ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 538

หลังจากหยวนหยวนขว้างลูกแก้วออกไป แพล็บเดียวก็นึกเสียใจแล้ว!

แม่ผีบอกว่าต้องฝังลูกแก้วอันนี้ไว้ในที่ที่คนอื่นหาไม่เจอ

จากนั้นผีร้ายในลูกแก้วก็จะช่วยซูอีเฉินชิงปัญญากลับมา

ตอนนี้ทุกคนในตระกูลซูต่างเอาอกเอาใจซู่เป่า สาเหตุเป็นเพราะถูกซู่เป่าทำให้ลุ่มหลง หรือโดนของอะไรทำนองนี้

แต่ตอนนี้เธอกลับทิ้งลูกแก้วนี้ไปแล้ว...

หยวนหยวนเริ่มกระวนกระวาย เธออยากเก็บลูกแก้วกลับมา จึงรีบร้อนวิ่งเข้าไปในฝูงชน

แต่ลูกแก้วสีดำกลิ้งหลุน ๆ...

ผู้คนเดินขวักไขว่ ผู้ชายที่ใส่รองเท้าหนังคนหนึ่งไม่ทันระวังเหยียบถูกลูกแก้ว

แกร๊ก...

ลูกแก้วถูกเหยียบแตกแล้ว

ทันใดนั้นก็มีไอดำที่มองไม่เห็นโพยพุ่งขึ้นมาสายหนึ่ง!

ผู้ชายคนนั้นไม่สังเกตเห็น มองใต้เท้าด้วยความประหลาดใจ “เอ๊ะ อะไรเนี่ย...”

เขาไม่ใส่ใจ ความรู้สึกนี้ราวกับลูกกวาดกรอบ ๆ อันหนึ่ง เขานึกว่าเด็กคนไหนไม่ระวังทำลูกกวาดตก

ดังนั้นเขาจึงขูดพื้นรองเท้า

พอหยวนหยวนเห็นแล้วหัวใจก็หล่นตุบ

คงไม่เป็นอะไรมั้ง...

ถึงยังไงก็วางอยู่บนเกาะ จะวางตอนนี้ก็คงไม่เป็นไรมั้ง...

แต่ที่เธอไม่รู้คือ ที่ผีคลุมผ้าสีแดงบนศีรษะยอมเหนื่อยขนาดนั้น และแม้แต่ครั้งนี้ก็ไม่ได้ตามมา เป็นเพราะกลัวถูกซู่เป่าเห็นนี่แหละ

ที่ใช้คือเส้นทางแผนลับ

ผีสาวคงไม่คิดว่าหยวนหยวนจะโง่ขว้างลูกแก้วต่อหน้าซู่เป่า แล้วยังให้คนเหยียบแตกอีก...

บนเวที ซู่เป่ากับมู่กุยฝานมองกันไปมองกันมา

มู่กุยฝานรู้สึกถึงไอหยินรุนแรง!

แต่ซู่เป่ากลับมองขบวนร้อยอสูรยามวิกาลด้วยความชื่นชมที่เดินปะปนอยู่กับฝูงชนในงาน

พวกเขาบ้างประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ บ้างหน้าเศร้า บ้างยังท่าทางเหมือนเด็ก ส่งเสียงหัวเราะราวกับกระพรวนเงิน เกาะอยู่กับตัวนักท่องเที่ยว

บรรยากาศสนุกครื้นเครงในทีแรกกลายเป็นเย็นยะเยือกขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ

“พ่อคะ มีของขวัญชิ้นโตด้วยล่ะ!” ซู่เป่าสีมือ “ยิงไหมคะ”

“ยังก่อน” มู่กุยฝานตอบ “คนเยอะเกินไป ยังลงมือเต็มที่ไม่ได้”

ซู่เป่าถาม “งั้นจะทำยังไงคะ”

มู่กุยฝานมองซูอีเฉิน “นี่ก็ต้องให้ลุงใหญ่ผู้หล่อเหล่าและร่ำรวยของหนูออกโรงแล้วล่ะ”

ซูอีเฉินผู้หล่อเหลาและร่ำรวยที่อยู่ด้านข้าง “...”

หลังจากลูกแก้วถูกเหยียบแตก ตอนแรกหยวนหยวนยังกระวนกระวายใจอยู่

แต่พอรอดูสักพัก...พบว่าซู่เป่าที่อยู่ตรงหน้าดูจะไม่สังเกตเห็น ยังกินขนมเค้กอย่างร่าเริง คุยสนุกสนานกับพวกซูเหอเวิ่นเหมือนเดิมแล้ว

หยวนหยวนก็วางใจทันที

เฮอะ...ที่แท้ซู่เป่าก็มีฝีมือแค่นี้เหรอ

จู่ ๆ เธอเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ยากจะใช้ถ้อยคำบรรยาย ราวกับตัวเองเก่งกว่า สูงส่งกว่าซู่เป่า ส่วนซู่เป่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอเลย!

ความรู้สึกแบบนี้มันยอดเยี่ยมจริง ๆ ทำให้หยวนหยวนมีความมั่นใจเต็มประดา รู้สึกว่าตัวเองทำภารกิจที่แม่ผีมอบหมายให้เสร็จสิ้นแล้ว!

ถัดมา เธอแค่รอให้ซูอีเฉินรู้สึกตัวขึ้นมาก็พอ แล้วเธอก็จะปรากฏตัวขึ้นทันที บอกเขาว่าเมื่อก่อนเขาถูกยัยผีร้ายซู่เป่ามอมเมาให้สับสน!

จากนั้นตระกูลซูก็จะรู้สึกซาบซึ้งในพระคุณของเธอ จากนั้นคนตระกูลซูก็จะยอมรับและชื่นชอบเธอ จากนั้นลุงใหญ่...

หยวนหยวนคิดเรื่องทั้งหมดนี้อย่างระเริง ต้องพูดเลยว่าเด็กก็คือเด็ก คิดง่ายเกินไปแล้ว

ตอนนี้เอง มู่เหม่ยหัวสีหน้าเหม่อลอย เดินออกมาแบบทื่อ ๆ แยกยิ้มน้อย ๆ ในแบบแปลก ๆ “หยวนหยวน...หนูอยู่ไหน”

หยวนหยวนตกใจกับท่าทางนี้ของแม่ตัวเอง จากนั้นก็เห็นผีสาวที่เกาะอยู่ข้างหลังแม่ของเธอ

เธอมองงานเลี้ยงวันเกิดที่หรูหราแวบหนึ่ง แล้วคิดอีกครั้งว่าถ้านี่เป็นงานเลี้ยงของเธอจะดีสักแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ยังอดกลั้นต่อความเจ็บปวดจูงแม่ของเธอจากไป

ครั้นย่างเท้าออกจากประตูห้องอาหาร ผีสาวที่อยู่ข้างหลังมู่เหม่ยหัวก็ตกลงมา มองมู่เหม่ยหัวที่ถูกจูงเดินด้วยความอาฆาตแค้น

หยวนหยวนยังไม่เห็นความผิดปกติ ยังนึกว่าผีร้ายพวกนี้หวาดกลัวเธอ ก็เลยไม่กล้าทำร้ายแม่ของเธอ!