ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 524

ซู่เป่ากินข้าวรองท้องไปนิดหน่อยแล้วก็เลยอยากไปอาบน้ำล้างตัวก่อน แต่นายหญิงซูยืนกรานว่ากินอิ่มสำคัญกว่าความสะอาด เธอก็เลยกินต่อไป

ถ้วยของซู่เป่าเต็มไปด้วยอาหารที่ลุงทั้งหลายของซู่เป่าอดไม่ได้ที่จะคีบโน่นคีบนี่เติมให้เธอเรื่อยๆ จนดูเหมือนมู่กุยฝานไม่มีที่ยืนก็เลยไปเอาอีกถ้วยหนึ่งมาแล้วคีบใส่ให้เธอ

แต่คาดไม่ถึงว่าแค่แป๊ปเดียว อีกถ้วยหนึ่งก็เต็มแล้วเรียบร้อย

ส่วนถ้วยของเหยาหลิงเยว่นั้นเรียบง่ายกว่ามาก เพราะทุกคนก็คงไม่สะดวกที่จะคีบอาหารให้เธอ

แต่อย่างไรก็ตามถ้วยของเธอก็มีอาหารกองเต็มเช่นกัน——ล้วนเป็นฝีมือการคีบของนายหญิงซูทั้งหมด

จากนั้นซูอีเฉินก็คีบเนื้อแล้ววางบนถ้วยของเหยาหลิงเยว่แล้วพูดว่า “กินเถอะ”

เหยาหลิงเยว่จ้องไปที่เนื้อชิ้นนั้น

จากนั้นก็ค่อยๆ คีบมันขึ้นมาแล้วเอาใส่เข้าปากไปทั้งชิ้นจนแก้มตุ่ยมาก

เดี๋ยวพองเดี๋ยวแฟบเหมือนกระรอกสองตัวที่กำลังยุ่งอยู่กับการกินข้าวเลย

จนในที่สุดก็กินของที่อยู่ในถ้วยหมด ซู่เป่าพิงที่เก้าอี้แล้วลูบที่ท้องกลมๆของตัวเอง “เฮ้อ~กลมดิ๊กเลย!”

เหยาหลิงเยว่ก็พิงที่เก้าอี้แล้วลูบที่ท้องของตัวเองเหมือนกัน “กลมดิ๊ก…กลมดิ๊กเลย!”

นายหญิงซูเอ่ย “ไม่ ของเธอยังกลมไม่พอ”

ท้องของซู่เป่านั้นเธอคงไม่กล้าจะไปยัดเพิ่มแล้ว

แต่ของเหยาหลิงเยว่นั้นดูเหมือนยังจะได้อีก

นายหญิงซูเลยไปตักรังนกพุทราจีนให้เหยาหลิงเยว่เพิ่มอีกถ้วยหนึ่ง “กินอีกสักหน่อย ฉันเห็นว่าเธอดูเหมือนจะยังไม่อิ่ม”

เหยาหลิงเยว่มองดูรังนกพุทราจีนแล้วก็หันมามองที่ท้องตัวเอง และทำสีหน้าไม่รู้อิโหน่อิเหน่

แต่เธอก็ยังยกมันขึ้นมาแล้วซดมันจนหมด

นายหญิงซูปลื้มใจ ก็เลยรีบไปตักให้เธอเพิ่มอีกสามถ้วย จนเหยาหลิงเยว่กินไม่ลงแล้วจริงๆ

เธออิ่มแล้วจริงๆ

นายหญิงซูพยักหน้า “โอเค งั้นดื่มซูปไก่ดำเป็นถ้วยสุดท้ายแล้วกัน!”

ทุกคนเงียบ

เหยาหลิงเยว่ “…”

ทุกคน “…”

ซู่เป่าร้องอุทานแล้วรีบพุ่งขึ้นไปชั้นบน “คุณยาย หนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ!”

เหยาหลิงลุกขึ้นยืน “อาบ…น้ำ!”

นายหญิงซู “นั่งลงก่อน รีบดื่มซุปถ้วยนี้ให้หมดก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวตอนกลางคืนจะหิวเอานะ”

เหยาหลิงเยว่นั่งลงด้วยความเชื่อฟังแล้วยกถ้วยขึ้นมาดื่มอย่างกับอู๋ซงดื่มเหล้ายังไงยังงั้น ยกดื่มรวดเดียวจนหมด

จากนั้นก็รีบวิ่งขึ้นไป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะขาเธอยังไม่หายดีหรือว่าเป็นเพราะเธอกินเยอะเกินไป ตอนวิ่งก็เลยรู้สึกเหมือนจุดศูนย์ถ่วงดูจะไม่ค่อยมั่นคง

ซูอีเฉินเงียบ

ตระกูลซูคึกคักกันมาทั้งคืน จนในที่สุดก็เงียบลงเมื่อซู่เป่านอนหลับไป

เหยาหลิงเยว่ยืนอยู่ที่ระเบียงข้างนอกคนเดียวเงียบๆ มองไปที่กิ่งไม้ที่เริ่มจะแตกหน่อ

เธอสวมชุดนอนสีชมพูสะอาดสะอ้าน แม้ว่าอากาศในช่วงปลายเดือนมีนาคมจะค่อยๆ อุ่นขึ้นเรื่อยๆ แต่พอตกดึกก็ยังค่อนข้างหนาวอยู่ ในบ้านมีฮีตเตอร์ก็ยังโอเค แต่ที่ระเบียงถ้าจะใส่แค่ชุดนอนบางๆก็คงไม่โอเค

แต่ว่าเหยาหลิงเยว่กลับไม่ได้รู้สึกหนาวเลย แค่เหม่อมองไปที่กิ่งไม้ แล้วก็มองที่รากต้นไม้ หิมะที่ละลายทำให้ดินดูเปียกๆ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถดมกลิ่นสดชื่นของดินได้อีกแล้ว

ก๊อกก๊อกก๊อก

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น จากนั้นซูอีเฉินก็เปิดประตูเข้ามา

เขาสวมชุดลำลองที่หนากว่าชุดนอนผ้าฝ้ายของเธอเล็กน้อย เขาค่อยๆเดินเข้ามาที่นอกระเบียงแล้วถามว่า “มองอะไรอยู่?”