ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 547

เครื่องยักษ์ตกตึกในสวนสนุกเกาะหนีกวงมีความสูงทั้งหมด 100 เมตร

สูงเท่ากับตึก 25 ชั้น

เข็มขัดนิรภัยที่ซู่เป่าลงมือคาดให้เองเป็นเข็มขัดนิรภัยที่ทำให้วิญญาณหลุดออกไปไม่ได้ จี้ฉางและพวกผีขี้ขลาดจึงถูก ‘ล็อก’ ติดไว้กับที่นั่งบนเครื่องยักษ์ตกตึกอย่างแน่นหนา

ผีเจ้าสาวทำหน้าตาตื่นเต้น “ตั้งแต่เกิดจนตายข้าน้อยไม่เคยได้สัมผัสความรู้สึกของการกระโดดตึกเลย! ว้าย~ ข้าตื่นเต้นจังเลย!”

ผีดวงซวยมีสีหน้าเบื่อหน่ายบอกว่า “เธอจะตื่นเต้นอะไร เราก็เป็นผีกันทั้งนั้น เธอเชื่อไหมว่าเดี๋ยวตอนเครื่องยักษ์ตกตึกนี่ร่วงลงไปแล้ว เรายังลอยค้างอยู่กลางอากาศเลย”

ผีขี้ขลาด “...”

นึกภาพตามแล้วก็...

ผีกลุ่มหนึ่งนั่งค้างอยู่กลางอากาศเหนือเครื่องยักษ์ตกตึกงั้นเหรอ?

ผีหลายใจแซวหน้าตาเฉยว่า “ก็ไม่แน่หรอกนะ นายดูเข็มขัดนิรภัยนี่ก่อน ท่านยมบาลลงมือคาดให้เองเลยนะกลัวหรือเปล่า”

ผีทึ่มหาววอด “แล้วจะยังไง ยังไงพวกเราก็เป็นผีอยู่ดี อย่างมากก็ลงไปพร้อมกัน”

เป็นผีมาตั้งหลายปี ยังจะกลัวเครื่องยักษ์ตกตึกอีกเหรอ?

ไม่เคยเห็นผีเที่ยวสวนสนุกมาก่อน

ไปเล่นบ้านผีสิงก็ยังพอว่า

ผีขี้แยเริ่มร้องไห้แล้ว “ฮือ ๆ ๆ ฉันกลัว~”

จี้ฉางอดไม่ได้ที่จะต้องย่นคิ้ว

เขาตอบตกลงขึ้นมานั่งตอนไหนกันนะ?

ในตอนนี้เองซู่เป่าก็พูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “ทุกคนนั่งดี ๆ นะ! จะเริ่มแล้ว... ว้าย~~~”

เธอยังไม่ทันพูดจบ เครื่องยักษ์ตกตึกก็ทิ้งดิ่งลงมาเสียก่อน！

ลมพัดผ่านหน้าดังซู่ ความรู้สึกไร้น้ำหนักทำให้ใจหายวาบ เสียงยาน ๆ น่ารักของซู่เป่าโผล่ขึ้นมาอีกแล้ว

ในเสียงน่ารักยาน ๆ นั้น มีเสียงหัวเราะอิ ๆ ๆ ของผีเด็กผู้หญิงปะปนกันไป

นอกจากผีเด็กผู้หญิงแล้ว ผีตัวอื่นล้วนกรีดร้องวี้ดว้าย！

คิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากที่วิญญาณของพวกเขาถูกมัดไว้แล้วจะเป็นแบบนี้！

ท่อนล่างร่วงลงไปแล้ว ท่อนบนค่อยตามมาทีหลัง！

“ว้าย~~~ หน้า... ของ... ข้า...” นี่คือเสียงของผีเจ้าสาว

“บ้าเอ๊ย~~~” นี่คือเสียงของผีดวงซวย

“แม่จ้า...！หัวฉัน... หาย...！” นี่คือเสียงของกระดิ่งน้อย

“วู้ฮู้~~~” นี่คือเสียงของผีหลายใจ。

จี้ฉางพยายามสะกดจิตและวิญญาณของตนไว้อย่างหนัก เพื่อไม่ให้ตัวเองโดนยืดจนตัวยาว

นี่มัน...

ราวกับฝันเลย！

เล่นแบบนี้ก็ได้ด้วย？！

ตอนที่เครื่องยักษ์ตกตึกกำลังจะถึงพื้นจู่ ๆ มันก็หยุดกลางคัน！

วิญญาณของพวกผีหลายใจที่ถูกยืดจนยาว ท่อนบนลงมากระทบท่อนล่างดังตึง แต่ละตัวมีสภาพเหมือนแมวทอมที่โดนลูกตุ้มตาชั่งทับ หัวหดเข้าไปอยู่ในท้อง

กลางอากาศก็ยังมีเศษซากวิญญาณที่โดนสะบัดกระเด็นกระจายอยู่

ผีทั้งหลาย “...”

จี้ฉางที่รักษาภาพลักษณ์ไว้ได้อย่างทุลักทุเล “...”

ซู่เป่าที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง “!ฮ่า... ฮ่า ๆ！”

ดูเหมือนผีเด็กผู้หญิงจะมีความสุขมาก เธอเลื่อนเครื่องยักษ์ตกตึกขึ้นไปอีกครั้งอย่างตื่นเต้นดีใจ ส่งเสียงหัวเราะราวเสียงกระดิ่งเงิน

ผีดวงซวยร้องเสียงดัง “ไม่นะ！จะเล่นอีกเหรอ！”

ผีเจ้าสาว “ท่านพี่ดวงซวย ท่านเห็นหน้าของข้าน้อยบ้างหรือไม่?”

กระดิ่งน้อย “พี่คะ หนูก็กำลังมองหาหัวของหนูอยู่เหมือนกัน ถ้าเห็นก็บอกหนูด้วยนะ”

น้าขี้เหร่คลำเบ้าหน้าตัวเอง “เอ๊ะ ฉันเหมือนได้ศัลยกรรมแล้วเลย หน้าตาดีขึ้นนิดหน่อยนะเนี่ย”

ผีทึ่ม “อ้วก~~~”

ผีหลายใจ “สิ่งที่ควรจะยาวก็ควรยืดให้ยาว สิ่งที่ไม่ควรยาวก็ไม่จําเป็นต้องยืดให้ยาว อร๊าย...”

เสียงวัยรุ่นย่อนโยนอย่างผีขี้ขลาดสั่นเล็กน้อย “ที่รักจ๊ะ เธอปลดเข็มขัดนิรภัยให้เราดีกว่าไหม?”

ซู่เป่าส่ายหัวและตะโกนท่ามกลางสายลมที่หวีดหวิว “คาดเข็มขัดนิรภัยเวลาขับรถเพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน!”

เครื่องยักษ์ตกตึกยังทันขึ้นถึงยอด พวกผีก็ร้องกันระงมแล้ว

พวกเขาตายหมดแล้ว จะมีเหตุไม่คาดฝันอะไรได้อีก!

เข็มขัดนิรภัยนี่แหละเป็นเหตุไม่คาดฝันสำหรับพวกเขา！