ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 507

ซู่เป่าเขย่าน้ำเต้าวิญญาณ

ปกติน้ำเต้าวิญญาณจะถูกปิดเอาไว้ น้ำเต้าวิญญาณจะถูกเปิดออกก็ต่อเมื่อเธออยากเปิดหรือลืมปิดเป็นบางครั้งเท่านั้น

ซู่เป่าเขย่าน้ำเต้าวิญญาณ พวกผีหลายใจเขาก็มุดหัวออกมากันทั้งหมด

พวกผีหลายใจเขาไม่รู้ว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น พอออกมาก็งงเป็นไก่ตาแตก

รอบข้างมี ‘คน’ มากมาย

ผีดวงซวยพูดขึ้นอย่างงุนงงว่า “ครึก...ครึกครื้นดีจัง!”

ผีหลายใจตบศีรษะเขาทีหนึ่ง “เงียบสงัดขนาดนี้ ครึกครื้นกับผีน่ะสิ!”

ทันใดนั้นผีขี้แยก็พูดขึ้นว่า “ก็ครึกครื้นกับผีไม่ใช่เหรอ...”

รอบๆ มี ‘คน’ ยืนตระหง่านอยู่เรียงราย หากแขวนไฟแฟลชของบาร์ไว้สักดวง แล้วเปิดเพลงดีเจสุดฮอตอีก เธอก็อาจจะจินตนาการถึงฉากผีดิสโก้ออก

ผีขี้ขลาดไปดูซู่เป่าเป็นคนแรก เห็นเพียงแต่เธอเปียกปอนไปทั้งตัว หนาวจนสั่นอยู่ตลอด ทันใดนั้นก็เจ็บใจจนไม่ไหว

เขากอดซู่เป่าเข้าไปในอ้อมอกตามสัญชาตญาณ ไม่นึกเลยว่าเขาจะทำแบบนี้ได้ในที่แห่งนี้

ผีขี้ขลาดพยายามให้ความอบอุ่นซู่เป่าสักเล็กน้อย แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ตัวเขาไม่มีอุณหภูมิเลย

ดวงตาของซู่เป่าเริ่มแดง เธอซบไปที่ไหล่ของผีขี้ขลาดแล้วพูดขึ้นพลางสะอื้นไปด้วย “พี่พัน อาจารย์ของหนูหายไป ป้าสะใภ้ใหญ่ก็หายไป พ่อ ลุงใหญ่ พี่เหอเวิ่นก็ไม่รู้อยู่ที่ไหน...”

เมื่อครู่เธอไม่ได้นึกถึงพ่อ ลุงใหญ่และพี่เหอเวิ่น เป็นเพราะว่าตอนที่อยู่ในหลุมหลบภัยมีเพียงแค่เธอ ป้าสะใภ้ใหญ่และอาจารย์

แต่ตอนนี้นึกขึ้นได้แล้ว เธอก็รู้สึกตื่นกลัวขึ้นมาอีก

จะไม่เกิดเรื่องอะไรกับพ่อ ลุงใหญ่และพี่เหอเวิ่นใช่ไหม

“พ่อ...”

ซู่เป่าร้องไห้โฮขึ้นมาเสียงหนึ่ง

พวกผีหลายใจเขาล้อมเข้ามา ยังไม่ทราบสถานการณ์อย่างแน่ชัด แต่เห็นซู่เป่าร้องไห้อย่างปวดใจ พวกเขาก็ร้อนใจจนไม่ไหวเช่นกัน

ผีขี้ขลาดตบหลังซู่เป่า แล้วปลอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า “เชื่อฟังนะ ไม่ร้องไห้นะ พี่พันก็อยู่นี่ไง”

เขามองไปรอบๆ แล้วพูดพึมพำอย่างอ่อนโยนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำน่าฟัง “เชื่อฟังนะๆ ไม่ร้องไห้นะ ซู่เป่าอดทนอีกหน่อยนะ ถอดเสื้อโค้ทที่เปียกออกก่อนโอเคไหม”

ผีหลายใจพูดขึ้น “ใช่ๆ ถอดเสื้อโค้ทที่เปียกออกก่อน”

ผีขี้แยรู้สึกเพียงว่าเจ็บปวดใจ เธอร้องไห้ตามขึ้นมาด้วย “แต่ว่าที่นี่เหมือนจะหนาวมากๆ เลย ถอดเสื้อโค้ทออกก็จะหนาวมากๆ...ฮือๆๆ ทำยังไงดี!”

ผีดวงซวยมองไปรอบๆ อย่างกระวนกระวายใจ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “เลิกร้องไห้ได้แล้ว! หนึ่งวันร้องเป็นสิบรอบ รำคาญจะตายอยู่แล้ว”

เพิ่งจะสิ้นเสียง ก็ได้ยินเสียงแกกๆๆๆ ดังขึ้น

เสียงกระดูกเสียดสีที่คุ้นเคย

ซู่เป่าอึ้ง มองไปทางที่เสียงแว่วมา มืดสนิทไปหมด มองอะไรไม่เห็นเลย

ไฟจิตดวงเล็กของเธอใช้ได้เพียงครั้งเดียว เธอโยนลูกไฟออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้เธอออกแรงแล้วโยนออกไปไกลๆ

เห็นเพียงแต่ทางที่เปลวเพลิงพาดผ่าน ทั้งหมดล้วนเป็น ‘ศพ’ ที่อยู่กันอย่างเงียบๆ !

ที่พูดว่าเป็นศพ เป็นเพราะว่าพวกเขาไม่เหมือนผี ผีจะมีลักษณะจำเพาะของผี

สิ่งเหล่านี้เหมือนคนตาย...แต่ไม่ได้ผิดแผกไปจากตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ นอกจากสีผิวขาวซีดและตาเหลือกขาว

ซู่เป่าหดตัวตามสัญชาตญาณ

ผีขี้ขลาดปลอบ “ไม่ต้องกลัวนะ ต่อให้พวกเขากระโจนเข้ามา พี่ก็จะไม่มีทางให้พวกเขามาแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “อืม ซู่เป่าไม่กลัว...”

ผีหลายใจพูด “ถอดเสื้อโค้ทออกก่อนเถอะ ถึงจะหนาว แต่เสื้อโค้ทมันเปียก เดี๋ยวกลายเป็นน้ำแข็งแล้วจะยิ่งหนาว”

ขณะนี้เองซู่เป่าถึงสังเกตว่า เสื้อโค้ทเริ่มแข็งแล้ว

เมื่อครู่เธอตกลงไปในบ่อน้ำ จึงเปียกปอนไปทั้งตัว

ผีขี้ขลาดพูดขึ้น “ถอดออกเถอะ พี่ไม่ดูหรอก...”

เขาลุกขึ้น ลากผีดวงซวยกับผีทึ่มไปด้านข้าง “แยกกันหา ที่นี่มีคนตายเยอะขนาดนี้ ต้องมีเศษเสื้อผ้าบ้างแหละ...”

มีนิดหน่อยก็ถือว่ามีนิดหน่อย

ผีทึ่มขมวดคิ้วพลางพูดว่า “ต่อให้มี ที่นี่ก็ทั้งเปียกทั้งหนาว เดาว่าคงยากที่จะไปไหน”