ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 523

วันนั้นที่ซู่เป่าจากไปยังเป็นฤดูหนาว หิมะเยอะมาก เธอพิงกระจกรถโบกมือให้กับครอบครัว บอกว่าไม่นานก็กลับมา หลังจากนั้นก็จะมากินบัวลอยไส้งาดำด้วยกัน

นายหญิงซูตาแดง พูดเสียงแหบแห้ง “ได้ ๆ ๆ! บัวลอยไส้งาดำ...ซู่เป่าของพวกเราจะกินบัวลอยไส้งาดำ!”

“ป้าอู๋รีบไปเอาบัวลอยไส้งาดำที่อยู่ในกล่องเก็บอุณหภูมิออกมา...”

ก่อนที่ซู่เป่าจะหายไป ทุกคนนัดกันว่าจะกินบัวลอยไส้งาดำ แต่ซู่เป่าไปแล้วไม่กลับมาอีกเลย...

นี่จึงกลายเป็นความฝังใจของนายหญิงซู เธอเหมือนกับโรคจิต ทุก ๆ วันก็จะทำบัวลอยไส้งาดำหนึ่งถ้วยรอซู่เป่ากลับมา

ทุกวันพอทำบัวลอยเสร็จก็จะเก็บไว้ในกล่องรักษาอุณหภูมิ...พอวันที่สองเย็น เธอก็อุ่นกินจนหมด แล้วทำใหม่อีกครั้ง...

นายหญิงซูก็กินบัวลอยไส้งาดำไปเลยสามเดือนเต็ม ๆ ในที่สุดเป่าหลานรักของเธอก็กลับมาแล้ว

มู่กุยฝานกำลังจะรับซู่เป่าลงมา ก่อนจะพูดว่า “ไปกัน พ่อพาหนูไปล้างมือ”

นายหญิงซูกลับอุ้มซู่เป่ามาไว้อีกด้าน “เธอไปเชือดไก่ เชือดมาสองตัว!”

มู่กุยฝาน “ให้ป้าอู๋ไปเชือดก็ได้”

นายหญิงซู “ไม่ เธอนั่นแหละรีบไปเชือดเร็ว ๆ เลย”

มู่กุฝาน “…”

ก็ได้

พ่อมู่ไปเชือดไก่แล้ว

ซู่เป่านั่งในห้องอาหาร กินบัวลอยไปหนึ่งถ้วยจนหมดเกลี้ยงแล้วก็ยกถ้วยซด แม้แต่น้ำก็ไม่เหลือเลย

เธอเลียที่ริมฝีปาก เหมือนยังไม่หายอยาก

รู้สึกว่าเหมือนไม่ได้กินของดี ๆ มานานมากแล้ว

ตอนอยู่ใต้ดินไม่รู้สึกหิว แต่หลังจากขึ้นมาก็รู้สึกหิวมาก ๆ เลย

นายหญิงซูชุลมุนวุ่นวายอยู่ในครัว ตำหนิตัวเองอยู่นั่นว่าทำไมไม่รีบทำกับข้าวให้เร็วกว่านี้ ซู่เป่าหิวจะตายอยู่แล้ว

ป้าอู๋และคนอื่น ๆ ก็อยู่ด้านข้าง เสียงในครัวก็ดังโฉ้งเฉ้ง ไม่กี่นาทีก็มีอาหารเสิร์ฟออกมาเรื่อย ๆ

ขาหมูซอสแดงและน่องไก่ย่างต้องใช้เวลามากหน่อย เมนูที่ถูกเสิร์ฟออกมาก่อนก็จะเป็นเมนูที่ทำได้ค่อนข้างเร็ว เช่น กุ้งลวก ไข่ตุ๋น หมูผัดหน่อไม้ฝรั่ง...

เด็กสองสามคนนั่งด้านข้าง มองดูซู่เป่ากินอย่างไม่กระพริบตา

เหยาหลิงเยว่ไม่รู้สึกหิว ก็นั่งดูซู่เป่าอยู่ด้านข้าง

“ค่อย ๆ กิน” ซูเหอเวิ่นยกถ้วยออกมาสองใบ เป็นไข่ตุ๋นสองถ้วยเสิร์ฟแยกกัน

ถ้วยหนึ่งวางด้านหน้าซู่เป่า อีกถ้วยหนึ่งวางด้านหน้าเหยาหลิงเยว่

ซูเหอเหวินไม่พูดไม่จาคว้ากุ้งลวกมา แล้วก็แอบซุ่มเงียบช่วยเธอแกะเปลือกกุ้ง แกะเสร็จหนึ่งตัวก็วางไว้ในถ้วยของซู่เป่า พอเสร็จอีกหนึ่งตัวก็วางไว้ในถ้วยของเหยาหลิงเยว่

หานหานหยิบตะเกียบ คีบอาหารให้ซู่เป่าเรื่อย ๆ “กิน เธอกิน!”

“กินอันนี้ อันนี้ด้วย!”

“รีบกินเข้า!”

ซูจื่อซีอ้าปากค้าง ทำได้เพียงถือกระดาษทิชชู่รออยู่ด้านข้าง เห็นซู่เป่ากินจนเลอะหน้า ก็รีบยื่นกระดาษไปเช็ดหน้าให้เธอ

ตอนซูอีเฉินกลับมา ก็เห็นฉากนี้เข้าไป

ราวกับซู่เป่าเป็นฮองเฮา คนรอบข้างก็เป็นคนคอยปรนนิบัติเธอ

พวกพี่ชายพี่สาวต่างก็จ้องเธออย่างไม่ละสายตา กลัวว่าเธอจะกินไม่พอ แทบรอไม่ไหวอยากจะช่วยยัดอาหารเข้าไปในปาก

ซูอีเฉินราวกับมีก้อนเนื้ออุดอยู่ในลำคอ พูดเสียงแหบแห้ง “ซู่เป่า...”

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นดวงตาเป็นประกาย

“ลุงใหญ่!” เธอวางตะเกียบและถ้วยลง มือกับหน้ายังไม่ทันเช็ด ก็วิ่งกระโจนออกไปแล้ว

ซูอีเฉินเห็นเจ้าตัวเล็กวิ่งมาหาตัวเอง สวมเสื้อผ้าเสื้อโค้ทขาด ๆ น่าจะกลับมาก็กินข้าวเลยไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน

ต้องหิวมากแน่ ๆ เลย...

เขาปวดใจมาก รับซู่เป่าที่กระโจนเข้ามากอดไว้อย่างแนบแน่น

“ซู่เป่า...” เขาอยากจะพูด อยากจะถามเอะไรมากมายไปหมด แต่มาถึงแล้วก็พูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ

ซู่เป่าก็กอดซูอีเฉินอย่างแรง “ลุงใหญ่ ซู่เป่าไม่เป็นไร ไม่ต้องเสียใจไปนะ!”

ซูอีเฉินเสียงแหบแห้ง “ลุงขอโทษ...”

เพราะลุงใหญ่ไม่ดี