า ชื่ออู๋ซือฉินค่ะ”

นายหญิงซูพยักหน้า “เรียกเธอมาหน่อย”

พนักงานต้อนรับสงสัย อู๋ซือฉินเคยเจอนายหญิงซูมาก่อนเหรอ ทำไมพอนายหญิงซูเห็นปุ๊บก็เรียกเธอมาล่ะ

ชื่อเสียงซุ่มซ่าม ก่อเรื่องแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ของอู๋ซือฉินดังกระฉ่อนไปหลายแผนก ทุกคนต่างคิดว่าที่เธอได้เข้ามาทำงานเพราะอาศัยการบีบน้ำตา แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่แฮะ

พนักงานต้อนรับเดินไปหาอู๋ซือฉินด้วยความสงสัย

ชั้นบนสุด

ซูอีเฉินหน้าตึงพูด “พรุ่งนี้ส่งไปซ่อมอีกรอบ ออกไปเถอะ!”

ชวีเสี่ยงเห็นเขาถึงจะอารมณ์ไม่ดี แต่ก็ไม่ได้ใช้อารมณ์

คล้ายว่าตั้งแต่คุณหนูน้อยมาตระกูลซู ประธานซูของพวกเขาก็อารมณ์ดีขึ้นทุกที

“ครับ” ชวีเสี่ยงรีบออกไป กลัวว่าวินาทีต่อมาท่านประธานซูผู้ยิ่งใหญ่จะกลับคำอีก

แต่เขาเพิ่งจะออกไปก็มีโทรศัพท์บอกว่านายหญิงซูกับคุณหญิงซูมา

เขารีบย้อนกลับไปห้องทำงานท่านประธาน “ประธานซูครับ นายหญิงซูมาครับ”

ซูอีเฉินเงยหน้า “คุณลงไปรับแม่หน่อย”

ชวีเสี่ยงพูดขึ้นอีก “คุณนายซูก็มาด้วยครับ”

ซูอีเฉินชะงัก ก่อนจะคิดได้ว่า ‘คุณนายซู’ ที่ชวีเสี่ยงพูดถึงคือเหยาหลิงเยว่ เขาเพียงพยักหน้า “อื่ม”

แต่ชวีเสี่ยงกำลังจะออกไปก็พูดขึ้นอีก “จริงด้วยครับ คุณหนูซู่เป่าก็มาด้วยครับ”

ซูอีเฉินลุกขึ้นพรวด มองเขาด้วยสายตาเย็นชาทีหนึ่ง “ครั้งหน้าพูดประเด็นสำคัญมาเลย”

ว่าแล้วก็ใส่นาฬิกากับข้อมือ ก่อนจะสาวเท้าเดินออกไป

ชวีเสี่ยง “...”

เขาเข้าใจว่าประเด็นสำคัญคือนายหญิงซูเสียอีก

ก็แม่ของตัวเองนี่!

จุ ๆ ปีศาจหลงลูกสาว...ถึงคุณหนูน้อยซู่เป่าจะไม่ใช่ลูกสาวของประธานซู แต่สนิทสนมยิ่งกว่าลูกสาวแท้ ๆ อีก

ข้างล่าง

ผีขี้แยที่ควบคุมอู๋ซือฉินให้วิ่งหนีด้วยกำลังทั้งหมดที่มีโล่งอก ยังดี ๆ รอดแล้ว

ดวงวิญญาณของเธออ่อนแรงมากกว่าเดิม เกาะตัวอยู่บนศีรษะของอู๋ซือฉินดูดแรง ๆ พักหนึ่ง

ไอดำที่มองไม่เห็นออกมาจากตัวอู๋ซือฉินไม่หยุด ด้านหนึ่งของไอดำเชื่อมต่อกับผีขี้แย อีกด้านหนึ่งเชื่อมต่อกับคอของอู๋ซือฉิน

ถ้ามีคนที่สามารถมองเห็นได้ ก็จะเห็นว่ามีผีร้ายตนหนึ่งเกาะอยู่ข้างหลัง ดูดอาหารจากอู๋ซือฉินราวกับดื่มชาไข่มุก

อู๋ซือฉินหวนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นครึ่งวันนี้ คิดไปคิดมาก็ไม่รู้ทำไม เธอร้องไห้ออกมาอีก

“ฉันโง่จริง ๆ เลย ทำอะไรให้ดีไม่ได้สักอย่าง” เธอร้องไห้กระซิกเบา ๆ “ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะไปขอโทษกับนายหญิงซู...ฉันไม่ได้เรื่องจริง ๆ”

“ที่บริษัทก็ไม่มีใครชอบฉัน ฉันพยายามขนาดนี้แล้ว แต่พวกเขากลับรังเกียจฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่เกรงใจฉันเลย” อู๋ซือฉินพึมพำพลางร้องไห้ “ทำไมโลกนี้ไม่ยุติธรรมขนาดนี้นะ...”

เธอเสียใจตำหนิตัวเอง หลบร้องไห้อยู่ในมุม