ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 553

หัวขโมยร้องห่มร้องไห้โอดครวญขอให้พาตัวไป ส่วนคนที่เป็นหัวหน้า พอเห็นตำรวจก็วางใจลงได้สักที...อย่างไรก็เจอกันบ่อย ๆ ถือว่าเป็น ‘คนคุ้นเคย’ ดีกว่าผีเยอะ!

เขาหันไปมองแบบหวาด ๆ ตระกูลซูเปิดไฟสว่างไสว ไหนเลยยังมีเงาผี

คนตระกูลซูกลับมาหมดแล้ว ตามอยู่ข้างหลังตำรวจ ผู้ชายหน้าเย็นชากำลังพูดอะไรกับตำรวจ แถมปราดมองพวกเขาแวบหนึ่งด้วย

หัวหน้าโจรใจหายวาบ อยู่ ๆ ก็นึกถึงน้ำตานองหลังหน้าต่างเหล็กที่นกแก้วตัวนั้นเพิ่งร้องขึ้นในหัว ประตูเหล็กเอย หน้าต่างเหล็กเอย โซ่ล่ามมือเอย...

จบกัน คราวนี้จบเห่จริง ๆ แล้ว!

ซูอีเฉินลงบันทึกเสร็จก็กลับมาอยู่ข้างตัวซู่เป่า นายหญิงซูกำลังบ่น “อยู่นานอะไรก็เห็นจริง ๆ ถึงกับมีขโมยขึ้นบ้านเรา! ยังคิดขโมยหินฉันไปอีกแน่ะ!”

นี่เป็นหินที่ซู่เป่ามอบให้เธอ จะขโมยอะไรก็ไม่ขโมย ต้องมาขโมยของรักของเธอ

นายหญิงซูโกรธแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะจู่ ๆ ซู่เป่าก็บอกว่าจะกลับมาก่อน พวกขโมยมิได้เอาหินไปแล้วเหรอ

“กระทะก้นแบนฉันล่ะ” นายหญิงซูดึงแขนเสื้อขึ้น

ซูอิ๋งเอ่อร์รีบดึงเธอไว้ “เฮ้อ แม่ครับ ไม่ต้องทำอย่างนั้นหรอกครับ!”

ซูอีเฉินพูดขึ้น “เอาล่ะ พาซูเป่ากลับห้องก่อนเถอะ ฉันจะจัดการเรื่องข้างนอกนี้เอง”

ซูอิ๋งเอ่อร์พยักหน้า “ซู่เป่า เราไปกันเถอะ!”

ลุงห้าที่ได้อุ้มซู่เป่าสักที อุ้มเธอเดินเข้าไปข้างในราวกับของล้ำค่า

หยกเหยิกอะไรเขาไม่สนใจหรอก!

ถึงอย่างไรเขาก็ซ่อนเอาไว้แล้วก้อนหนึ่ง

อย่างอื่นไม่เกี่ยวกับเขา...

จู่ ๆ ซู่เป่าก็มองไปทางหัวหน้าโจร “ลุงห้าคะ หินของลุงอยู่ในมือของเขาค่ะ”

ลุงห้าเบรกเอี๊ยดพลัน ทำหน้าโหดเหี้ยมราวกับซาตาน “ใคร ใครเอาหินของลุงไป!”

ซู่เป่า “...”

ตำรวจถ่ายรูปลงบันทึกหินในมือของหัวหน้าโจร เสร็จแล้วจึงมอบให้ซูอิ๋งเอ่อร์

ซูอิ๋งเอ่อร์ที่พองขนจึงสงบได้ในตอนนี้ ถลึงตาใส่หัวหน้าโจรทีหนึ่ง

ซู่เป่าขมวดคิ้ว จู่ ๆ ก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีตงิด ๆ เธอมองเศษหินในมือของลุงห้า รู้สึกว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในนั้น...

“ลุงห้าคะ เอาเศษหินให้หนูหน่อยค่ะ” ซู่เป่ายื่นมือ

เวลานี้ นายหญิงซูกำลังยืนอยู่ข้างหินยักษ์ เอื้อมมือไปลูบ ได้กลิ่นผสมผสานระหว่างปลาเค็มกับกลิ่นผักชุนฉ่ายฉับพลัน

ซู่เป่าตรวจสอบเศษหินในมือด้วยความระวังทั้งใจและกาย ซูอีเฉินกำลังให้ความร่วมมือกับตำรวจจัดการเรื่องข้างหลัง ส่วนมู่กุยฝานกำลังคุยโทรศัพท์

ไม่มีใครสังเกต หัวหน้าโจรที่ถูกคุมตัวอยู่บนรถตำรวจแอบเอาปืนขึ้นมา...

ไม่รู้ว่าเขาเอาปืนกระบอกนี้มาจากที่ไหน แต่ลูกตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำมิด ไม่มีสีขาวแม้แต่นิดเดียว

ปัง...

เสียงปืนดังขึ้นฉับพลัน

ซู่เป่ามือกระตุก เศษหินในมือตกอยู่บนทางหินทันที แตกเป็นสองส่วนอีกครั้ง

ทุกคนใจหายวาบ รีบหันไปมอง...

นายหญิงซูตกใจ เอามือลูบหน้าอกตามสัญชาตญาณ เห็นเพียงในมือมีแต่เลือด

ภาพเบื้องหน้าพลันดับวูบ ล้มลงตึง

“คุณยาย...!”

“แม่...!”

“ยัยแก่!!...”

ตระกูลซูตกอยู่ในสถานการณ์ชุลมุนวุ่นวาย ตำรวจรีบควบคุมตัวหัวหน้าโจรทันที กลับไม่รู้ว่าเขาสิ้นใจไปตั้งแต่เมื่อไร

ปืนที่เขาถืออยู่ในมือก็คืออาวุธของพวกเขาที่เพิ่งถูกยึด

ทางตำรวจเหงื่อกาฬไหลพราก เกิดเรื่องแล้ว แถมที่เกิดเรื่องยังเป็นนายหญิงของตระกูลซูด้วย!

พวกเขายึดอาวุธของโจรพวกนี้ไปหมดแล้วชัด ๆ ทำไมยังมีอีกกระบอกล่ะ!

ถ้าพวกเขาไม่ได้ตรวจสอบอย่างละเอียด พวกเขาจะบกพร่องในหน้าที่อย่างร้ายแรง สร้างความเดือดร้อนกับประชาชนผู้บริสุทธิ์!

“ไม่สิ ผมเพิ่งเก็บปืนกระบอกนี้นี่ ผมจำได้ เก็บแล้วจริง ๆ...”

ตำรวจคนหนึ่งตกตะลึงและสับสน เกาศีรษะจะบ้าแล้ว

เขาจำได้ แต่ทำไมปืนที่เก็บแล้วกลับมาอยู่ในมือโจรได้อีกล่ะ!

“คุมตัวไป! คุมตัวไป!”

“โทรหนึ่งสองศูนย์ (เบอร์ช่วยเหลือฉุกเฉินทางการแพทย์) เร็ว!”

“ศูนย์บัญชาการ ศูนย์บัญชาการ...”