ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 561

ซูอวิ๋นเจาอยู่จนถึงเช้า ใช้ไอพีของร้านอินเทอร์เน็ตเป็นจุดเริ่มต้น แล้วล็อกไอพีเป้าหมายได้สำเร็จ

เขาปิดกั้นข้างหลัง ลบร่องรอยทั้งหมด แล้วจึงลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ

“พี่จาง ผมมาแล้ว ขอโทษด้วยนะครับระหว่างทางรถติดน่ะ!”

ผู้ดูแลร้านที่มาอยู่แทนรีบพูดกับซูอวิ๋นเจา

ซูอวิ๋นเจายิ้ม “ไม่เป็นไร ฉันก็เพิ่งเล่นจบเกมหนึ่งเหมือนกัน ไม่รีบ!”

ผู้ดูแลร้านที่มาแทนสะท้อนใจว่า ‘พี่จาง’ ช่างเป็นคนดีจริง ๆ พลางเริ่มนับเงินส่งต่องาน

“เอ๊ะ ขาดไปยี่สิบห้าหยวนครับ” ผู้ดูแลร้านที่มาแทนพูดขึ้น

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้า “ก็มีไอ้โรคจิตคนหนึ่งเอาแบงก์กงเต๊กมาเล่นเน็ตนะสิ”

เขาชี้เงินกงเต๊กสองใบที่อยู่ตรงมุม กระซิบ “ช่วงนี้อำเภอเรามีคนแปลก ๆ อะไรมาไหม หรือพวกที่เห็นแล้วทำให้นึกถึงเรื่องแปลก ๆ น่ะ”

ผู้ดูแลร้านที่มาแทนสะดุ้งโหยง เงินกงเต๊ก!

คุณพระช่วย...

“ก็ไม่มีเรื่องแปลกอะไรนี่นา...” ผู้ดูแลร้านที่มาแทนตื่นตระหนก “ทางใต้มียายคนหนึ่งกระโดดตึกตาย นี่ถือเป็นเรื่องแปลกใช่ไหม...คนที่มาร้านเน็ตเมื่อคืนก็คือยายคนนั้นเหรอครับ”

ซูอวิ๋นเจา “จะใช่ได้ยังไง เป็นเด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งต่างหาก”

ผู้ดูแลร้านที่มาแทนคิดแล้วก็พูดขึ้นอีก “เห็นว่าวันก่อนมีคนขี่รถถูกชนกระเด็น เอาตัวส่งโรงพยาบาลแล้ว หมอบอกว่าช่วยไม่ได้...สุดท้ายวันถัดมาก็ไม่เห็นเงาของเขาแล้ว”

ซูอวิ๋นเจา “มาเล่นเน็ตที่ร้านเรานี่แล้วเหรอ”

ผู้ดูแลร้านที่มาแทน “พี่จาง พี่อย่าพูดไปเรื่อยสิ!”

พอซูอวิ๋นเจาเห็นว่าสืบคนแปลกกับเรื่องแปลกที่เกิดในอำเภอช่วงนี้ไม่ได้ก็ตบบ่าเพื่อนร่วมงาน “ฉันล้อเล่นน่ะ ไปก่อนนะ”

ผู้ดูแลร้านที่มาแทนพยักหน้า ส่งคลิปเสียงคุยกับเพื่อนและเล่าเรื่องที่เมื่อวานร้านอินเทอร์เน็ตได้เงินกงเต๊กมาคร่าว ๆ

จากนั้นก็กำชับทิ้งท้าย นายอย่าพูดไปนะ ไม่งั้นร้านเน็ตฉันค้าขายไม่ได้กันพอดี เดี๋ยวเถ้าแก่ได้มาเชือดฉันแน่

ซูอวิ๋นเจาไปเอาของข้างใน พอออกมาก็เห็นผู้ดูแลร้านที่มาแทนยังส่งคลิปเสียง

“นั่นสิ ฉันก็กลัว! เฮ้อ ไม่งั้นฉันไปทำงานที่นายบอกเมื่อวานดีกว่า แค่ถ่ายรูปเดือนหนึ่งก็ได้สองพันกว่าหยวนแล้ว ได้น้อยกว่าเป็นคนดูแลร้านแค่ห้าร้อยเอง แถมยังอิสระ”

ในดวงตาซูอวิ๋นเจาวาบแสงมา ถ่ายรูปเหรอ

“งานอะไรเหรอ มีเส้นทางหากินเถ้าแก่ก็พาฉันไปด้วยสิ!” ซูอวิ๋นเจาพูดหยอก

ผู้ดูแลร้านที่มาแทนตอบ “ยังไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่าเลยครับ เห็นว่าหน่วยวิจัยด้านสิ่งแวดล้อมจะศึกษาความหลากหลายทางชีวภาพภาคตะวันตก อยากหาคนมาช่วยถ่ายรูปสองสามคนน่ะครับ”

ซูอวิ๋นเจาถาม “ต้องถ่ายรูปอะไรเหรอ ยากมากไหม”

ผู้ดูแลร้านที่มาแทนส่ายหน้า “เห็นว่าไม่ยากนะ บอกว่าไปถ่ายรูปต้นไม้ใบหญ้า สภาพแวดล้อมโดยรวมของป่าอะไรที่ภูเขาสือว่านน่ะครับ”

ภูเขาสือว่านอยู่ชายแดน พอข้ามภูเขาลูกนี้ไป อีกฝั่งก็คือประเทศโหวจื่อ

ป่าของภูเขาลูกนี้หนาทึบ แต่ก็มีทางขึ้นภูเขาอยู่เหมือนกัน ปกติชาวบ้านที่อาศัยอยู่รอบ ๆ จะขึ้นไปเก็บสมุนไพร เก็บเห็ดอะไรพวกนี้ คนที่ท่องเที่ยวอยู่รอบนอกตัวอำเภอก็จะไปภูเขาลูกนั้นเหมือนกัน เพราะที่นั่นมีหลักเขตพรมแดน ถือเป็นจุดท่องเที่ยวที่ไม่ค่อยขึ้นชื่อแห่งหนึ่ง

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้า “ดีสิ ถ้านายจะไปก็พาฉันไปด้วยนะ”

เขาไม่ได้ขอวีแชตเลย เพราะมันจะดูออกตัวน่าสงสัยเกินไป

ดังนั้นพอคุยเรื่องนี้จบ เขาก็เลิกงานเตรียมจะกลับตามปกติ

ทว่ากำลังจะออกไป เขาก็เจอกับผู้ชายใส่ชุดดำหน้าตาเคร่งขรึมโหด ๆ คนหนึ่งเดินมา

พอซูอวิ๋นเจาเงยหน้าก็สบกับสายตาของเขาพอดี

คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนั้นจะหยุดฉับพลัน ยืนอยู่ตรงทางเดิน เบี่ยงตัวเล็กน้อยราวกับจะให้ซูอวิ๋นเจาเดินไปก่อน