ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 497

ซู่เป่าพูดอีก “ถ้าคุณน้ารู้สึกแย่จริง ๆ งั้นคุณน้าก็กลับบ้านไปหาพ่อแม่ของคุณน้าเถอะค่ะ ขายรถ ขายบ้าน ยืมเงินกับเพื่อนสนิทมาคืนลุงใหญ่แล้วกัน!”

อู๋ซือฉินร้องไห้โฮ “บ้านฉันไม่มีเงิน ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ แล้วฉันก็ไม่มีเพื่อนสนิทให้ยืมเงินด้วย...”

ซู่เป่า “ดูสิคะ คุณน้าก่อเรื่องแล้วยังจะให้คนอื่นคอยเช็ดก้นให้อีกเหรอ”

คำพูดนี้เธอเคยได้ยินท่านอาจารย์พูดลอย ๆ ออกมา ในที่สุดเธอก็มีโอกาสใช้มันสักที

นายหญิงซูทำตาโต เกือบอดใจปิดปากซู่เป่าไม่ได้

ไปเรียนคำพูดนี้มาจากไหนเนี่ย!

แต่ถึงจะหยาบคาย มันก็เป็นเรื่องจริง...

นายหญิงซูขมวดคิ้วพูด “เอาล่ะ...”

อู๋ซือฉินดีใจ นึกว่านายหญิงซูทนดูไม่ได้

กลับได้ยินนายหญิงซูพูดต่อ “ในเมื่อชดใช้ไม่ไหว งั้นก็ทำงานดี ๆ อย่ามาใช้คุณธรรมมามัดคนอื่น ให้คนอื่นยกโทษให้เธอเลย”

เธอเหลือบมองอู๋ซือฉินด้วยความเย็นชา “ทำให้คนอื่นเสียหายหลายแสน เขาไม่ได้ให้เธอชดใช้ก็มีเมตตาถึงที่สุดแล้ว อย่าได้คืบเอาศอก ให้เขาต้องยกโทษให้เธออีกเลย”

นายหญิงซูพูดจบก็มองซูอีเฉิน “นี่เป็นเด็กฝึกงานมาจากไหน เข้ามาได้ยังไง สมองมีปัญหาอย่างนี้ยังจะให้อยู่ฝ่ายบริการลูกค้าอีกเหรอ”

ซูอีเฉินพยักหน้า “ชวีเสี่ยง ให้ฝ่ายบุคคลคิดเงินเดือน ให้เธอออกวันนี้”

พอทุกคนได้ยิน เป็นแบบนี้จริง ๆ ด้วย!

ก็คือจบแบบนี้นี่แหละ...

คราวนี้อู๋ซือฉินร้อนรนแล้วจริง ๆ ซูซื่อสวัสดิการดี ไม่ใช่จะเข้ากันได้ง่าย ๆ นะ

ถ้าออกจากที่นี่แล้ว เธอจะไปหาบริษัทดี ๆ อย่างนี้ได้ที่ไหนอีก

“ประธานซูคะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริง ๆ ค่ะ!”

อู๋ซือฉินถึงกับคุกเข่าลง คลานไปหาซูอีเฉิน “ฉันคุกเข่ายอมรับผิดกับคุณนะคะ คุณให้อภัยฉันได้ไหมคะ!”

“ฉันรู้ว่าฉันทำนาฬิกาของคุณเสีย ทำให้คุณเสียหายมาก! ฉันถามค่าซ่อมมาแล้ว พวกเขาบอกว่าเจ็ดแปดหมื่น...”

อู๋ซือฉินสะอื้น “คุณให้ฉันอยู่ต่อเถอะนะคะ ฉันจะพยายามทำงานใช้คุณ...จะเอาเงินเดือนคืนคุณทุกเดือน...”

ซู่เป่ารู้สึกเพียงปวดหัว

ทำไมพูดอย่างนี้อีกแล้วล่ะ!

“งั้นลุงใหญ่ของหนูยังต้องให้เงินเดือนคุณน้า ให้เงินเดือนแล้วคุณน้าก็เอามาคืนลุงใหญ่ของหนูอีกที แบบนี้ไม่เท่ากับลุงใหญ่คืนเงินให้ตัวเองเหรอคะ”

ซู่เป่าสับสน “ทำไมพวกผู้ใหญ่ไม่มีเหตุผลกันอย่างนี้อยู่เรื่อยเลยคะ”

อู๋ซือฉินสะอึก ไม่มีคำพูดจะโต้แย้ง “แต่ แต่ฉันทำประโยชน์ให้บริษัทฟรี ๆ นะ...”

คำพูดนี้ คนของฝ่ายบริการลูกค้าทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว

“เธอทำประโยชน์อะไรฮะ? เธอไม่ทำให้วุ่นก็ดีแล้ว!”

“ลูกค้าสามคนที่หัวหน้าให้เธอรับรองคราวก่อน คนหนึ่งโมโหเธอจนเผ่นไปแล้ว อีกคนหัวหน้าเราไปเอาใจด้วยตัวเองตั้งนาน แล้วยังมีอีกคน นั่นไม่สนใจเราไปเลย พอเห็นพวกเรามาก็ไม่พบทั้งนั้น เธอช่วยอะไรฮะ!”

“นั่นสิ เอ่ยปากจะช่วยพวกเราพรินต์เอกสาร พวกเราก็ว่าบอกไม่ต้องแล้ว! แต่เธอก็ยังร้องห่มร้องไห้ว่ามีอคติกับเธอใช่ไหม!”

“ยังมีอีกนะ จะเอาน้ำให้ฉันให้ได้ วันนี้ก็ด้วย คอมพิวเตอร์ฉันถูกเธอทำหน้าจอดับสองครั้งแล้ว! ในนั้นยังมีแผนงานของฉันอีก...เธอชดใช้ไหวไหม!”

“รีบ ๆ ไปเถอะ เห็นเธอแล้วก็หงุดหงิด จะว่าไปก็ไม่เคยทำงานจริงจังสักเรื่อง มีแต่จะทำยุ่ง!”

“ทำยุ่งแล้วยังร้องไห้อีกนะ ยังจะให้ทุกคนไปปลอบ เธอเป็นบรรพบุรุษของพวกเราเหรอ”

อาจเป็นเพราะปกติอัดอั้นมากเกินไป ทุกคนก็เลยระเบิดอารมณ์ออกมาทีเดียว

ต่างตำหนิอู๋ซือฉิน

ซูอีเฉินขี้เกียจจะสนใจเรื่องพวกนี้ จึงอุ้มซู่เป่าหมุนตัวจะไปเสีย

อู๋ซือฉินร้อนรน คลานไปจะกอดต้นขาของซูอีเฉิน

กลับชนกับของแข็งสิ่งหนึ่งดังตึง

อู๋ซือฉินเงยหน้า ตกใจจนนัยน์ตาหดเล็ก ผู้หญิงหน้าซีดขาวเหมือนคนตายตรงหน้ากำลังจ้องเธอเขม็ง

ยกสองมือขึ้น สอดเข้ากับตัวเธอแล้วเดินออกไปข้างนอก

“จ้วง...มันออกไป!” เหยาหลิงเยว่พูดซ้ำ “ขยะ...จ้วง...มันออกไป!”