ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 571

ซู่เป่าทำลายค่ายกลที่ติดตั้งไว้ที่บ้านตระกูลเฝิง แล้วไปทำลายค่ายกลที่เชื่อมกันที่ตระกูลหวัง ตระกูลซุน ตระกูลหลี่และตระกูลจ้าว พร้อมกับช่วยพวกเขาปัดเป่าไออัปมงคลจริงๆ ไปในคราวเดียวกัน

ขณะนี้เองถึงได้กลับตระกูลซูกับพ่อ

เธอเงยหน้ามอง ‘พลาสติกถนอมอาหาร’ ที่คลุมอยู่เหนือบ้านตระกูลซูหายไปแล้ว และฟื้นฟูกลายเป็นความสงบสุข

สายลมโชยอ่อน แดดไม่ร้อน ว่านปาสือหอบพลาสติกถนอมอาหารสองสามม้วนเดินถอยหลังเข้าบ้านตระกูลซูมา

“คุณหนูซู่เป่า พลาสติกถนอมอาหารที่คุณหนูอยากได้ครับ!” คุณอาปาสือยื่นมือออกมา แล้วส่งพลาสติกถนอมอาหารสองสามม้วนที่หอบอยู่ในอ้อมแขนให้

ซู่เป่า “??”

ว่านปาสือเอ่ย “ไม่รู้ว่าคุณหนูอยากได้ขนาดเท่าไร ผมก็เลยกว้านซื้อทุกขนาดที่มีมาหมดเลย! พอไหมครับ ถ้าไม่พอผมจะไปซื้ออีก!”

แม้จะสงสัยว่าทำไมจู่ๆ ถึงอยากได้พลาสติกถนอมอาหาร แต่การเข้าใจและดำเนินการในทันทีเป็นความรอบรู้อย่างมืออาชีพของลูกน้องที่ควรมี!

ว่านปาสือทำสีหน้าเคร่งขรึม มองซู่เป่าอย่างมั่นใจ

ซู่เป่า “...”

มู่กุยฝาน “...”

เห็นว่านปาสือที่ราวกับยังรอคำชม มู่กุยฝานไม่รู้จะพูดอะไรดี ทำได้เพียงพูดอย่างเงียบๆ ว่า “...ทำได้ไม่เลวเลย สองสามเดือนนี้ป้าอู๋ไม่ต้องซื้อพลาสติกถนอมอาหารแล้ว”

ซู่เป่ากระพริบตา แม้ไม่เข้าใจแต่ช็อกมาก จึงพูดชมตามพ่อตัวเองไป “ทำได้ไม่เลวเลยค่ะ!”

ว่านปาสือดีใจ

หลังกินข้าวเสร็จ มู่กุยฝานหยิบแผนที่ออกมา แล้ววงตรงสถานที่ที่สอดคล้องกับใบแปะก๊วยและเสียงระฆัง สองเงื่อนไขนี้

ตอนนี้นายหญิงซูฟื้นแล้ว และมีคนคอยดูแลอยู่แล้ว ลากตัวผิงเติ่งหวังออกมาต่างหากถึงจะเป็นเรื่องสำคัญของซู่เป่า ฉะนั้นวันต่อมามู่กุยฝานจึงพาซู่เป่าออกเดินทางไปยังสถานที่ที่วงเอาไว้

เนื่องจากซู่เป่าช่วยตระกูลหวัง ตระกูลซุน ตระกูลหลี่และตระกูลจ้าวปัดเป่าไอชั่วร้ายด้วยตนเอง ตระกูลเหล่านี้จึงได้รู้ว่าตัวเองถูกหยวนหยวนทำร้าย หยวนหยวนนับว่ามีชื่อเสียงในแวดวงคุณหยิงไฮโซทีเดียว

เดิมหลินซื่อเสียนเป็นคนเลือดเย็นและตระหนี่ถี่เหนียว หลังจากเกิดเรื่องนี้หยวนหยวนก็ถูกตีด้วยการตีที่ทำให้เธอมีบาดแผลในใจไปตลอดชีวิต หลังจากนั้นเธอกับแม่ของเธอก็ถูกหลินซื่อเสียนทอดทิ้ง

หลินซื่อเสียนหย่ากับมู่เหม่ยหัวเลย แน่นอนว่ามู่เหม่ยหัวได้สินสมรสมาไม่มากเท่าไรนัก จึงต้องพาหยวนหยวนกลับไปบ้านเดิมในตัวอำเภอเล็กๆ อย่างจนตรอก ก่อนจะไปยังทิ้งสมญานาม ‘เมียน้อยที่ล้มเหลวที่สุดในประวัติศาสตร์’ เอาไว้ด้วย ถูกคนเห็นเป็นเรื่องตลกหัวเราะเยาะไปไม่รู้กี่วัน

หยวนหยวนไม่กล้าก่อเรื่องอีก เพียงแต่เมื่อกลับไปถึงตัวอำเภอเล็กๆ ก็พบว่าที่อยู่ ของกินและของใช้ต่างไม่สู้ก่อนหน้านี้เลย ในทุกวันเมื่อนึกถึงแล้วก็กระวนกระวายใจ เธอเองก็มีลุงใหญ่ที่เก่งกาจมากคนหนึ่งเหมือนกัน แต่ทำไมเธอกลับเป็นซู่เป่าคนที่สองไม่ได้

ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ!

ซู่เป่ากับพ่อหากันอยู่ห้าวัน ไปหาในที่ที่มีใบแปะก๊วยและเสียงระฆังมาหมดแล้ว พบเบาะแสร่องรอยเล็กน้อยในวัดแห่งหนึ่ง

“ผิงเติ่งหวังเคยอยู่ที่นี่” ซู่เป่านั่งยองๆ อยู่หน้าพระพุทธรูปองค์หนึ่ง ราวกับนักสืบตัวน้อย นิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือฉีกออกจากกัน ยันที่คางเอาไว้

“น่าเสียดายที่หนีไปแล้ว” มู่กุยฝานขมวดคิ้ว “ยังหาเขาได้ไหม”

เขาเงยหน้าขึ้นไปมองพระพุทธรูปที่ประกายสีทองวิบวับตรงหน้า ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกอย่างหนึ่ง ผิงเติ่งหวังตั้งใจเลือกวัด

แต่เพราะอะไร

ผิงเติ่งหวังนับว่าเป็นส่วนหนึ่งของโลกใต้พิภพ แต่ถึงยังไงก็นับว่าเป็นผี เห็นวัดก็ควรจะหลบหลีกสิถึงจะถูก

เห็นเพียงแต่ซู่เป่าล้วงคุณปู่เต่าออกมา

“แน่นอนว่าหาเจออยู่แล้วค่ะ เรื่องนี้ต้องขอร้องคุณปู่เต่าแล้ว!” ซู่เป่าพูดพลางจับคุณปู่เต่าวางเอาไว้ในฝ่ามือ ปากพูดพึมพำๆ

“สวมชุดนักบวชเต๋าและรัดเข็มขัด สวมหมวกเข้าไปในโลง คางคกโผล่พ้นน้ำลอยอยู่บนน้ำ ปากเชอร์รีเล็กพกดาบ เฮ้ย! สามหมื่น!”

มู่กุยฝาน “????”

นี่มันกลอนเล่นไพ่นกกระจอกไม่ใช่เหรอ

แต่ทว่าก็เห็นคุณปู่เต่าที่อยู่ในมือของเธอทยานออกไป ตกลงบนพื้นอย่างมั่นคง กระดองเต่าแตะพื้น หมุนติ้วๆๆ ราวกับลูกข่าง

คุณปู่เต่าชักขาทั้งสี่และศีรษะกลับมาอย่างใจเย็น รอจนกระทั่งหยุดหมุน มีเพียงหางที่ยังยื่นอยู่ข้างนอก ชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง

ซู่เป่าเก็บขึ้นมาแล้วพูดขึ้นว่า “ทางทิศตะวันตก!”

จากนั้นก็หมุนคุณปู่เต่าอีกรอบ และพูดขึ้นอีกว่า “ทางใต้!”

หมุนอีกครั้ง และพูดขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายว่า “ทางตะวันตกเฉียงใต้!”

มู่กุยฝาน “...”

ฉะนั้นตกลงทางไหนกันแน่

ซู่เป่าถือกิ่งไม้เล็กๆ พลางวาดภาพลงบนพื้น “คุณปู่เต่าบอกว่า เขาไปทางทิศตะวันตกก่อน แล้วไปทางทิศใต้ สุดท้ายไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้”

คุณปู่เต่าทอดตัวอยู่บนพื้น เคี้ยวอาหารว่างที่ซู่เป่าให้อย่างช้าๆ...กุ้งฝอยตัวน้อยๆ