ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 522

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าไว้แล้วก็นึกถึงนายหญิงซูที่ตั้งตารอคอยอยู่ที่บ้านจนใจจะขาดแล้ว จึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะโทรหา

แต่กลับมีเสียงดังติ้ดติ้ด โทรศัพท์แบตหมดเครื่องดับไปแล้ว

มู่กุยฝานโยนโทรศัพท์ไปที่เบาะข้างคนขับโดยไม่ได้ใส่ใจ โทรไม่ได้ก็ช่างมันสิ ลูกรักกลับมาแล้วจะมีอะไรดีไปกว่านี้ได้ล่ะ!

เขาถาม “นั่งดีหรือยัง ลูกรัก!”

ช่วงที่ซู่เป่าไม่อยู่ แต่เบาะนิรภัยสีชมพูของเธอยังอยู่ที่เดิมตลอด

ซู่เป่านั่งบนเบาะนิรภัย คาดเข็มขัดนิรภัยอย่างชำนาญ ก่อนจะพูดว่า “นั่งดีแล้วค่ะ!”

“พี่สะใภ้ล่ะ” มู่กุยฝานเหลือบมองเหยาหลิงเยว่

เหยาหลิงเยว่ตามซู่เป่าตลอด ตอนที่ซู่เป่ากระโจนเข้าไปในอ้อมกอด เธอก็ดูอยู่ข้าง ๆ

เขาไม่ใช่ซูอีเฉิน แน่นอนว่าไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาต่อเหยาหลิงเยว่...ทำได้เพียงรับรองว่าจะพากลับไปได้อย่างสมบูรณ์ ไม่ให้แขนขาหล่นหายไป...

ได้ยินเสียงมู่กุยฝาน เหยาหลิงเยว่ก็ยกมือขึ้น ก่อนจะพูดว่า “นั่งดี...แล้ว!”

มู่กุยฝานปรับกระจกหลัง ก่อนจะพูดว่า “ครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว!”

รถออฟโรดสีดำพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็วราวกับม้าป่าวิ่ง...

**

ซู่เป่าหายตัวไปเป็นเวลาสามเดือนแล้ว ตระกูลซูตกอยู่ในความเศร้าหมอง ซูเหอเวิ่นแบกกระเป๋าหนังสือไปเรียนทุกวัน แต่แววตาไร้สีสัน

หานหานเงียบกริบ เริ่มตั้งใจทำการบ้านมาก เพียงแต่ว่าบางทีเขียน ๆ ไปน้ำตามันก็ไหลออกมา

นายหญิงซูนั่งที่เก้าอี้หวายหน้าประตูบ้าน ในมือยังคงถือรองเท้าและถุงมือของซู่เป่า แววตาที่ขุ่นมัวไม่มีท่าทีดุร้ายเหมือนแต่ก่อน

คุณท่านซูหยิบผ้าคลุมไหล่ออกมาคลุมให้เธอ พลางถอนหายใจ “คุณยาย เข้าไปนอนหน่อยเถอะ”

เธอตื่นเช้าขนาดนั้น แล้วก็นั่งมาทั้งวัน

คุณท่านซูนึกถึงตอนที่อวี้เอ๋อร์หายตัวไป เธอก็เป็นแบบนี้เช่นกัน

นายหญิงซูส่ายหน้า “ฉันไม่นอน ฉันจะนั่งรออยู่ตรงนี้”

“ถ้าเกิดซู่เป่ากลับมา แล้วหาคุณยายไม่เจอจะทำยังไงล่ะ”

“ฉันจะรอเธอกลับมา จะเป็นคนแรกที่เจอเธอ...”

คุณท่านซูแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เจ็บปวดไปทั้งใจ เขาอดไม่ได้ที่จะกดไปที่บริเวณหัวใจ พลางสูดลมหายใจลึก ๆ

“งั้นคุณก็ต้องสดใสเข้าไว้นะ ซู่เป่ากลับมาคงไม่อยากเจอคุณในสภาพแบบนี้แน่นอน เธอจะโทษตัวเองเอาได้”

นายหญิงซูเพียงแค่ส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ถึงแม้น้ำตาจะไม่ไหลแล้ว แต่ความโศกเศร้ายังคงอยู่เต็มหัวใจ ดวงตาของเธอไม่มีความสว่างไสวอีกต่อไปแล้ว

“พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว หิมะก็ละลายแล้ว...เป่าเด็กดีของยาย ทำไมหนูยังไม่กลับมา” นายหญิงซูพึมพำ ลูบรองเท้าเล็ก ๆ ของซู่เป่าด้วยปลายนิ้วของเธอ

เวลาโพล้เพล้ดวงตะวันลับขอบฟ้า

ร่องรอยสุดท้ายของแสงสีส้มอันอบอุ่นอำลายอดไม้อย่างอาลัยอาวรณ์ และแล้วท้องฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลง

นายหญิงซูจ้องประตูบ้าน ได้แต่เฝ้าดูและจินตนาการว่าซู่เป่าจะวิ่งกระโดดโลดเต้นมา พร้อมกับตะโกนเรียกอย่างน่ารักว่า ‘คุณยาย!’

แต่ก็ผ่านไปอีกหนึ่งวัน พระอาทิตย์ก็จะตกดินอีกแล้ว

ซู่เป่าก็ยังไม่กลับมา

“ซู่เป่า...” นายหญิงซูกำรองเท้าคู่เล็กไว้แน่นในอ้อมอก ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างสั่นเทา “ยายจะไปทำกับข้าวให้หนู เดี๋ยวหนูกลับมาหนูจะต้องหิวมากแน่เลย”

“ยายจะทำขาหมูซอสแดงของโปรดซู่เป่า แล้วก็น่องไก่ย่างที่ซู่เป่าชอบที่สุดด้วย...”

นายหญิงซูเกาะเก้าอี้ลุกขึ้นมาอย่างยากเย็น

ป้าอู๋มองเธอด้วยความเป็นห่วง “นายหญิง ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนดีไหมคะ...ดิฉันทำเอง”

นายหญิงซูส่ายหน้า “ไม่...ฉันจะทำให้ซู่เป่าเอง ซู่เป่าเคยบอกว่าชอบอาหารที่ยายทำที่สุดเลย”

เธอจะไม่ทำให้ซู่เป่าผิดหวัง ตอนซู่เป่ากลับมา เธออยากจะให้เจ้าตัวเล็กกินกับข้าวร้อน ๆ ฝีมือเธอ

นายหญิงลุกขึ้นมา หญิงชราหลังค่อมค่อย ๆ เดินเข้าไปในบ้านอย่างช้า ๆ

ขณะนั้นเองเสียงที่สดใสก็ดังขึ้น “คุณยาย...”

“คุณยายหนูกลับมาแล้ว!”

นายหญิงซูหลังแข็งทื่อ

เหมือนเธอจะได้ยินเสียงซู่เป่า

แต่เธอไม่ได้หันกลับไปกลัวว่ามันจะเป็นอาการหลอน...

เสียงฝีเท้าดังกุบกับกุบกับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งเป็นเสียงที่คุ้นเคยพอได้ยินก็รู้เลยว่าเป็นซู่เป่า

นายหญิงซูหันหลังกลับอย่างระมัดระวัง ถ้าหากเป็นภาพลวงตาจริง ๆ กลัวว่าหันกลับไปเร็วฝันก็จะดับสลายเร็ว

แต่เมื่อหันหลังกลับไปก็เห็นซู่เป่าวิ่งจ้ำอ้าวเข้ามา เธอยกหินขนาดใหญ่ สวมเสื้อโค้ทกันหนาวสำหรับผู้ใหญ่ นายหญิงซูจำเสื้อโค้ทตัวนี้ได้ดีเพราะเป็นคนซื้อให้เหยาซือเยว่

ทว่าตอนนี้เสื้อโค้ทตัวนี้สกปรกมอมแมมไปหมด ด้านหนึ่งชายเสื้อไม่มีแล้ว อีกด้านหนึ่งชายเสื้อขาดไปครึ่งหนึ่ง