ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 519

หยวนหยวนไปตระกูลซูกับแม่ของเธอ แม้ว่าจะไปเยี่ยมเพียงชั่วคราว อย่างไรก็ไปมือเปล่าไม่ได้ ดังนั้นสองแม่ลูกก็เลยไปห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ เพื่อเตรียมซื้อของฝากไปด้วย

หยวนหยวนถามอย่างเชื่อฟัง “แม่ คุณยายซูชอบของฝากอะไรเหรอคะ”

แม่ของหยวนหยวนลองคิด “ตระกูลซูไม่ขาดอะไรเลย ก่อนหน้านี้เห็นนายหญิงซูเต้นในคลิปบนโซเชียล เธอสวมกำไลข้อมือสีเขียวมรกต...”

เมื่อไม่รู้ว่าคนคนหนึ่งชอบอะไร ให้ลองดูก่อนว่าบนตัวเขานั้นสวมใส่อะไรอยู่ หลังจากนั้นค่อยไปซื้อตาม โดยทั่วไปแล้วไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาด

เช่นนายหญิงซูสวมกำไลหยก ก็ซื้อกำไลหยกให้เธออีกหนึ่งอัน อีกฝ่ายน่าจะชอบ ต่อให้เธออยากจะบอกว่าไม่ชอบเธอก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี

แม่หยวนหยวนก็พูดไปด้วยถามไปด้วย “เข้าใจแล้วใช่ไหม”

หยวนหยวนดูเหมือนจะเข้าใจก็ไม่เข้าใจ

แม่หยวนหยวนจึงยกตัวอย่างให้ฟัง “อย่างเช่นหนูสังเกตเห็นว่าลุงใหญ่ของหนูชอบอะไร พวกเราก็ซื้ออันนั้นให้...นี่เรียกว่าทำตามความชอบของคนอื่น”

หยวนหยวนครุ่นคิดก่อนจะพูดว่า “ลุงใหญ่ชอบรถออฟโรดสีดำ รถออฟโรดที่สูง ๆ และเท่มาก ๆ ”

แม่หยวนหยวนชะงักไปชั่วครู่

รถออฟโรดคันนั้นเธอก็เคยเห็น แค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่ถูก ๆ น่าจะคันละหลายล้าน...

เธอซื้อไม่ไหว...

ทั้งสองคนมาถึงห้างสรรพสินค้าก็ไปเลือกหยก

ซื้อไปฝากนายหญิงซูพื้น ๆ เกินไปไม่ได้ แม่หยวนหยวนเลือกไปเลือกมาก็ยิ่งรู้สึกเก้อเขิน

พนักงานขายยิ้มหวาน “ถ้าจะซื้อไปฝากผู้สูงอายุ หยกสีม่วงดีที่สุดค่ะ”

“หยกสีม่วงจะแบ่งระดับสีออกเป็นห้าระดับ สีที่ดีที่สุดก็คือสีม่วงจักรพรรดิ สีนี้พบได้น้อยมาก ร้านของพวกเราไม่มีเลย...”

“ระดับต่อไปก็ม่วงแดง ม่วงแดงก็สวยมากเหมือนกัน เป็นรองแค่สีม่วงจักรพรรดิ อย่างกำไลวงนี้เป็นลูกรักประจำร้านพวกเราเลย”

พนักงานขายเห็นว่าแม่ของหยวนหยวนดูเป็นผู้ดี ก็แนะนำอย่างสุดกำลัง “กำไลม่วงแดงวงนี้ก็ไม่ค่อยแพง แค่ยี่สิบแปดล้าน...”

หยกสีม่วงเกรดต่ำกว่านี้ก็มีม่วงฟ้า แมตทิโอลา และม่วงชมพู ซึ่งเธอไม่โปรโมทสีพวกนั้นเลย

พอได้ยินดังนั้นแม่หยวนหยวนก็ได้แต่พึมพำในหัว รถออฟโรดราคาไม่กี่ล้านเธอยังซื้อไม่ได้ นับประสาอะไรกับกำไลข้อมือยี่สิบกว่าล้านล่ะ

เธอยิ้มโดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา ก่อนจะพูดเบา ๆ “แค่จะให้ผู้สูงอายุคนหนึ่งที่ไม่สนิท ไม่จำเป็นต้องดีขนาดนั้น”

พนักงานขายรู้สึกผิดหวัง แต่พอบอกว่าไม่สนิทก็พอเข้าใจได้

เธอจึงหยิบกำไลข้อมือม่วงฟ้าอีกวงขึ้นมา “วงนี้เป็นอย่างไรบ้างคะคุณผู้หญิง แค่สิบล้านหน่อย ๆ”

แม่หยวนหยวนส่ายหน้า “ไม่ดีกว่า”

จริง ๆ แล้วถ้าหากว่าเธอมีเงิน ต่อให้เป็นกำไลม่วงแดงราคายี่สิบล้านก็ต้องดีกว่าอยู่แล้ว แต่ว่าเธอไม่มีเงินไง!

สิบล้านก็ไม่มี!

สุดท้ายพนักงานขายก็ทำได้เพียงแค่หยิบกำไลแมตทิโอลาขึ้นมา “งั้นก็มีแค่อันนี้แล้ว ถ้าม่วงชมพูก็จะถูกกว่านิดหน่อย แต่ว่าสีไม่เหมาะกับผู้สูงอายุ...”

คำพูดอย่างตรงไปตรงมา ทำให้พนักงานขายกำไลข้าง ๆ เหลือบมองมา แม่ของหยวนหยวนรู้สึกเขินอาย แต่ก็ทำได้เพียงพยายามรักษาหน้าตัวเองและพยักหน้า “อืม อันนี้ก็ได้ ราคาเท่าไหร่”

พนักงานขายตอบ “อันนี้สองล้านแปดแสนค่ะ ให้ฉันห่อให้เลยไหมคะ”

จากยี่สิบแปดล้านจนมาถึงสองล้านแปด ถ้าไม่ซื้ออีกก็ขายขี้หน้าแย่

แม่หยวนหยวนตั้งสติพยักหน้า “ห่อเลย...”

ในขณะนั้นเองก็มีคนโทรศัพท์มาพอดี “รอสักครู่ ฉันรับโทรศัพท์ก่อน”

สองล้านแปดเธอก็ไม่มี

ถึงเธอจะแต่งเข้าบ้านคนรวย แต่เงินค่าขนมรายเดือนของเธอยังสู้เศษเสี้ยวของลูกสาวภรรยาคนแรกไม่ได้เลย สามีที่แก่กว่าเธอสิบปี เป็นคนตระหนี่มาก ๆ

มีแค่ซื้อของให้เธอบ้าง แต่ไม่อนุญาตให้เธอไปซื้อเอง บอกว่าเธอไปซื้อเองแพง สู้เขาหาคนรู้จักไปซื้อให้ไม่ได้ถูกกว่าอีก