ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 577

ผิงเติ่งหวังหัวเราะฮ่าๆ เขายังนึกว่าซู่เป่ามีทักษะพิเศษก้นกล่องอะไรอีก ไม่นึกเลยว่าจะเป็นแค่พญาผีตนหนึ่ง

พญาผีเก่งกาจ แต่ต่อหน้าเขา ก็งั้นๆ!

ผิงเติ่งหวังฟันกระบี่ออกไป พญาผีขาดออกเป็นสองท่อนในทันใด

สาวน้อยอาเจียอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมาเสียงหนึ่ง ร่างสองท่อนกลิ้งลงไปบนพื้น เจ็บจนพลิกตัวไปมา

และในขณะที่ผิงเติ่งหวังลงมือนี่เอง ซู่เป่าก็ชักคันธนูและลูกศรขึ้นมาอีกครั้ง

ลูกศรหยินที่หนากว่าแขนของเธอถูกยิงออกไปเสียงดังปิ้ว!

ลูกศรสีดำทำลายความว่างเปล่า ค่อนข้างเร็ว กลางอากาศมีเสียงเคลื่อนไหวแว่วมา ในชั่วพริบตาก็มาถึงตรงหน้าของผิงเติ่งหวังแล้ว

นัยน์ตาของผิงเติ่งหวังหดตัว ลูกศรดอกนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ!

ที่แท้ที่เธอโยนพญาผีออกมา ก็เพื่อสร้างโอกาสให้ตัวเองได้ยิงธนู?

หึ! ฉลาด แต่ก็ไม่มาก!

ลูกศรแบบนี้น่ะเหรอ ทำอะไรเขาไม่ได้เช่นกัน!

ผิงเติ่งหวังยกกระบี่ยักษ์ขึ้นมาขวางทีหนึ่ง ปัดลูกศรหยินไปอีกด้านเสียงดังติงตัง ลูกศรหยินที่หนาเท่าแขนอยู่ต่อหน้าเขาก็เหมือนกับแท่งไม้น้อยๆ ที่หักได้ง่าย ในชั่วพริบตาก็ถูกฟันจนหักเป็นสองท่อนแล้ว

ผิงเติ่งหวังหัวเราะอย่างเย็นชา “แค่นี้เหรอ...หึ!”

เขายังไม่ทันได้หัวเราะเสร็จ ก็รู้สึกราวกับมีอะไรบางอย่างทะลุออกมาจากตาซ้ายของเขา!

จึก!

หลังจากลูกศรหยินที่กระจายไอดำทะลุออกมาจากตาของผิงเติ่งหวัง ในที่สุดเขาก็เผยร่างจริงออกมา ลูกศรปักไปบนผนังทองแดงกำแพงเหล็กบื้องหลังเขา!

ลูกตาข้างหนึ่งเสียบอยู่บนลูกศรหยิน

ลูกตาแผ่ไอหยินออกมา แต่ไม่นานก็แตกสลายราวกับกระบะทรายถล่มเสียงดังแซ่ ถูกน้ำเต้าวิญญาณดูดไปจนเกลี้ยง

ตาของผิงเติ่งหวัง เป็น ‘สินค้าธรรมดา’ ได้ไหม น้ำเต้าวิญญาณพ่นแสงสีม่วงออกมาเลย กระทั่งยังได้ยินเสียงเรอแว่วมาเสียงหนึ่ง

“เออะ”

ผิงเติ่งหวังกรีดร้องพลางเอามือปิดตาด้วยความตกตะลึงและโกรธ เขาพูดขึ้นด้วยความเคียดแค้น “เจ้า!”

มือของซู่เป่าถือคันธนูและลูกศรเอาไว้ ร่างน้อยๆ ยืนอยู่ในซากปรักหักพัง ลมพายุกระหน่ำพัดตะเข็บเสื้อผ้าของเธอพริ้วไหว บนใบหน้าน้อยๆ เต็มไปด้วยความเย็นชา

อะไรที่เรียกว่าลูกศรหยิน

ทำให้ศัตรูเห็นได้ ก็ไม่เรียกว่าลูกศรหยินแล้ว!

“อายุแค่นี้ก็ร้ายกาจขนาดนี้แล้วเหรอ!” ผิงเติ่งหวังกัดฟันพูด “สมแล้วที่เป็นเหยียนหลัวหวัง!”

ซู่เป่ายังไม่ทันได้พูด ผีขี้ขลาดก็พูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก “อ้อ ลุงร้ายกาจกลับเรียกว่าเจ้าปัญญา พอเจ้าเด็กน้อยของเราโจมตีทั้งที่ลับที่แจ้งบ้างก็เรียกว่าร้ายกาจ หน้าลุงทำไมถึงได้ใหญ่ขนาดนั้นห๊ะ!”

สายตาที่ผิงเติ่งหวังมองไปที่ผีขี้ขลาดแฝงไปด้วยเจตนาฆ่า เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจ้าเป็นใคร ข้าพูดอยู่ ถึงตาเจ้าพูดแทรกแล้วหรืออย่างไร”

ผีหลายใจโบกธงตะโกนโหวกเหวก “ไม่พูดแทรก พวกเราไม่พูดแทรก! แทรกอะไรก็ได้แต่พูดแทรกไม่ได้!”

ผีขี้ขลาด “...”

ผีดวงซวยตบไปที่ศีรษะของผีหลายใจตามสัญชาตญาณไปหนึ่งฉาด จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความโกรธว่า “หุบปากไปเถอะ เธอน่ะ! ถนนแย่ๆ อย่างนี้ยังซิ่งรถได้อีก!”

ผีหลายใจโกรธเป็นอย่างมาก “นายสุดยอดไปเลย นายกล้าตบพี่สาวของนายเหรอ!”

คอของผีดวงซวยหดลง

ผิงเติ่งหวังมองจนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ก็แค่ผีร้ายกลุ่มหนึ่ง ไม่นึกเลยว่าจะกล้าไม่เคารพต่อหน้าเขาแบบนี้ เวลาแบบนี้ยังมีกะจิตกะใจมาสอดแทรกมุขตลกอยู่อีก ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย!

“ไปตายซะเถอะ!” เขาโกรธเป็นอย่างมาก ไอพิฆาตพวยพุ่ง ถูกยั่วให้โกรธแล้วจริงๆ!

กระบี่นี้ สะบั้นฟ้าดิน แยกธารดารา น่ากลัวเป็นอย่างมาก!

ซู่เป่าคว้าคันธนูและลูกศร เธอหันหน้าได้แล้ววิ่ง “รีบหนีเร็วเข้า!”

เจ้าเด็กน้อยวิ่งลิ่วอยู่ด้านหน้า

ผีร้ายสองสามตนตามติดอยู่ด้านหลัง พญาผีที่ถูกสับเป็นสองท่อนอุ้มอีกท่อนหนึ่งของตัวเองแล้วเผ่นแน่บอย่างบ้าคลั่ง

สิ่งที่วิ่งตามอยู่หลังสุดคือน้ำเต้าวิญญาณ

ดูดีๆ จะมองออกว่าน้ำเต้าวิญญาณยักษ์ขวางอยู่ด้านหลังซู่เป่าด้วยความตั้งใจและไม่ตั้งใจ

แต่พวกผีขี้ขลาดเขา ขวางอยู่หลังซู่เป่าอย่างรู้ใจไร้ที่เปรียบ

ต่อให้กระบี่เล่มนั้นของผิงเติ่งหวังฟันลงมา ถ้าตายพวกเขาก็จะตายก่อน จะได้ยิ่งช่วงชิงโอกาสในการหนีให้ซู่เป่า