ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 556

เหล่าคุณลุงตะลึงงัน

ซู่เป่าพูดคำเดียวว่า ‘หนูหิวแล้ว’ กลับทำให้แม่ลืมตาขึ้นได้!

ชั่วขณะบรรดาคุณลุงพูดไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร แต่ก็กลั้นความรู้สึกยินดีไม่อยู่ ซูอิ๋งเอ่อร์ตะลีตะลานไปตามหมอ ซูอี้เซินเริ่มเข้าไปตรวจให้นายหญิงซู ส่วนซูอีเฉินก็สั่งให้คนเตรียมของกินให้คนแก่และเด็ก

คุณท่านซูจับมืออีกข้างของนายหญิงซูไว้ กดเธอไม่ให้ลุก “อย่าขยับ นอนนิ่ง ๆ นะ!”

“แม่ครับ แม่อย่าลุกขึ้นมานะครับ” ซูอี้เซินกดบ่าของนายหญิงซู สูดลมหายใจลึกทีหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ พูด “แม่บาดเจ็บ จะลุกขึ้นมาไม่ได้นะครับ”

นายหญิงซูสองตาฝ้าฟาง มองดูรอบ ๆ ช้า ๆ แล้วจึงพบว่าที่นี่คือโรงพยาบาล

ต่อมาก็มีความเจ็บจี๊ดแล่นมาจากหัวใจ ทำให้เธออดขมวดคิ้วมุ่นไม่ได้ หายใจไม่ออก

เธออดทนต่อความเจ็บปวด หายใจอย่างระมัดระวัง แม้แต่การหายใจที่เป็นการเคลื่อนไหวง่าย ๆ อย่างนี้ก็ยังเจ็บ

แต่เธอไม่ลืม ซู่เป่าหิวแล้ว

“คนตั้งเยอะตั้งเยอะ...ไม่รู้จัก...ทำกับข้าวให้เด็กกินเหรอ...” เสียงของนายหญิงซูแผ่วเบามาก “เด็กไม่รู้เรื่อง...ผู้ใหญ่ก็ไม่รู้ความ...”

ซูอี้เซินกรอบตาร้อน พูดเสียงนุ่ม “แม่ครับ ไม่ต้องห่วง เมื่อกี้ซู่เป่าเล่นนานไปหน่อย พวกเราเตรียมของกินไว้แล้ว จะให้ซู่เป่ากินเดี๋ยวนี้แหละ”

เขาไม่กล้าบอกว่าซู่เป่าก็หมดสติไปสองวันเหมือนกัน แม่ของเขาต้องอาละวาดอยู่บนเตียงแน่

คิดไม่ถึงว่าแม่ของเขาจะไม่ยอม “เด็กพอเล่นแล้ว...ก็จะลืมกินข้าว พวกแกก็ไม่รู้จักดู...”

“นี่อีกคน...ยิ้มอะไร...” นายหญิงซูมองคุณท่านซู “พวกเขาลืมคุณก็ไม่รู้จักเตือน...เสียทีที่อายุมากปูนนี้...!”

พอคุณท่านซูได้ยินการบ่นของเธอก็อดหัวเราะไม่ได้

ถึงอาจารย์ของซู่เป่าจะบอกว่าเธอยังไม่สิ้นอายุขัย แต่การหลับไม่ตื่นก็เรียกว่ายังไม่สิ้นอายุขัยเหมือนกัน

เขากลัวจริง ๆ กลัวว่าจะไม่ได้ยินยายแก่บ่นอย่างนี้อีก...

“ผมผิดไปแล้ว ๆ” คุณท่านซูกุมมือของนายหญิงซู “คราวหน้าจะระวังแน่นอน”

นายหญิงซูแค่นฮึทีหนึ่ง เพิ่งตื่นขึ้นมาก็พูดไม่หยุด ตอนนี้กลับรู้สึกเหนื่อยแล้ว

เมื่อครู่เธอเพิ่งนึกเรื่องก่อนที่ตัวเองจะล้มลงไปได้ มีขโมยกลุ่มหนึ่งเข้าบ้าน เธอถูกยิงตรงหน้าอกแล้วล้มลงไป

ก่อนจะล้มเธอยังได้ยินเสียงร้องไห้ของซู่เป่า

เหมือนกับซู่เป่าที่ยังร้องไห้อยู่ข้างเธอในตอนนี้

นายหญิงซูปวดใจมาก ออกแรงพลิกข้อมือจับมือน้อย ๆ ของซู่เป่า “ยายไม่เป็นไร...ซู่เป่าไม่ต้องกลัวนะ”

เสียงของเธอแผ่วมาก แต่กลับพยายามออกแรงปลอบโยนซู่เป่า

ซู่เป่าร้องไห้ฮือ ๆ ทั้งที่คุณยายฟื้นขึ้นมาแล้ว ต้องดีใจถึงจะถูก แต่ไม่รู้ทำไม เธอกลับร้องไห้ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

“คุณยายรีบ ๆ หายนะคะ” ซู่เป่ากอดแขนของนายหญิงซู “หนูอยากให้คุณยายกอดแล้ว”

นายหญิงซูรีบพยักหน้า แต่เธอเคลื่อนไหวได้นิดเดียวเท่านั้น แล้วตอบว่า “ได้...”

ยายก็อยากกอดหนูแล้วเหมือนกัน

ดวงตาฝ้าฟางของนายหญิงซูรื้นน้ำตา ความจริงเธอก็กลัวเหมือนกัน ถ้าไปทั้งอย่างนี้ ต่อไปใครจะทำอาหารให้หลานรักของเธอล่ะ

ที่บ้านมีผู้ชายเยอะแยะ แต่พึ่งไม่ได้สักคน สะใภ้เพียงคนเดียว...อย่าหวังว่าเธอจะทำอาหารเลย รู้จักกินข้าวได้ก็ดีแล้ว

สำหรับป้าอู๋...ถึงป้าอู๋จะดี แต่จะดีเหมือนยายแท้ ๆ เหรอ

ดังนั้นเธอต้องพยายามอยู่ต่อ อยู่ต่อให้ดี!

--------------------------

พอมู่กุยฝานรู้ว่านายหญิงซูฟื้นแล้วก็เบาใจ จากนั้นก็ได้ยินเรื่องที่ซู่เป่าทำสร้อยข้อมือป้องกันตัวจนหมดแรงหมดสติจากซูอีเฉินอีก

พอวางสายโทรศัพท์ เขาก็อดลูบสร้อยข้อมือตรงข้อมือไม่ได้

เดิมนึกว่าเป็นสร้อยข้อมือป้องกันตัวธรรมดา คิดไม่ถึงว่าต้องถ่ายพลังของซู่เป่าลงไปด้วย

มู่กุยฝานคิดแล้วก็หยิบผ้าพันแผลผืนหนึ่ง พันข้อมืออย่างระมัดระวัง ห่อสร้อยข้อมือเอาไว้ข้างใน