ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 537

เหยาหลิงเยว่ไม่เคยเล่นเกมอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ตัวของเธอนอนอยู่ในหลุมแล้วก็มีเขาผู้เป็นประกายในดวงตาของเธอมาคอยกลบดินให้กับเธอ

ถึงแม้ว่าเธอจะนอนอยู่ในโลงศพตลอด 8 ปีที่ผ่านมา ที่ทั้งโดดเดี่ยว หนาว และมืดมน

แต่ตอนนี้บนชายหาดมีแดดจ้าและทรายละเอียดนุ่มนิ่ม ซึ่งแตกต่างจากตอนนั้นอย่างสิ้นเชิงเลย

ซูอีเฉินยิ้ม “ชอบโดนฝังขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ทันใดนั้นเหยาหลิงเยว่ก็จ้องมาที่เขาแล้วพูดเบาๆว่า “ชอบ…ให้คุณฝัง”

ถ้าคราวหลังที่เธอตาย ขอร้องอย่าเป็นเหมือนเมื่อก่อนที่โดนพวกคนที่เธอเกลียดเอาเธอมาตรึงไว้กับโลงศพเลยได้ไหม…?

ขอให้คนที่เธอชอบเป็นคนฝังเธอ แบบนี้ต่อให้จะหลับไหลไปตลอดกาลก็ยังอบอุ่น

ซูอีเฉินมองไปที่ตาขาวอันบริสุทธิ์ของเหยาหลิงเยว่ก็เข้าใจขึ้นมาทันที เลยเอาพลั่วเล็กๆมาฝังให้เธอไม่หยุด

เหมือนว่าเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

ในเวลานี้เองพวกซู่เป่า ซูเหอเวิ่น หานหานก็วิ่งเข้ามา พอเห็นซูอีเฉินกำลังฝังเหยาหลิงเยว่อยู่ก็เข้ามาร่วมด้วยความดีใจ

ซูอีเฉินตกอยู่ในภวังค์โดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มของเขาก็ขยายขึ้นโดยไม่รู้ตัว จนสุดท้ายก็ฝังเหยาหลิงเยว่จนเหลือแต่หัวที่โผล่ออกมา

หานหานหัวเราะฮ่าๆ “พวกเรามาทำทรงมิกกี้เมาส์บนหัวป้าสะใภ้กันเถอะ!”

พวกเด็กๆ ช่วยเพิ่มทรงหูมิกกี้เมาส์ให้เธออย่างกระตือรือร้น จากนั้นก็ทำเป็นมิกกี้เมาส์ให้เหยาหลิงเยว่ทั้งตัว

ซูอีเฉินหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปพวกเธอเอาไว้

พอเห็นว่าฟ้าเริ่มจะมืดแล้ว มู่กุยฝานก็เข้ามาเรียกพวกเขาให้กลับโรงแรมได้แล้ว

ซู่เป่าเล่นจนรู้สึกหิวแล้ว ก็เลยหิ้วถังเล็กๆ พร้อมกับถือพลั่วแล้ววิ่งอย่างร่าเริงที่ทางเดินสวนดอกไม้ระหว่างทางกลับโรงแรม

ซูอีเฉินเอาโทรศัพท์ที่เพิ่งถ่ายไปยื่นให้เหยาหลิงเยว่ดู พอเหยาหลิงเยว่เห็นตัวเองในรูปปุ๊บก็ถึงกับอึ้ง

ทันใดนั้นก็ยิ้มแหยๆอย่างมีความสุข แล้วถือโทรศัพท์ดูรูปตลอดเวลาและไม่ยอมวาง

ในรูปมีเธอ ยังมีซู่เป่า หานหาน ซูเหอเวิ่น ซูเหอเหวิน ซูจื่อซีแล้วก็ยังมีซูอีเฉินที่เป็นคนถือโทรศัพท์และอยู่ใกล้กับกล้องมาก

พอดูไปดูมา หน้าจอโทรศัพท์ก็ดับลง

เธอเลยรีบไปคว้ามือซูอีเฉินมาแล้วดึงๆ

ซูอีเฉินก็เลยรีบช่วยเธอปลดล็อคหน้าจออีกครั้ง

เหยาหลิงเยว่ก็จ้องต่อ จากนั้นไม่นานหน้าจอก็ดับอีก ซูอีเฉินก็ช่วยเธอเปิดอีกรอบโดยไม่บ่นอะไร

เป็นแบบนี้ไปตลอดทางกลับโรงแรม ซูอีเฉินก็เลยหยิบโทรศัพท์มาแล้วพูดว่า “รหัสเปิดหน้าจอโทรศัพท์คือ 0315 จําได้หรือยัง?”

เหยาหลิงเยว่เงยหน้าขึ้น แล้วมองเขาด้วยความเลื่อนลอย

ซูอีเฉินก็เลยไปจับนิ้วเธอมาแล้วมาคลิกบนหน้าจอ พลางสอนอย่างใจเย็นว่า “0-3-1-5 หมายถึงวันที่ 15 มีนาคม เป็นวันเกิดของซู่เป่าน่ะ”

มือที่เรียวยาวและกระดูกข้อต่อที่เห็นได้อย่างชัดเจน มีนิ้วที่ซีดและเรียวยาวแตะตัวเลขสี่ตัวบนหน้าจอ

หน้าจอโทรศัพท์กระพริบและสว่างขึ้นมา

ซูอีเฉินรีบปิดโทรศัพท์แล้วให้เธอทำซ้ำอีกครั้ง

“เข้าใจหรือยัง?” เขาถาม

เหยาหลิงเข้าใจในทันที

เข้าใจแล้ว!

เธอถือโทรศัพท์ไว้แล้วป้อนรหัสผ่านไปอย่างงุ่มง่าม พอหน้าจอสว่างปุ๊บ เธอก็ดีใจรีบปิดโทรศัพท์แล้วทำใหม่อีกครั้ง…ทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ซูอีเฉินก็ไม่ได้สนใจอะไร ก็ปล่อยให้เธอเล่นไปอย่างนี้ แต่สุดท้ายเหยาหลิงเยว่ก็เสพติดการเล่นจนบอกให้เธอไปอาบน้ำก็ไม่ยอมไป

พอซู่เป่าเห็นป้าสะใภ้ใหญ่ที่กำลังติดโทรศัพท์อยู่ก็ส่ายหัวบอกว่า “หมดทางเยียวยาแล้ว!”

ซูเหอเวิ่นประหลาดใจ “ไม่นึกมาก่อนเลยว่าแม่ของเธอจะติดโทรศัพท์ขนาดนี้!”

แค่ปลดล็อกหน้าจอยังสามารถเล่นอย่างจริงจังขนาดนี้?

ซูเหอเหวินเก็บโทรศัพท์ไปแล้วบอกว่า “ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวอาบเสร็จแล้วผมจะคืนให้”

เหยาหลิงเยว่มองไปที่ซูเหอเหวินด้วยความโมโห แล้วก็มองไปที่ซู่เป่าด้วยความนอย

ซู่เป่าโบกมือ “อย่ามาหาหนูเลย หนูเอาตามพี่ใหญ่ว่าค่ะ!”

เหยาหลิงเยว่ก็เลยมองไปที่ซูอีเฉิน