ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 546

รถไฟเหาะแล่นผ่านไปดังฟิ่ว ทิ้งเสียงยาน ๆ เอาไว้ “ท่านอาจารย์... ช่วย...”

จี้ฉางพูดว่า “อดทนไว้นะ อาจารย์มาแล้ว!”

มู่กุยฝานยื่นมือไปขวางเขาไว้ พูดเสียงดังว่า “ซู่เป่า อดทนไว้นะ!”

“ในสภาวะไร้น้ำหนักและการเพิ่มความเร็ว จะต้องทำตัวเองมีสติอยู่ตลอดนะ!”

รถไฟเหาะแล่นผ่านหน้าทั้งสองคนไปอีกครั้งหนึ่ง เสียงยาน ๆ ของซู่เป่าดังมาว่า

“หนู... รู้... แล้ว...”

“ช่วย... คุณอา~~~”

“ลุงใหญ่...หาเงิน~~~”

ถึงแม้เสียงจะยาน แต่ว่า... อืม พูดชัดอยู่ คำว่าเงินเน้นเสียงหนักมาก มีแต่เสียงคำว่าเงินลอยอยู่ในอากาศ

มู่กุยฝานกับจี้ฉางมุมปากกระตุกขึ้นมาพร้อมกัน ที่แท้ก็ให้ไปช่วยคนนี่เอง

ในเวลาแบบนี้ยังห่วงเงินได้อยู่อีก จะบอกว่าไม่มีสติก็คงไม่ได้...

จี้ฉางพูดว่า “เจ้าไปสิ เจ้ามีวังยมบาลครอบหัวอยู่ เดี๋ยวข้าจะดูซู่เป่าอยู่ทางนี้เอง”

มู่กุยฝานอยากจะบอกว่าเดี๋ยวเขาจะอยู่ดูซู่เป่าทางนี้เอง แต่คิดดูอีกทีถ้าพญาผีตนนั้นจะทำร้ายซู่เป่าขึ้นมา เขาก็คงช่วยไม่ได้อยู่ดี

จึงได้แต่หันหลังจากไปอย่างไม่เต็มใจนัก

มู่กุยฝานออกตามหายามในสวนสนุก เขารู้สึกว่าคอเขาหนักขึ้นทุกที ๆ เหมือนว่ายิ่งอยู่ห่างซู่เป่าวังยมบาลก็ยิ่งหนักขึ้น

มันกดลงมาจนเขาแทนเดินไม่ไหว

ตอนนี้เขาได้มาถึงที่หอนิทรรศการณ์ 4D ยูนิเวอร์แซล สตูดิโอ หอนิทรรศการณ์ที่ออกแบบให้เต็มไปด้วยความรู้สึกล้ำเทคโนโลยี ตัวกำแพงของอาคารทั้งหมดถูกออกแบบให้เป็นกระจกยาวจากเพดานจรดพื้น มู่กุยฝานเห็นสภาพโง่เขลาของตัวเองผ่านเงาสะท้อนในกระจก

มีบ้านหลังเล็ก ๆ ครอบหัวอยู่

คอถูกกดจนงองุ้ม...

ในขณะนี้เอง มีอะไรบางอย่างกำลังขยับอยู่ที่ด้านหลังเขา มู่กุยฝานสันหลังแข็งทื่อ แล้วก็เห็นจากเงาสะท้อนในกระจกว่าจู่ ๆ ตุ๊กตาผ้าตัวเมื่อกี้ก็โผล่มาข้างหลังเขา

ดวงตาคู่นั้นของตุ๊กตาผ้าน่ากลัวมากเป็นพิเศษ ภาพที่สะท้อนออกมาในกระจกยิ่งดูประหลาดมากขึ้นไปอีก!

ขนาดคนอย่างมู่กุยฝานยังตกใจจนใจสั่นได้

และในขณะนี้เองที่เขาเห็นว่ายามอีกสองคนถูกแขวนอยู่ใต้ต้นหรงที่อยู่หลังตุ๊กตาผ้าไปไม่ไกล

มู่กุยฝานกลับหลังหันทันที มีวังยมบาลอยู่บนหัว ไม่ต้องกลัวเลยว่าไฟหยางที่บนไหล่จะถูกพัดดับระหว่างหมุนตัว

ในนาทีที่เขาหมุนตัว ตุ๊กตาผ้าตัวนั้นก็กรีดร้องแล้วพุ่งเข้าหา!

มู่กุยฝานหัวเราะเยาะ “ฉันมีวังยมบาลอยู่บนหัว แกยังกล้าเข้ามาอีก ฉันยอมใจความกล้าแกจริง ๆ”

นักพรตมู่ถือโอกาสฝึกปรือฝีมือ เขาชูมือขึ้น อาวุธลับมีดหมอคมกริบเล่มหนึ่งลอยออกไป

มีดหมอทะลุตัวตุ๊กตาผ้าไป เพียงแค่กรีดมันเป็นแผลขนาดครึ่งนิ้วมือ นุ่นก้อนเล็ก ๆ กระเด็นออกมา

มีดหมอไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับตุ๊กตาผ้าได้จริง ๆ แต่วังยมบาลปัดมันกระเด็นออกไปอย่างแรง

ตุ๊กตาผ้าหล่นลงบนพื้น มันตะแคงแล้วจ้องมองเขาด้วยความอาฆาตพยาบาท

มู่กุยฝานยังไม่ควบคุมมันเป็นการชั่วคราว เขาเหวี่ยงมีดลอยออกไปตัดเชือก แล้วรับตัวยามสองคนที่ร่วงลงมา แล้วก็แปะยันต์ให้พวกเขาสองสามแผ่นด้วยเลย

เมื่อเขาหันหลังกลับมาอีกครั้ง ตุ๊กตาผ้าก็กําลังลุกขึ้นนั่งช้า ๆ และจ้องมองมาที่เขา

“มาสิ” มู่กุยฝานยกมือขึ้นมากวักสองสามที “ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าฉันจะจัดการกับพญาผีตัวน้อยได้หรือเปล่า!”

ขีดจํากัดของเขาอยู่ตรงไหน และความสามารถของเขาในตอนนี้จะได้สักกี่คะแนน

พอดีเลย ให้พญาผีตัวน้อยตนนี้เป็นคู่ซ้อมให้เขา

นักพรตมู่ที่มีวังยมยาลอยู่บนหัวเริ่มต้นต่อสู้ฆ่าฟันกับพญาผีตัวน้อย...

สู้ไปพลาง มองหายามคนที่เหลือไปพลาง

ในระหว่างนั้นเขาก็กังวลว่ายามที่ถูกช่วยลงมาได้แล้วจะถูกจับแขวนขึ้นไปอีกครั้งหรือเปล่า แต่สิ่งที่ทําให้เขาประหลาดใจคือตุ๊กตาผ้าเอาแต่ตามติดเขาตลอดเวลา

มู่กุยฝานอดนึกสงสัยในใจไม่ได้

เด็กผู้หญิงคนนี้กับตุ๊กตาผ้าของเธอต้องการจะทําอะไรกันแน่

**

ทางด้านรถไฟเหาะ

ซู่เป่านั่งอยู่บนรถไฟเหาะมาเป็นสิบรอบแล้ว