ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 576

ผิงเติ่งหวังตะลึง เขารีบเงยหน้าขึ้นไปทันที เห็นเพียงแต่พระพุทธรูปที่เขาซ่อนตัวอยู่ถูกทุบออกเป็นโพรงใหญ่!

ลำแสงสีทองลำแสงหนึ่งส่องเข้ามา แสบตาเป็นอย่างมาก

ผิงเติ่งหวังยกมือขึ้นเพื่อบังตาตามสัญชาตญาณ สุดท้ายเสียงปึกดังขึ้นเสียงหนึ่ง เขาถูกของแข็งบางอย่างทุบเข้าที่หัว

เขาอดไม่ได้ที่จะกุมศีราะและหมอบลง สุดท้ายก็เห็นของที่ทุบเขาหล่นลงมาอยู่ข้างเท้า...ซาลาเปาสีทองอร่าม...

“ใครกัน!” ผิงเติ่งหวังโกรธเป็นอย่างมาก!

ศีรษะน้อยๆ ศีรษะหนึ่งชะโงกเข้ามาในโพรงที่มีแสงเรืองรอง “ฮะฮะไฮ!”

วินาทีก่อน สีหน้าของเธอดูน่ารักเป็นอย่างมาก เธอยิ้มตาหยี

วินาทีต่อมา เธอก้มหน้าน้อยๆ เปลี่ยนเป็นโหดเย็นชา ยกมือขึ้นน้าวธนู แล้วยิงลูกศรออกไปทางข้างหลังเขา!

นัยน์ตาของซู่เป่าเย็นชาและเคร่งขรึม ตะโกนเบาๆ ว่า “บรรพบุรุษของลุงไง!”

ผิงเติ่งหวัง “...”

เขารู้สึกถึงถึงความโกรธแค้น

ใช่เขาซ่อนตัวมาตลอด แต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะกลัวจริงๆ!

เขาเพียงแค่ใช้ไหวพริบ ไม่ได้แปลว่าเขาจะไร้ความสามารถ!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เหยียนหลัวหวังในตอนนี้เดิมไม่ใช่เหยียนหลัวหวังแล้ว อย่างมากก็แค่เด็กมนุษย์ที่เก่งกาจนิดหน่อยแค่นั้น

เธออวดดีขนาดไหน ถึงกล้ามาหาเองถึงที่

ผิงเติ่งหวังสร้างพียูเอ เคทีวี เคเอฟซี ในใจให้ตัวเอง (*พียูวีหมายถึงความมั่นใจ เคทีวีหมายถึงคาราโอเกะ เคเอฟซีคือร้านไก่ทอดร้านหนึ่ง)

จากนั้นก็ชักกระบี่เล่มยาวยักษ์เล่มหนึ่งออกมาจากข้างหลัง และแทงไปที่ซู่เป่าอย่างแรง!

วันนี้ นังเด็กนี่ต้องตาย!

ตูม

พระพุทธรูปสีทองถูกกระบี่ฟันจนขาดท่อน ในพริบตาเดียวก็เหลือเพียงช่วงตัวพระพุทธรูปครึ่งท่อน

พระพักตร์ยิ้มเล็กน้อยของพระพุทธเจ้าหายไปครึ่งหนึ่ง มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาหน้าตัว แม้จะเหลือแค่พระพักตร์ครึ่งซีก แต่ก็ยังมีความเมตตากรุณาต่อปวงมนุษย์โลก

ซู่เป่ายืนอยู่บนไหล่ของรูปปั้น หมวกแก๊ปสีดำของเธอหลุดไปตั้งนานแล้ว ลมพายุพัดกระหน่ำพัดปอยผมที่ตกลงมาตรงหน้าผากของเธอพริ้วไหวฟิ้วๆ ดวงตาทั้งสองแฝงไปด้วยความเย็นชาสองสามส่วน

ยังมีความเป็นเด็กอยู่ แต่กลับมีความน่าเกรงขามอย่างรุนแรง

ผิงเติ่งหวังยืนอยู่ใต้พระพุทธรูป ยังต้องเบือนหน้ามองถึงจะมองเห็นเธอ เห็นแล้วไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก!

สามร้อยปีก่อนต้องพ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของสตรีนางหนึ่ง เขาจำต้องยอมแพ้ ตอนนี้สตรีนางนั้นกลายเป็นเด็กหญิงคนหนึ่ง ไม่นึกเลยว่าเขาจะยังถูกกดหัว?

เธอมีสิทธิ์อะไร

ก็แค่เด็กน้อยคนหนึ่ง ใครใช้ให้เธอกล้า!

“ตายซะ!”

ผิงเติ่งหวังตะโกนเสียงดังทีหนึ่ง เขายกกระบี่ยาวขึ้นมาแล้วแทงไปที่ซู่เป่า!

กระบี่ยักษ์สีดำราวกับจะสะบั้นฟ้าดินอากาศรอบข้างราวกับทลายลง ลมที่พัดอย่างบ้าคลั่งโหมขึ้นมาหอบพระพุทธรูปทั้งหมดเข้าไป

มือข้างหนึ่งของซู่เป่าเกาะหูของพระพุทธรูปเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างหยิบค้อนใหญ่ทองคำม่วงออกมา ยืนอย่างมั่นคงดังต้นสนท่ามกลางพายุกระหน่ำ

เธอมีสติเป็นอย่างมาก เข้าใจดีว่าตอนนี้ยังอีกไกลกว่าที่ตัวเองจะเป็นคู่ต่อสู้ของผิงเติ่งหวัง

แต่ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการฝึกฝนของตนเอง!

ก่อนที่จะทุบพระพุทธรูป เธอจัดวางทางหนีทีไล่เอาไว้เรียบร้อยตั้งนานแล้ว...

กระบี่ยักษ์สีดำสะบั้นฟ้าดินแฝงไปด้วยความน่าเกรงขามแห่งความกลัว ทำให้คนสะพรึงกลัว

ซู่เป่าถือค้อนใหญ่ทองคำม่วงพลางกระโดดลงไป อาศัยกำลังของการกระโดดลงไปใช้ค้อนทุบลงไปบนหัวของผิงเติ่งหวังอย่างแรง!

“แปดสิบ!”

เธอตะโกนเสียงดัง ค้อนใหญ่ทองคำม่วงแปลงร่างกลายเป็นค้อนขนาดเท่าครึ่งบ้าน ทุบเอาผิงเติ่งหวังกับกระบี่ยักษ์ของเขาให้ไปอยู่ใต้การปกคลุมของค้อน!

ตึง

เปลวไฟลุกโชนขึ้นมาดวงหนึ่ง ราวกับฟ้าผ่า

ค้อนใหญ่ทองคำม่วงต้านการสังหารของกระบี่ยักษ์สีดำเอาไว้!

แม้จะย้อนฆ่าไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ทุบให้อีกฝ่ายมุดดินลงไปอย่างรวดเร็วราวกับเล่นเกมตีตัวตุ่นได้

แต่ซู่เป่าคิดว่าตัวเองประสบความสำเร็จมากๆ แล้ว พ่อบอกว่า เป็นคนต้องรู้จักความพอดี ฝึกฝนก็ต้องค่อยๆ ก้าวไปทีละก้าวๆ

เป้าหมายการฝึกฝนในวันนี้คือ ป้องกันการโจมตี รอดชีวิตออกมา

กระสอบทรายของการฝึกฝนในวันนี้คือผิงเติ่งหวัง

ผิงเติ่งหวังอึ้ง ไม่นึกเลยว่าซู่เป่าจะรับหนึ่งกระบวนท่าของตัวเองเอาไว้ได้