ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 572

ซูอวิ๋นเจาพูดขึ้นว่า “แล้วไม่ใช่เหรอ ก่อนไป ซู่เป่าบอกผมว่าเลขนำโชคของผมคือ 2648”

“ตอนนั้นผมก็กด 2468 ไปตามสัญชาตญาณ สุดท้ายเสียงดังแป็ก ตู้เซฟเปิดออก!”

ซูอิ๋งเอ่อร์ “...”

แบบนี้ก็ได้เหรอ

เมื่อซูอวิ๋นเจาพูดถึงตรงนี้ก็อดไม่ได้ที่จะยกตัวซู่เป่าขึ้นมาแล้วโยนขึ้นทีหนึ่ง

สุดท้ายพอกวาดตามาก็เห็นนายหญิงกำลังจ้องตัวเองอยู่

“เมื่อกี้ก็บอกแล้ว สมองของเด็กยังพัฒนาไม่เต็มที่ หมุนไปหมุนมาเขย่าไปเขย่ามามันไม่ดีกับเด็ก! แล้วนี่แกยังจะโยนอีก!”

“ถ้ารับไม่ได้ ตกลงมาจะทำยังไง”

“ถ้ารับได้แต่ไปกระแทกโดนหัวจะทำยังไง”

“ต่อให้ไม่กระแทกหรือชน ถ้าไม่ระวังเขย่าสะเทือนไปถึงสมองจะทำยังไง”

ทุกคน “...”

ซูอวิ๋นเจาหน้าชาจนเหงื่อตก “ผมผิดไปแล้วครับ ผมผิดไปแล้ว”

ส่วนเรื่องจับคนสอดแนม รายละเอียดมากกว่านี้ซูอวิ๋นเจาพูดไม่ได้ หัวข้อสนทนานี้ก็ต้องหยุดไว้ตรงนี้เช่นกัน

แต่เขายังเหลืออีกหนึ่งหัวข้อสนทนา

นั่นก็คือผีทั้งสามที่ซู่เป่าให้เขา...

ผีทั้งสามตนช่วยซูอวิ๋นเจาได้เป็นอย่างมาก ที่เขาตามเป้าหมายไปจนเจอหลักฐานได้อย่างราบรื่นขนาดนี้ อันที่จริงก็เป็นเพราะพวกผีหลายใจเธอช่วย

คนเป็นสะกดรอยตามไปอาจไม่ระวังแล้วเจอกับอันตรายได้ แต่ถ้าเป็นผีสะกดรอยตามไปละก็จะไม่มีปัญหานี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ไหนจะหลักฐานที่ต้องการอีก สายลับเองก็ไม่ได้โง่ หลักฐานมากมายถูกจัดการไว้เป็นอย่างดี แถมยังติดตั้งกลไกที่เล็กกว่าเส้นผมเอาไว้อีก หากมีคนไปแตะต้องสุ่มสี่สุ่มห้าก็จะแจ้งเตือนในโทรศัพท์ของสายลับทันที

แต่ผีไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้

ผีหลายใจเห็นว่าไม่น่าไว้วางใจ แต่ไม่นึกว่ากลับเป็นคนนั้นที่รู้ดีอยู่แล้ว...

เมื่อฟังมาถึงตรงนี้ ผีหลายใจประคองหน้า “ไอ้หยา พี่ชายชมขนาดนี้ เขินจะแย่อยู่แล้ว!”

ผีสาวชุดแต่งงาน “ได้รับใช้ท่านพี่ นับเป็นวาสนาที่ข้าบำเพ็ญมาสามชาติ!”

น้าสาวขี้เหร่ “...” รอบนี้เธออ้อมค้อมเกินไปหรือเปล่า

เมื่อลุงเจ็ดพูดมาถึงตรงนี้ก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความกลัวในใจ “แต่จะว่าไปแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะพาผี...อะแฮ่ม เพราะพาพี่สาวทั้งสามคนไปด้วยหรือเปล่า ฉันมักจะเจอผีตลอดเลย!”

วันนั้นซูอวิ๋นเจาทำงานกะกลางคืนอยู่ในร้านอินเทอร์เน็ตอย่างเคย

เห็นเพียงแต่เสียงลมพัดฟู่เสียงหนึ่ง จู่ๆ ในร้านอินเทอร์เน็ตที่ร้อนอบอ้าวก็มีลมเย็นพัดโชยเข้ามาตู้มหนึ่ง

ซูอวิ๋นเจานึกว่าใครเปิดแอร์ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นศีรษะหนึ่งวางอยู่บนเคาน์เตอร์

ลูกตาทั้งสองจ้องเขาเขม็ง

ตอนนั้นซูอวิ๋นเจากลัวจนน่องตึง อัตราการเต้นของหัวใจพุ่งสูงถึง 180

“สวัสดี ฉันทั้งคืน เติมเงิน” ศีรษะนั้นพูดขึ้นอย่างน่าสะพรึงกลัว

ซูอวิ๋นเจากลัวจนใจเต้นระรัว เปิดคอมพิวเตอร์ให้เขาเครื่องหนึ่ง เขาได้รับเงินกงเต๊กมาสองใบอย่างที่คิดเอาไว้

“ฉันนึกว่าเดินทางตอนกลางคืนมากๆ เจอผีเป็นเรื่องที่ยากจะหลีกเลี่ยง...แต่ฉันเพิ่งรับเงินกงเต๊กมาก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเย้าแหย่อยู่บนหัวของฉัน”

ซูอวิ๋นเจาขมวดคิ้วพลางเงยหน้าขึ้น สุดท้ายก็เห็นผีสาวตนหนึ่งกำลังห้อยหัวและลอยตัวอยู่เหนือศีรษะของเขา

ผมที่ห้อยลงมาของเธอปลิวสะบัดไปตามลม กระทุ้งปลายผมของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

เห็นเขามองผีสาวก็ฉีกปากยิ้ม แล้วพูดขึ้นอย่างเสียงเบา “ฉันเหงาจัง...นายมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ...”

ซู่เป่าเบิกตาโพลง กินแตงโมคำหนึ่งพลางถามขึ้นว่า “จากนั้นล่ะคะ”

ผีหลายใจหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นเสียงหนึ่ง “จากนั้นฉันก็ถีบเธอลอยออกไป อยู่เป็นเพื่อนบ้าบออะไรกัน พี่ชายของฉันฉันยังไม่พอแบ่งเลย เธอคิดว่าเธอเป็นใคร”

ซู่เป่า “...”

ซูอวิ๋นเจา “...”