ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 536

หานหานถือพลั่วแล้วไปเคาะที่หัวของหานหานปั้งๆๆ แต่โชคดีที่พลั่วเป็นพลาสติก ไม่อย่างนั้นสมองน้อยๆของเธอคงโดนเคาะจนออกดอก

เด็กชายตัวเล็กๆตัวสั่น มันโหดร้ายเกินไป!

ซู่เป่าหยักหน้าไปตามเสียงปั้งๆๆของพลั่ว พอนับดูแล้วก็ตีไปทั้งหมดหกครั้ง

“ว้าว…” ซู่เป่าตาลุกวาว

หยวนหยวนโดนตีจนหัวโน เลยร้องไห้ออกมาเหมือนกับดอกสาลี่ต้องหยาดฝน

“อย่าตีฉันเลย…ฮือๆๆ อย่าตีฉันเลย…”

เธอน้ำตาคลอเบ้ามองไปที่ซูเหอเวิ่น “พี่ชาย…”

ซูเหอเวิ่นกำหมัดแน่น “พี่บ้านเธอสิ!ใครพี่เธอไม่ทราบ!แม่ จ้วงมันต่อ!”

เหยาหลิงเยว่นั่งอยู่ข้างๆตั้งแต่แรกแล้วและตั้งใจกับการขุดหลุมทรายอยู่ กลไกการเคลื่อนไหวซ้ำๆของเธอนั้นมีประสิทธิภาพสูงมาก จนตอนนี้ได้หลุมขนาดใหญ่ที่ลึกครึ่งเมตรแล้ว

พอได้ยินคำพูดของซูเหอเวิ่น เธอก็ลุกขึ้นมาแล้วยื่นมือจ้วงไปที่หยวนหยวนแล้วขมวดคิ้วพูดว่า

“ฝังเธอซะ!ส่งเธอ…กลับบ้านเกิด!!”

จากนั้นก็โยนหยวนหยวนลงไปในหลุมทราย

เจียงจวินเห็นปุ๊บก็รู้สึกว่าจะพลาดได้อย่างไร?

อุ้งเท้าทั้งสี่ข้างก็เลยรีบฝังกลบอย่างขยันขันแข็ง

คุณปู่เต่าที่อาบแดดอยู่ข้างจู่ๆ ก็มาถ่มน้ำลายใส่หยวนหยวน

ซู่เป่าและซู่เหอเวิ่นเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เต่าถ่มน้ำลายได้ด้วยเหรอเนี่ย!

หยวนหยวนยังไม่ทันลุกขึ้นมาก็โดนทรายกลบไปเต็มหน้า แถมยังมีน้ำลายที่เต่าเพิ่งถุยใส่เธอติดอยู่ที่หน้าด้วย จนเธอไม่กล้าอยู่ต่อแล้วก็เลยวิ่งร้องไห้ออกไป

หานหานตะโกนเสียงดัง “คราวหน้าก็อย่ามาอีกล่ะ! อย่าทำให้ฉันต้องลงมืออีก เข้าใจหรือเปล่า!”

พอพูดยังถามเสียงเชอะไปคำหนึ่ง “จะรับมือกับคนแบบนี้ก็ต้องทำแบบนี้แหละ!ซู่เป่า พวกเราเล่นต่อเถอะ!”

ซู่เป่า เอ่อ…

จบง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ?

เธอยังไม่ทันได้ลงมืออะไรเลย…

หยวนหยวนร้องไห้แล้ววิ่งไปหามู่กุยฝาน “ลุงใหญ่ น้องสาวตีหนูค่ะ…”

เธอไม่พอใจสุดๆ เพิ่งไปไม่ถึงสองวิก็โดนตีจนวิ่งต้องวิ่งหนี

ความมุ่งมั่นปรารถนาทั้งหมดของเธอยังไม่ทันได้ดำเนินการอะไรเลย ก็ต้องทำหน้าหงอยกลับมาแบบนี้

แถมยังหน้าเปรอะทรายไปหมด เธออุตส่าห์ตั้งใจเลือกเดรสสวยๆมาใส่ แต่ตอนนี้ไม่สวยเลยสักนิด จนมุมสุดๆ

มันน่าอับอายและน่าโมโหจริงๆ

ดังนั้นตอนที่เธอฟ้องก็เลยจงใจพูดคลุมเครือว่า ‘น้องสาว’ เป็นคนตีเธอ

มู่กุยฝานยิ้มเยาะ ไม่นึกเลยว่าจะวิ่งมาฟ้องเขาถึงที่? เธอคิดว่าเขาจะช่วยใคร!

เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ตีอะไรกัน? ซู่เป่ายังไม่ทันได้ลงมือเลยหรือว่าฉันนั่งอยู่ตรงนี้แล้วมองไม่เห็น?”

หยวนหยวนอ้าปากแล้วบอกว่า “เอ่อ…หยวนหยวนพูดผิดไป ไม่ใช่น้องสาว เป็นอีกคนหนึ่ง…หยวนหยวนน่าจะต้องเรียกเธอว่าพี่…”

มู่กุยฝาน “ใครตีเธอเธอก็ไปหาพ่อแม่ของอีกฝ่ายสิ มาหาฉันทำไม?”

หยวนหยวน “…”

เธอมองไปที่ซูอีเฉินโดยไม่รู้ตัว

ซูอีเฉินยุ่งมาก หัวก็ไม่เงยเลย

มู่กุยฝานพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าดูเลย คนที่ตีเธอก็ไม่ใช่ลูกของเขา”

หยวนหยวนและมู่เหม่ยหัวไม่คิดเลยว่าเขาจะตอบกลับแบบนี้ ถึงกับพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

ถึงแม้หานหานจะไม่ใช่ลูกของซูอีเฉิน แต่อย่างน้อยก็เป็นเด็กของตระกูลซูนี่ ทำไมถึงเพิกเฉยไม่ทำอะไรเลยล่ะ!

ถ้าหากเป็นคนอื่นละก็ มู่เหม่ยหัวคงออกมาพูดสาธยายถึงเหตุผลอย่างดุร้ายนานแล้ว แต่พออยู่ต่อหน้ามู่กุยฝานและซูอีเฉิน…เธอไม่กล้า

คนที่อยู่ตรงหน้าไม่สนใจอะไรพวกเขาเลย เด็กก็ไม่เล่นกับพวกเขา แม้แต่หมาก็ยังไม่อยากเจอ

มู่เหม่ยได้แต่หาทางลงให้ตัวเองอย่างกระอักกระอ่วนแล้ว

“ฉันเห็นพวกคุณดูยุ่งมากเลย งั้นพวกเราขอตัวไปเก็บของที่โรงแรมก่อนนะ เดี๋ยวค่อยมาหาพวกคุณทีหลัง”

มู่กุยฝานไม่สบตาให้เธอเลยแม้แต่น้อย

ซูอีเฉินหยุดประชุมชั่วคราว แล้วเงยหน้าขึ้นมามองมู่เหม่ยหัว

มู่เหม่ยหัวดีใจ คิดว่าซูอีเฉินจะพูดอะไร

แต่ที่ไหนได้เขากลับใส่หูฟังบลูทูธแล้วโทรไปหาเบอร์ๆหนึ่ง

“มีเรื่องประกาศ หลังจากนี้ให้แบนคนจากครอบครัวของหลินซื่อเสียนถาวร โดยเฉพาะมู่เหม่ยหัวและลูกสาวของเธอ อย่าให้ก้าวเข้ามาในเกาะหนีกวงแม้แต่ก้าวเดียว”

มู่เหม่ยหัว “…”