ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 505

ตู้ม...

หิมะถล่มฝังทุกคนไปในทันที แม้แต่รถก็ไม่เหลือ ในช่วงวินาทีนั้นที่เดิมเหลือเพียงแค่ความว่างเปล่า

หิมะที่ทับถมถล่มลงมาราวกับโคลนไหล กวาดคนกับรถกลิ้งไปยังอีกด้านของเขาร้างตามทางลาดลง

ทีแรกอีกด้านของเขาร้างเป็นซากไซต์ก่อสร้างที่ขุดเอาไว้ครึ่งหนึ่ง ตอนแรกจะพัฒนาเขาร้างจากตรงนี้ แต่เนื่องจากมีคนงานตายสองคนจึงปล่อยเอาไว้ทั้งอย่างนี้ หลุมอะไรก็ยังไม่ทันได้กลบกลับไป

ก้นหลุมเป็นตอม่อสะพานที่สร้างฐานไว้เพียงฐานเดียว ใต้ตอม่อสะพานเป็นแม่น้ำที่กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้ว

รถออฟโรดปรากฏขึ้นมาจากกองหิมะเป็นคันแรก รถกลิ้งตกลงมากระแทกกับก้นแม่น้ำ ไม่นานก็ไร้การขยับเขยื้อน ตรงที่เดิมเงียบสงัด

ผ่านไปชั่วครู่ มู่กุยฝานก้มุดออกมาจากกองหิมะเป็นคนแรก แขนยังล้วงอยู่ในกองหิมะ มือที่อยู่ใต้กองหิมะจับของที่มีขนนุ่มๆ เอาไว้แน่น

เขาจำได้ว่านี่คือหมวกที่อยู่บนศีรษะของซู่เป่า

ซูอีเฉินมุดออกมาจากกองหิมะเป็นคนที่สอง เขาดึงตัวซูเหอเวิ่นขึ้นมาด้วย

“เร็วเข้า...ซู่เป่าถูกฝังอยู่ข้างใต้!” มู่กุยฝานพูดขึ้นอย่างร้อนใจ

เมื่อนึกถึงเหล่าผีสาวผมขาวนั่นเมื่อครู่แล้ว ในใจของทุกคนก็ตึงเครียด

ซูเหอเวิ่นไม่สนใจแม่ของตนเองแล้ว เขาใช้สองมือขุดกองหิมะอย่างสุดชีวิต

มู่กุยฝานไม่กล้าปล่อยมือ เพียงแต่พูดตะโกนว่า “ขุดไปจากมือทางนี้ของอา อาจับซู่เป่าไว้อยู่...”

ซูอีเฉินกับซูเหอเวิ่นลงมืออย่างรวดเร็ว ซูอีเฉินไม่สนภาพลักษณ์อะไรแล้วทั้งนั้น เขาพาดตัวอยู่บนพื้นหิมะใช้มือและเท้าคุ้ยเขี่ยหิมะ

ซู่เป่า...ซู่เป่า!

จะเกิดเรื่องไม่ได้เด็ดขาดนะ!

ไม่อย่างนั้นลุงใหญ่กลับไปถูกคุณยายของเธอสับเอาแน่...

ในใจของซูอีเฉินลุกลี้ลุกลน มือข้างหนึ่งของมู่กุยฝานคว้าหมวกเอาไว้ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ขุดอย่างสุดชีวิต ไม่นานผู้ใหญ่สองคนกับเด็กอีกหนึ่งคนก็คุ้ยกองหิมะจนเปิดออก

ทว่ากลับเห็นในมือของมู่กุยฝานคว้าไว้ได้เพียงแค่หมวกใบหนึ่ง มีเงาร่างของซู่เป่าเสียที่ไหน

“ซู่เป่า...!”

มู่กุยฝานลุกลี้ลุกลน เขาลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซ ขุดคุ้ยหิมะข้างๆ ให้เปิดออกอย่างสุดชีวิต

ซูเหอเวิ่นเองก็บ้าไปแล้ว เขาคุ้ยหิมะให้เปิดออกอย่างสุดชีวิตเช่นกัน ตอนที่ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดีถึงขั้นอ้าปากกัดหิมะคำหนึ่งด้วย

แต่ทั้งสามคนคุ้ยหิมะกองนี้จนเปิดออกหมดแล้ว จนเลือดที่นิ้วออกก็แล้ว ก็ยังไม่เห็นเงาร่างของซู่เป่า!

“ซู่เป่า...” มือของมู่กุยฝานสั่น เขาไม่สนใจเลือดที่ไหลเต็มมือเลยแม้แต่น้อย

“จริงสิ อาจารย์ของซู่เป่าล่ะ” เขาตะโกนขึ้นราวกับบ้าไปแล้ว “จี้ฉาง! จี้ฉางล่ะ!”

สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือ ไม่เพียงแค่ซู่เป่า จี้ฉางก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยและไร้เงาเช่นกัน

ซูเหอเวิ่นล้มตัวนั่งลงบนพื้น อดกลั้นน้ำตาเอาไว้ ทั้งๆ ที่อยากร้องไห้แต่ก็ตื่นกลัวเกินไป จนลืมว่าอยากร้องไปแล้ว

เป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้ยังไงกัน

เมื่อกี้น้องซู่เป่ายังลูบศีรษะเขา บอกว่าลูบๆ หัวเจ้าหมาน้อย ไม่มีอะไรต้องกังวลอยู่เลย

ทำไมถึงหายตัวไปได้ล่ะ

นายหญิงซูไม่ทันได้รอให้พวกซู่เป่าเขากลับมากินบัวลอย แต่กลับได้ยินข่าวร้ายเสียก่อน

ซู่เป่าหายไป!

เธอหน้ามืด เกือบจะเป็นลมล้มพับไป คุณท่านซูตาไวมือไวประคองเธอเอาไว้

“อาเนี่ย!” คุณท่านซูตะโกน “เร็วเข้า ออกรถ!”

“บอกให้พวกเจ้าสองเขากลับมาด้วย!”

ในวันปกติถนนข้างเขาร้างแสนเย็นยะเยือก แต่ทว่าจู่ๆ ก็มีรถมากมาย

ซูจื่อหลินกับซูอิ๋งเอ่อร์รีบไปทางเขาร้าง ซูอิ๋งเอ่อร์ลดกระจกรถลงด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “หายไปได้ยังไง! หายไปได้ยังไง! พวกเขาดูกันยังไง ห๊ะ!”

ซูอี้เซินเพิ่งออกจากห้องผ่าตัด เขาเหนื่อยจนหน้ามืด แต่เมื่อได้ยินว่าซู่เป่าหายตัวไป ยังไม่ทันได้ถอดชุดผ่าตัด ก็ขับรถบึ่งออกมาเลย มองเห็นความตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูกของคนขับได้ตั้งแต่ไกลๆ

ซูลั่วทิ้งกองถ่ายไปเลย เสื้อผ้าเข้าฉากก็ไม่ทันได้ถอดออก เขาโทรศัพท์อยู่บนรถไม่หยุด แต่ไม่มีใครรับสายเลยสักคน