ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 498

นายหญิงซูลุกขึ้นยืน หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูแล้วพูดขึ้นว่า “ชวีเสี่ยง ฉันจะไปหาเพื่อนคนหนึ่ง เธอรอฉันอยู่ที่นั่นแล้ว เธอขับรถไปส่งฉันหน่อยสิ”

ชวีเสี่ยง “ได้ครับ นายหญิง!”

นายหญิงซูมองซูอีเฉิน “ แม่จะกลับมารับซู่เป่าช้าหน่อยนะ แกดูแลซู่เป่าให้ดี อย่าไปไหนเสียล่ะ! ถ้าหกล้มเป็นอะไรไป แม่จะกลับมาคิดบัญชีกับแก”

ซูอีเฉินพยักหน้า

ซู่เป่าโบกมือ “คุณยายวางใจเถอะค่ะ บ๊ายบายค่ะคุณยาย”

เหยาหลิงเยว่มองมือของตัวเอง ยกขึ้นมาโบกเหมือนกัน “คุณ...ยาย บ๊าย...บาย”

นายหญิงซู “...”

จุกอก

หมุนตัวจากไปเงียบ ๆ

ซูเหอเวิ่นนั่งอยู่บนโซฟา เขาปอกส้มลูกหนึ่งแล้วยื่นให้เหยาหลิงเยว่กับซู่เป่า

พร้อมกันนั้นก็พูดด้วยความเหนื่อยใจเหลือเกิน “แม่จะเรียกว่าคุณยายไม่ได้นะครับ มีแต่น้องซู่เป่าที่เรียกได้”

เหยาหลิงเยว่ก้มหน้าจ้องส้มที่อยู่บนโต๊ะ จากนั้นก็เอื้อมมือออกไปหยิบพลัน จ้องตาไม่กะพริบ

จากนั้นจู่ ๆ อ้าปากอ้ำ กลืนลงไปทั้งลูก

ซูเหอเวิ่นตะลึง งัดเอาส้มออกจากปากเธอแบบมือไม้พัลวัน “โอ๊ย ต้องปอกเปลือกครับ ปอกเปลือก! นี่ก็ปอกให้แม่แล้วไม่ใช่...”

พูดยังไม่ทันจบก็เห็นเหยาหลิงเยว่กัดส้มออกมาครึ่งซีก ก่อนจะยื่นมาตรงหน้าเขา

ซูเหอเวิ่นมองแบบอึ้ง ๆ นี่แม่...จะปอกส้มให้เขาเหรอ

สุดยอดเลย วิธีการปอกเปลือกเข้าปาก

“ไม่ ไม่เป็น...” ซูเหอเวิ่นพูดแบบยังอึ้ง

เหยาหลิงเยว่ยื่นมือมาแบบดื้อดึง ปากอ้า ๆ หุบ ๆ เปล่งเสียงออกมาคำหนึ่ง “กิน...!”

ซูเหอเวิ่น “...”

พอถูกขัดจังหวะ เขาก็ลืมไปเลยว่าเมื่อกี้จะสอนอะไร ตัดสินใจลำบากเหลือเกินว่าจะกินหรือไม่กิน

ถ้าไม่กิน แม่เขาก็จ้องอยู่ ถ้ากิน เขาก็กินไม่ลงจริง ๆ...

ซู่เป่าไหวพริบดี รับส้มมาจากมือเหยาหลิงเยว่แล้วยัดกลับเข้าปากของเธอ พูดโอ๋เหมือนโอ๋เด็กน้อย “ป้าสะใภ้ใหญ่กินเองนะคะ! พวกเรายังมีธุระ ป้ากินเองดี ๆ นะคะ!”

ปากของเหยาหลิงเยว่ถูกยัดจนป่อง เธอมองซู่เป่า จากนั้นก็มองผลไม้บนโต๊ะ

มีส้ม องุ่น แอปเปิล เชอร์รี กล้วยหอม

กินดี ๆ

เธอกินส้มในปากหงับ ๆ แล้วก็หยิบกล้วยหอมมาอีกลูก

พอเห็นเธอกำลังจะกินทั้งอย่างนั้น ซูอีเฉินก็ตะลีตะลานเอากล้วยหอมในมือของเธอมาปอกเปลือก เสร็จแล้วจึงยื่นให้

ในดวงตาของเหยาหลิงเยว่เปล่งประกายแห่งการตระหนักรู้

ต้องปอกเปลือกอันกลม ๆ อันที่ยาว ๆ ก็ต้องปอกเปลือกเหมือนกัน

พอซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นเห็นเหยาหลิงเยว่เริ่มกินผลไม้เงียบ ๆ ไม่ได้ ‘ป่วน’ อีกแล้วก็โล่งอก

ซู่เป่ามองผีขี้แย “ว่ามา คุณน้าตายยังไงเหรอคะ”

ผีขี้แยหยุดร้องไห้สักที สะอึกสะอื้นพูด “ก่อนตายฉันมีอาชีพร้องไห้หน้าโลงศพ...”

ว้าว มีอาชีพแบบนี้ด้วยเหรอ

ซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นเกิดความสนใจหูผึ่งขึ้นมาทันที