ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 552

เนื่องจากนกแก้วเขียวมาก แทบหลอมรวมเป็นหนึ่งกับผักชุนฉ่ายที่ตากอยู่ พวกหัวขโมยจึงไม่เห็นตั้งแต่ทีแรก

เสี่ยวอู่หดขาข้างหนึ่ง ร้องเพลงน้ำตานองหลังหน้าต่างเหล็ก “ประตูเหล็กเอย หน้าต่างเหล็กเอย โซ่ล่ามมือเอย มือประคองเหล็ก...โอ้วฉันมองออกไปข้างนอก...ชีวิตข้างนอกมันช่างสวยงามเหลือเกิน...

พระจันทร์กลม ๆ ส่องสว่างหัวใจของฉัน ลูกอยู่ในคุก...โหยหาแม่ เสียใจที่ไม่ฟังคำแม่ แต่ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนในเรือนจำ...แต่ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนในเรือนจำ...”

เสี่ยวอู่ร้องได้ซาบซึ้งกินใจมาก แต่ละถ้อยคำล้วนบาดหัวใจ เหลือเพียงไม่ได้ร้องไห้ออกมาเท่านั้น

บรรดาหัวขโมย -_-|||...

“นกมาจากไหนเนี่ย” หัวหน้าโจรขมวดคิ้ว

ถึงกับร้องเพลงน้ำตานองหลังหน้าต่างเหล็กในตอนที่พวกเขากำลังทำงาน นี่มันเหมือนกับคนที่กำลังฉลองวันเกิด แต่ดันไปร้องไห้หน้าเขาอย่างไรอย่างนั้น

หัวหน้าโจรเอาผักชุนฉ่ายขว้างใส่เสี่ยวอู่แรง ๆ ด้วยความโมโห!

เสี่ยวอู่บินพึ่บพับ ๆ ไปอยู่บนต้นไม้

จากนั้นเหล่าหัวขโมยก็ไม่สนใจนกอีก

นกตัวเดียวจะทำอะไรได้ จะสำคัญไปกว่าหินหยกเหรอ

เขากดปุ่มวิทยุสื่อสารเรียกน้องรอง “ขับรถบรรทุกมาเร็ว ๆ!”

เหล่าหัวขโมยทำลายผักชุนฉ่ายที่อยู่ข้างบน ปลาเค็มที่ตากอยู่ก็ถูกทิ้งระเนระนาดอยู่กับพื้น

เสี่ยวอู่มองด้วยความปวดใจอย่างสุดแสน “ป้าอู๋จะกระอักเลือดแล้ว! ป้าอู๋จะกระอักเลือดแล้ว!”

“แกว๊ก ๆ...ป้าอู๋! ป้าอู๋มาเร็ว! มีคนย่ำยีผักดองของป้า!”

หัวหน้าขโมยหน้าตึง แม่งเอ๊ย ไอ้นกปากมากนี่จะทำเสียเรื่องแล้ว

“จัดการมันซะ! หนวกหู” หัวหน้าโจรพูดเสียงเย็น

เสี่ยวอู่บินขึ้นฉับพลัน “ว้าย! ยิงโดนจ่าฝูงแล้ว!”

ปิ้ว ปืนเก็บเสียงเล็งเสี่ยวอู่ แต่น่าเสียดายที่ยิงไม่โดน

กรงเล็บของเสี่ยวอู่กำสมาร์ตวอตช์ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ยิงไม่โดนมัน แต่โดนสมาร์ตวอตช์แทน

ควันดำลอยออกมาจากสมาร์ตวอตช์...

เสี่ยวอู่บินสูงขึ้น กดหมายเลข 110 (เบอร์แจ้งเหตุด่วนเหตุร้าย) ติ๊ด ๆ ๆ

“ฮัลโหล ๆ ลุงตำรวจ มาจับโจรบ้านฉันเร็ว! จับโจร ๆ!”

หัวขโมยลูกกระจ๊อกขำพรืด เคยเห็นแต่นกแก้วเลียนเสียงพูด ไม่เคยเห็นนกแก้วโทร 110

นกจะฉลาดอย่างไรก็โทร 110 ไม่เป็น สมาร์ตวอตช์สีชมพูในกรงเล็บของมัน ดูเหมือนของเล่นพลาสติก ไม่แน่ว่าจะเป็นของเล่นเด็ก แต่ถึงจะเป็นสมาร์ตวอตช์ของจริงก็ถูกพวกเขายิงควันขึ้นแล้ว

เหล่าหัวขโมยไม่มีเวลาจะสนใจมันแล้ว พวกเขาใช้สมองคิดว่าจะขนย้ายหินอย่างไรดี ส่วนเสี่ยวอู่ที่อยู่บนต้นไม้กำลังใช้สมองอธิบายที่อยู่เหมือนกัน

“เกาะหลิวซา ถนนxxx เลขxxx ตระกูลซู ตระกูลซู!”

พอหัวขโมยลูกกระจ๊อกได้ฟัง ก็อดขำก๊ากไม่ได้

หัวหน้าโจรกำลังขมวดคิ้ว “เจ้ารองมันทำอะไรของมันวะ ตั้งนานแล้วยังไม่ขับรถมาอีก พวกแกสองคนไปเร่งหน่อยซิ! ”

คนที่เหลือกำลังยัดโซ่ขนย้ายใต้หินยักษ์

ไม่ว่าจะหนักขนาดไหน ขอเพียงใช้คานงัด...เอิ่ม ต้องขอโทษด้วย พวกเขางัดไม่ขึ้น

ขอเพียงพวกเขายัดโซ่สำหรับขนย้าย ใช้เครื่องมือยังพอเคลื่อนหินยักษ์ไหว

แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงซวยขนาดนี้

กว่าพวกเขาจะยัดโซ่ไว้ใต้หินยักษ์ได้ จู่ ๆ ก็มีเสียงแกรก มันหักเสียแล้ว!

หัวขโมยลูกกระจ๊อกผู้โง่เขลากำลังพยายามดึงสุดแรงเกิด ของที่อยู่ในมือกระเด็นฟิ้วออกไป

สายโซ่ที่ขาดท่อนหนึ่งตกอยู่บนศีรษะของหัวหน้าโจร กระแทกจนศีรษะของเขานูนเป็นซาลาเปา

เจ็บจนเขาโมโห ตบหัวลูกน้องแรง ๆ ทีหนึ่ง

“ขอโทษครับ ๆ ลูกพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจ!”

ลูกกระจ๊อกขอโทษขอโพยพลางค้อมเอวยอมรับผิดด้วยความหวาดกลัว