ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 525

วันรุ่งขึ้น

คนในตระกูลซูตื่นแต่เช้า นายหญิงซูย่องเบาเข้าไปในห้องของซู่เป่าเพื่อเช็คว่าเธอยังอยู่จริงๆ

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ได้ฝันไป

เธอเดินยิ้มออกไปทำอาหารเช้าอย่างพอใจ อาหารเช้ามื้อนี้ไม่ต้องพูดอะไรมาก เพราะมันยิ่งใหญ่อลังการสุดๆ

หลังกินข้าวเสร็จทุกคนถึงค่อยนึกขึ้นได้ว่ามีหินขนาดใหญ่ถูกวางทิ้งไว้ที่สวน

“ซู่เป่า นี่คืออะไร?” ซูอิ๋งเอ่อร์นั่งยองๆ อยู่ข้างก้อนหินแล้วยกมือเคาะที่หิน

ซู่เป่าเอ่ย “ก็ของที่ระลึกที่เอามาฝากคุณยายไง”

ของที่ระลึกจากตำหนักพญายมเลยนะ!

คุณลุงทั้งหลาย เอิ่ม…ของพวกเขาเหรอ?

น้ำเสียงพ่อมู่ดูน้อยใจเล็กน้อย “เฮ้อ ซู่เป่าเอาของขวัญให้แต่คุณยาย ลืมพวกเรากันหมดแล้ว”

ซู่เป่าเอ่ย “ไม่นะ!”

เธอพูดพลางกางมือให้ดู…กอดของเต็มไว้มือเลย

“นี่ไง อันนี้เป็นของที่เก็บมาจากใต้บัลลังก์พญายมเลยนะคะ เป็นขนที่ร่วงมาจากพู่กันของพญายมน่ะ อันนี้ให้พ่อนะคะ!”

จี้ฉางที่อยู่ข้างๆ “???”

มู่กุยฝานที่กำลังถือขนไม่กี่เส้น “…”

ซู่เป่าก็เอาของออกมาอีก “ส่วนอันนี้เอามาจากที่ตำหนักพญายม มันน่าจะเป็นหินที่พญายมเคยเหยียบ อันนี้ให้ลุงใหญ่นะคะ~!”

ซูอีเฉินที่กำลังถือก้อนหินเล็กๆ หนึ่งก้อน “…”

ซู่เป่ายังเอาออกมาเพิ่มอีก “อันนี้เอามาจากบนโต๊ะของพญายม น่าจะเป็นถ้วยชาที่พญายมใช้ดื่มน้ำ?”

ซูเหอเวิ่นที่กำลังถือถ้วยชาโบราณ “…”

“อันนี้เป็นกลอนประตูที่เอามาจากหน้าประตูตำหนักพญายม ให้ลุงสองละกัน!”

“อันนี้เป็นโซ่ที่ตกลงมาจากรูปปั้นหมาวัว ให้ลุงสาม!”

“อันนี้เป็นหยกที่เอามาจากประติมากรรมขาวดำแปลกๆ ให้ลุงสี่!”

“อันนี้ไม่รู้ว่าเป็นขนอะไร ดูลึกลับ เหมาะกับลุงห้าสุดแล้ว “

“ส่วนอันนี้สวยมาก เป็นหมอนอิงบนบัลลังก์พญายมเลยนะ! ลุงเล็กผ่าตัดมาเหนื่อยๆก็มานอนพิงได้นะ!”

ซูเหอเหวินได้หนังสือมาเล่มหนึ่ง ว่ากันว่าเป็นหนังสือเด็กที่พญายมเคยอ่าน

ซูจื่อซีได้หญ้าที่เหี่ยวเฉามา บอกว่าเป็นสิ่งที่พญายมเคยปลูกไว้เป็นของตกแต่ง

หานหานได้กระจกมาบานหนี่ง ใหญ่เท่าฝ่ามือเลย แต่พื้นผิวกระจกเป็นหินส่องอะไรก็ไม่เห็นเลย

โอ้ ยังมีคุณตา คุณตาได้เบาะนั่งมาอันหนึ่ง…

จี้ฉางที่อยู่ข้างๆ ยกมุมปากยิ้มไม่หยุด พอแล้ว เจ้าอย่าหยิบเพิ่มอีกเลย

แต่ทว่า…

พู่กันของพญายมสามารถชี้เป็นชี้ตายได้ แม้ว่าจะเป็นแค่ขนจากหางจิ้งจอกไม่กี่เส้นก็ตาม และก้อนหินเล็กๆ ในมือซูอีเฉินแม้จะดูไม่สะดุดตาอะไร แต่ทว่ากลับสามารถสะกดวิญญาณได้ ส่วนถ้วยชาในมือของซูเหอเวิ่น ถึงจะเต็มไปน้ำที่ดูมืดครึ้ม แต่สามารถย้อนดูเรื่องราวในอดีตได้…

แต่ทุกคนไม่เข้าใจ พอมองดู‘ของที่ระลึก’ ที่ได้มาก็ถึงกับงง แต่เนื่องจากเป็นของที่ซู่เป่าให้ ก็เลยต้องเก็บสะสมไว้อย่างดี

ซูอิ๋งเอ่อร์ทำท่าทางเคาะๆ ที่ก้อนหินขนาดใหญ่ “งั้นอันนี้ล่ะ อันนี้เป็นของที่ระลึกอะไร?”

ซู่เป่า “อ่อ อันนี้ไม่ได้มีค่าอะไร ก็แค่ก้อนหินสวยๆก้อนหนึ่งน่ะ เอาไว้ตอนที่คุณยายหมักผักกาดดองก็เอาอันนี้ไว้ใช้ตากผักกาดดองไง!”

ทุกคนยกมุมปาก

อันนี้ๆๆ…

ก้อนหินใหญ่ขนาดนี้ หนูแน่ใจเหรอว่าจะเอามาใช้หมักผักกาดดอง?

พอเปรียบเทียบแบบนี้แล้ว ‘ของที่ระลึก’ ในมือพวกเขาก็ดูใหม่และวิเศษขึ้นมาทันที…

สุดท้ายก็ได้ยินซู่เป่าหัวเราะฮ่าๆ “หยอกเฉยๆน่ะ! อันนี้คือหินสวยๆ ที่คุณยายชอบที่สุด”

เธอร้องเฮ้ยมาคำหนึ่งแล้วก็ผ่าหิน เผยให้เห็นหยกอันงดงามและสีม่วงสะดุดตาอยู่ข้างใน

หยก!

หยกสีม่วงรอยัลบริสุทธิ์!

แถมยังก้อนใหญ่เบอเร่อเลยด้วย!

ซูอิ๋งเอ่อร์ช็อกจนพูดไม่ออก

แม้แต่สีหน้าของซูอีเฉินและมู่กุยฝานก็ฟรีซไปด้วย

ซูอิ๋งเอ่อร์รีบเก็บเศษหินที่ร่วงออกมาจากการผ่าเก็บกลับที่เดิมแล้วพูดอย่างตะลึงว่า “อันนี้เนี่ยนะที่บอกว่าไม่มีค่า?!”

ใหญ่กว่าหินที่วางตกแต่งในสวนอีก! เพิ่งผ่าไปนิดเดียวเองก็เจอหยกอยู่ข้างในแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่ามันจะกี่ร้อยล้าน แต่มันน่าจะได้เป็นพันล้านเลยแหละ??