ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 562

ตรงถนนฝั่งตรงข้าม ชายชุดดำคนนั้นราวกับผี ตามหลังเขาติด ๆ เหมือนเห็บที่เกาะติดอยู่ข้างหลัง ปรากฏตัวอยู่ตามทางแยกหรือหน้าร้านเป็นระยะ

จากนั้น...

มู่กุยฝานก็พาซู่เป่าตามอยู่ข้างหลังชายชุดดำคนนั้น!

ซูอวิ๋นเจา “???”

เฮ้ย อล่างฉ่างอย่างนี้เลยเหรอ!

หรือว่านี่ก็คือวิธีสะกดรอยของมู่กุยฝาน ตามดื้อ ๆ แบบนี้ ความมืดภายใต้แสง??

ซูอวิ๋นเจาดึงสายตากลับพลัน รู้สึกงุนงงไปหมดแล้ว

พอไฟเขียวเขาก็เดินไปข้างหน้าต่อ พอข้ามไปแล้วก็เดินไปต่ออีกสองร้อยเมตร จากนั้นก็เลี้ยวเข้าตรอกเล็ก ๆ ตรอกหนึ่ง

มู่กุยฝานคิดว่าชายชุดดำต้องเห็นมู่กุยฝานแน่

ซูอวิ๋นเจาคิด อาจเป็นไปได้ว่ามู่กุยฝานมั่นใจเต็มอกว่าชายชุดดำต้องไม่รู้จักเขาแน่

แต่ชายชุดดำคนนี้ดูเหมือนไม่ใช่คนโง่

ซูอวิ๋นเจาคิดไม่ออกว่ามู่กุยฝานกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ได้แต่เชื่อทั้งอย่างนั้น ทหารมาแม่ทัพต้าน น้ำมาดินกลบ

เวลานี้เขาเลี้ยวเข้าตรอกเล็ก ๆ แล้ว

ตรอกนี้คดเคี้ยว เข้าไปยังเขตบ้านพักเก่าในตัวอำเภอ

เขตใหม่ของอำเภอหนิงเหมิงสร้างคอนโดมิเนียมขึ้นมาหลายหลัง แต่เขตพื้นที่นี้ยังเป็นตึกที่คนสมัยก่อนสร้างขึ้นเอง

เรียงไม่เป็นระเบียบ ไม่ค่อยมีลมผ่าน ดังนั้นยิ่งเดินเข้าไปลึกก็ยิ่งเปลี่ยว คนส่วนมากไปทำงานตอนกลางวันกันหมด คนที่ไม่ได้ไปทำงานก็ไปจ่ายตลาดแต่เช้าแล้ว

ตรอกน้อยเงียบกริบ

ซูอวิ๋นเจาได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหลัง ในที่สุดก็หันไปมอง เห็นเงาร่างสีดำยืนอยู่ไม่ไกลอย่างที่คิด จ้องเขาเขม็ง

แล้วด้านหลังของเขาก็คือมู่กุยฝานกับซู่เป่า ทั้งสองก็หยุดด้วย หลบอยู่หลังมุมกำแพงท่อนหนึ่ง

ซูอวิ๋นเจาสะอึก

คำพูดที่เตรียมจะพูดแทบติดอยู่ในลำคอ

ดีที่เขาไหวพริบดี ทำเป็นมองข้างหลังทีหนึ่ง แล้วพูดด้วยความไม่พอใจ “คุณเป็นใครน่ะ ตามผมมาทำไม”

ในตอนที่เขากำลังคิดว่าชายชุดดำจะพูดว่าอย่างไร

ตรงหน้าวาบทีหนึ่ง ชายชุดดำมาถึงตรงหน้าเขาฉับพลัน ใบหน้าแทบจะแนบติดกับเขาแล้ว!

“หึ ๆ! ซูอวิ๋นเจา” เขาเรียกชื่อของซูอวิ๋นเจาออกมาได้ถูกต้อง

ซูอวิ๋นเจาเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน ตาดุ “คุณเป็นใคร!”

ผิงเติ่งหวังหัวเราะฮ่า ๆ

น่าสนใจ น่าสนใจจริง ๆ

เขานึกว่าตัวเองปลอมตัวได้ดีมากจนใครก็จำไม่ได้เหรอ!

เมื่อมนุษย์อยู่ตรงหน้าเขา ก็เหมือนกับเด็กน้อยที่ไม่มีความฉลาดอย่างไรอย่างนั้น

“ข้าคือใครรึ...” ผิงเติ่งหวังหัวเราะหึ ๆ บิดคอ “ข้าก็คือคนที่จะมาเด็ดหัวเจ้าอย่างไรเล่า”

ซูอวิ๋นเจาตั้งการ์ด ถอยหลังสองก้าวอย่างเร็วรี่

สุดท้ายเขาเห็นมู่กุยฝานกับซู่เป่าขยับสองก้าวแบบลับ ๆ ล่อ ๆ คล้ายยังคิดว่าตัวเองหลบซ่อนตัวได้ดีมาก

ซูอวิ๋นเจาพูดไม่ออกแล้ว

นี่เป็นการสะกดรอยพรรค์ไหนเนี่ย!

ถึงจะเดินแบบเปิดเผยก็ไม่มีใครสงสัยไหม!

ขณะที่ซูอวิ๋นเจากำลังจะบอกให้มู่กุยฝานว่าอย่ามา พาซู่เป่าไป!

กลับเห็นเงาร่างชายชุดดำแวบตัวมาถึงตรงหน้าเขาอีกครั้ง

บีบคอเขาทันควัน!

ซูอวิ๋นเจานัยน์ตาหดเล็ก

เอื้อมมือออกไปเดี๋ยวนั้น!

คนคนนี้...ไม่ใช่คนธรรมดา!

“แก...”

ซูอวิ๋นเจาพูดไม่ออก มือของอีกฝ่ายบีบคอเขาแน่น แรงเยอะจนซูอวิ๋นเจาสงสัยว่าอีกฝ่ายจะหักคอเขาเลยหรือไม่!

ผิงเติ่งหวังคิดว่าคอของซูอวิ๋นเจาอยู่ในมือของเขาแล้ว ไม่มีอะไรต้องกังวล

เขาแยกเขี้ยว ฉายรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม “เจ้าอยากถามว่าทำไมถึงต้องเอาชีวิตของเจ้าใช่หรือไม่”

“จะโทษ เจ้าก็ต้องโทษซู่เป่า...หลานสาวสุดที่รักของเจ้า พอเป็นผีแล้วก็จงจำไว้ ซู่เป่านั่นแหละที่ทำให้เจ้าต้องตาย!”