ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 500

“ในเมื่อกลัวว่าจะซวย งั้นก็ควรหนีไปให้ไกล แต่กลับมาเอาเงินกับน้า ไม่กลัวว่าเงินที่จ่ายให้น้าจะทำให้ยิ่งซวยกันไปใหญ่เหรอ”

ซูเหอเวิ่นพยักหน้า “นั่นน่ะสิ เห็นๆ กันอยู่ว่าโลภเงิน ผมว่าที่หลานชายพวกเขาตายตั้งแต่เด็กติดต่อกันถึงสองคน ทั้งหมดเป็นผลกรรมที่ทำขึ้นเองทั้งนั้น”

ผีขี้แยสะอึกสะอื้น “ฉันก็พูดแบบนี้เหมือนกัน”

ซู่เป่า “จากนั้นล่ะคะ”

“จากนั้นพวกเขาก็ซ้อมฉัน เอาบัตรเอทีเอ็มทั้งหมดของฉันและเงินที่ซ่อนอยู่ที่ตัวไปทั้งหมด แถมยังบอกว่าถ้ากล้าไม่ชดใช้ให้พวกเขา ก็จะประจานเรื่องที่เธอเป็นตัวซวยไปในละแวกนั้น พอถึงเวลานั้นก็จะไม่มีใครกล้าเรียกฉันไปร้องไห้หน้าโลงศพ”

เรื่องราวก็เป็นแบบนี้ ผีขี้แยร้องไห้อยู่สองปี ในช่วงเวลานี้อดีตสามีของเธอก็เสียลูกไปตั้งแต่ยังเด็กอีกสองคน พวกเขาจึงคิดว่าจะไม่พยายามกันอีกแล้ว และเมื่อไปตรวจก็พบว่าเป็นเพราะอดีตสามีอสุจิมีรูปร่างผิดปกติ...

ครอบครับของอดีตสามีก็ยิ่งคิดว่าเธอเป็นตัวซวย ไม่ผิดปกติเร็วหรือช้ากว่านี้หน่อย แต่ทำไมดันต้องมีรูปร่างผิดปกติตอนที่คลอดลูกด้วย

เธอเป็นตัวต้นเหตุ

คราวนี้แม้แต่จี้ฉางก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น

“เป็นความไม่สมประกอบที่มีมาแต่กำเนิด แล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้าหรือ” เขาพูดพลางขมวดคิ้ว

ซูเหอเวิ่น เรื่องนี้อยู่ในจุดบอดของความรู้เขา

ตอนเรียนวิชาสุขอนามัยทางสรีรวิทยาเขารู้ว่าชายหญิงแตกต่างกัน รู้จักลูกอ๊อดตัวน้อย...แต่เยอะกว่านั้นก็ไม่รู้แล้ว

ซูเหอเวิ่นเอียงศีรษะไปถามซูอีเฉิน “พ่อครับ อสุจิของคนเราทำไมถึงมีรูปร่างไม่ปกติได้เหรอครับ”

ซูอีเฉินสำลักชาออกมาคำหนึ่ง เขามองซู่เป่าทีหนึ่ง น้ำเสียงเคร่งขรึม “สิ่งที่เด็กไม่ควรถามก็ไม่ควรถามอะไรมากมาย”

กลับไปคราวนี้ไม่ถูกนายหญิงสับเอาแย่เหรอ

จี้ฉางเอ่ย “สรุปคือไม่เกี่ยวกับเรื่องของผีขี้แย แต่เป็นปัญหาของยีนที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด”

ซูเหอเวิ่นเข้าใจในทันที ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

“คนในครอบครัวนี้หาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลชัดๆ”

ก่อนยังไม่ได้ถาม เขานึกว่าผีขี้แยกลายเป็นผีขี้แยเพราะเหตุผลส่วนตัว หรือเพราะขี้แยเกินไปก็เลยถูกคนซ้อมจนตาย

ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเพราะโศกนาฏกรรมแบบนี้...

ผีขี้แยเอ่ย “เรื่องต่อจากนั้นก็เป็นเหมือนที่พวกเธอคิดนั่นแหละ ฉันไม่ยอม ฉันบอกอดีตสามีว่าเป็นเพราะตัวเองไม่ได้เรื่อง ยังมาโทษว่าฉันเป็นตัวซวยอีก ฉันจะแจ้งตำรวจ”

พวกเขาคิดว่าเธอนำพาความซวยมาให้พวกเขา ไม่ขอโทษไม่คำนับ แล้วยังกล้าข่มขู่พวกเขาอีก

ภายใต้ความโกรธแค้นจึงลงมือซ้อมเธอ เธอจมอยู่ในถังเก็บน้ำ จมน้ำอย่างตายทั้งเป็น

กระบวนการของการตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าของผีขี้แยช้าและยาวนานเล็กน้อย เริ่มตั้งแต่ที่เธอพัวพันกับอดีตสามี ทุกวันจะถูกอดีตสามีด่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า กดหัวให้คำนับ เธอก็ร้องไห้มาตลอด สุดท้ายก็ถูกทำให้จมน้ำตาย

เรื่องในวันที่ตายวันนั้น ถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาสิบปี

จนกระทั่งเธอเคียดแค้นเป็นอย่างมาก และกลายเป็นผีร้าย

ซู่เป่าฟังจนถอนหายใจอย่างหนัก

ผีขี้แยพูดสิ่งที่ตัวเองประสบพบเจอมาจบ ก็ร้องไห้จนกลายเป็นผีเจ้าน้ำตา

น้ำตาหลังการตายไม่ใช่น้ำตาจริงๆ แต่เป็นไอพิฆาต ฉะนั้นในห้องทำงานของซูอีเฉินจึงอบอวลไปด้วยไอพิฆาต

ซูอีเฉินรู้สึกเพียงว่าหนาวเป็นอย่างมาก

เขาเงยหน้ามอง เป็นเพราะไม่ได้ปิดหน้าต่างหรือเปล่า สุดท้ายพบว่า...

เหยาหลิงเยว่กินผลไม้ที่อยู่บนโต๊ะจนหมดเกลี้ยง!

“คุณ...กินหมดเลยเหรอ” ซูอีเฉินอึ้งเล็กน้อย