ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 570

ซู่เป่าทิ้งไพ่ไม่ตามคิว เธอถามขึ้นว่า “เธออยากจะแย่งพ่อของฉันใช่ไหม”

หยวนหยวนอึ้ง ปากพูดไปตามความจริง “ใช่!”

พูดจบเธอก็ร้อนรนเป็นอย่างมาก!

ไม่ใช่สิ เธอจะพูดแบบนี้ไม่ได้!

จนใจเธอควบคุมปากของตัวเองไม่ได้!

ซู่เป่าถามขึ้นอีกว่า “เธออิจฉาที่ฉันมีลุงมากมายขนาดนั้นใช่ไหม”

หยวนหยวน “...ใช่!”

เธออยากบอกว่าไม่ใช่ แต่ฉันจะอิจฉาน้องซู่เป่าได้ยังไง ฉันแค่อิจฉาที่น้องซู่เป่ามีคนชอบมากมายขนาดนั้น ไม่เหมือนหยวนหยวน ไม่มีเลย...

แต่น่าเสียดายที่ปากของเธอซื่อสัตย์เป็นอย่างมาก อะไรที่ควรพูดไม่ควรพูดก็ยอมรับไปซะหมด

ซู่เป่าถามอีกว่า “เธอแสดงออกว่าชอบฉันมาก ความจริงคือแสร้งทำใช่ไหม”

หยวนหยวนร้องไห้ไปพลางพูดขึ้นว่า “ใช่”

ซู่เป่าถามเป็นข้อสุดท้าย “เธออยากไล่ฉันไป แล้วแทนที่ฉันใช่ไหม”

หยวนหยวน “ใช่...”

สีหน้าของซู่เป่าราบเรียบ “เธอยังอยากให้ฉันตาย หวังว่าฉันจะไม่กลับมาตลอดไป”

หยวนหยวน “ใช่...”

สายตาของมู่กุยฝานเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาในทันใด

หยวนหยวนอดกลั้นไม่ไหว น้ำตาไหลพราก

ฮือๆๆ ลุงใหญ่ของเธอเกลียดเธอแล้ว!

ซู่เป่าทำแบบนี้ได้ยังไง!

ทั้งๆ ที่ซู่เป่ามีลุงตั้งเยอะแยะมากมายขนาดนั้นอยู่แล้ว เธอก็แค่อยากมีบ้างสักคน...ซู่เป่าก็ไม่ยอมให้ แถมยังทำให้เธอเป็นตัวตลกอีก!

ได้ยินคำตอบของเธอ ทุกคนต่างประหลาดใจเป็นอย่างมาก

ความรู้สึกที่เด็กคนนี้ทำให้คนรู้สึกไม่ใช่แบบนี้ ทั้งเชื่อฟังและประสีประสา!

ไม่นึกเลยว่าจะเป็นยัยเด็กเจ้าเล่ห์ตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้ ช่างเลียนแบบแม่ของเธอมาเป๊ะๆ เลยจริงๆ ทำให้คนประหลาดใจทีเดียว...

ในขณะนี้เอง หลินซื่อเสียนก็เข้ามาด้วยใบหน้าที่ดูไม่ได้!

เมื่อครู่เขาวิ่งมาอย่างรีบเร่ง เกือบจะหายใจไม่ออก จึงค้ำกำแพงยืนหอบแฮกๆ อยู่ชั่วครู่

ตอนที่ซู่เป่าถามผีสาวชุดแดงเขายังมาไม่ถึง แต่เขาได้ยินคำถามที่ซู่เป่าถามหยวนหยวนและคำตอบของหยวนหยวนอย่างชัดเจน

แต่หลินซื่อเสียนยังได้รับผลกระทบจากเข็มดำในคอ ไม่นึกเลยว่าประโยคแรกที่เจอกันยังขอโทษขอโพยแทนหยวนหยวนด้วย

“ขอโทษครับๆ! เป็นผมที่สอนไม่ดีเอง หยวนหยวนยังเด็ก เธอไม่รู้เรื่องอะไร...ผมบอกกับเธอตั้งนานแล้วว่าอย่าไปรบกวนพวกคุณ เอ่อเป็นเพราะผมดูแลไม่ดีเอง!”

ซู่เป่าจ้องแขนของหลินซื่อเสียน จากนั้นจู่ๆ ก็ถามขึ้นว่า “ลุงหลินคะ ช่วงนี้ลุงแขนชาใช่ไหมคะ ถึงขั้นยกไม่ขึ้นเลยใช่ไหม”

หลินซื่อเสียนอึ้ง ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ซู่เป่าถึงเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของเขาขึ้นมา

สองสามวันมานี้แขนของเขาชาและยกไม่ขึ้นเลยจิรงๆ นับวันเขาก็ยิ่งไร้เรี่ยวแรง

ไปหาหมอ หมอก็บอกว่าไม่มีปัญหาอะไร

“ขอบคุณที่คุณหนูน้อยซูที่เป็นห่วงนะ...ช่วงนี้ลุงสุขภาพไม่ดีจริงๆ น่าจะเป็นเพราะโรคกระดูกต้นคอกำเริบน่ะ” หลินซื่อเสียงเอ่ย

ซู่เป่าส่ายหน้า “ลุงไม่ใช่แค่ยกแขนไม่ขึ้น ลุงยังรู้สึกไม่มีแรง แค่เดินสองก้าวก็เหนื่อยแล้ว”

“ตอนกลางคืนลุงยังตกใจตื่นเพราะฝันร้ายอยู่บ่อยๆ เหงื่อออกตลอดทั้งคืน”

“แม้แต่ฉี่ยังฉี่ไม่ลงโถ เลอะบนขาไปหมด”

หลินซื่อเสียน “...”

เขามองซู่เป่าด้วยความตระหนกกลัว “ไม่สิ เธอ เธอรู้ได้ยังไงน่ะ”

เรื่องส่วนตัวพวกนี้น่าขายหน้าจะตาย แม้แต่กับหมอเขายังไม่พูดความจริงเลย!

ซู่เป่าพูดขึ้นอีก “ลุงถูกคนอื่นยืมชีวิต!”

“ลุงหลินรู้ไหมคะว่าอะไรคือยืมชีวิต ก็คือเดิมลุงมีชีวิตอยู่ได้จนถึงอายุแปดสิบ ตอนนี้ลุงมีชีวิตอยู่ได้ถึงแค่อายุหกสิบเท่านั้น”

หลินซื่อเสียนอายุห้าสิบหกปีแล้ว มาแต่งงานกับคนเด็กกว่าอย่างมู่เหม่ยหัว เสียแรงไปมากมายเพื่อให้มีหยวนหยวน เพราะเขาอยากมีลูกชายสืบสกุล

เมื่อได้ยินว่าตอนนี้ตัวเองเหลืออายุขัยเพียงแค่สี่ปี ก็ทั้งตะลึงและสงสัย “อะไรนะ ไม่ เป็นไปไม่ได้! คุณหนูน้อยซูเธออย่าพูดซี้ซั้วสิ!”

เขายอมรับว่าเขาไม่ไหว แต่ก็ไม่มีทางเหลืออายุขัยเพียงแค่สี่ปีหรอกใช่ไหม

สี่ปี! สี่ปีจะไปทำอะไรได้!

เพื่อทำงานหาเงิน เขาจึงเพิ่งแต่งงานเมื่อตอนอายุสี่สิบ อายุสี่สิบสองมีลูกสาวคนหนึ่ง เวลาผ่านไปนานภรรยาคนแรกไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายได้ เขาจึงมาหามู่เหม่ยหัว

เขารอลูกชายของตัวเองในวัยห้าสิบ แต่ก็ยังเป็นลูกสาวอีกนั่นก็คือหยวนหยวน