ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 594

ซู่เป่ามองสร้อยข้อมือเชือกถักดำบนข้อมือของลุงเจ็ด ก่อนที่จะเอ่ยออกมาเสียงเบา “ลุงเจ็ด ลุงถอดสร้อยข้อมือเชือกถักดำอันนี้มาให้หนูดีกว่าค่ะ……”

ซูอวิ๋นเจาเอ่ยถามอย่างสงสัย “ทำไมล่ะ?”

ซู่เป่า “อืมมมม…..มันไม่ค่อยดีค่ะ”

ซูอวิ๋นเจาคิดว่าอีกฝ่ายบอกว่าสร้อยข้อมือถักดำนี้ไม่สวย เขายิ้มก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ไม่เป็นไร ผู้ชายใส่สร้อยข้อมือถักดำแบบนี้แหละดี จะสวยไม่สวยก็ไม่เป็นอะไร มีประโยชน์ก็พอแล้ว”

ซู่เป่าลังเลอีกครั้ง

อืม……มันก็มีประโยชน์จริง มีมากด้วย

มู่กุยฝานมองสีหน้าของซู่เป่า เขาเริ่มที่จะเข้าใจอะไรบางอย่าง

เขาที่เป็นนักพรตฝึก ‘ตบะ’ นั้นยังมองไม่เห็นผี ต้องใช้ความรู้สึกสัมผัสเอา แต่ซูอวิ๋นเจากลับมองเห็น

ดูจากตอนที่อยู่บ้านเฉิงโจวแล้ว อีกฝ่ายมองเห็นผีจริงๆ

พวกเขาก็อยู่กับซู่เป่าเหมือนกัน มันไม่มีเหตุผลอะไรเลย ที่ซูอวิ๋นเจาจะมองเห็น แต่เขาทำไม่ได้

ดังนั้นหมายความว่า บนตัวของซูอวิ๋นเจาต้องมีอะไรที่ทำให้มองเห็นได้

ถ้าอย่างนั้นความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวคือ——

มู่กุยฝานหลุบตาลง มองสร้อยข้อมือเชือกถักดำบนข้อมือของซูอวิ๋นเจา

มีของดีๆ แบบนี้ด้วย?

แต่ของดีๆ แบบนี้เด็กดีกลับไม่ให้เขา?

ถอดออกมาเลย!

มู่กุยฝานยกมือขึ้นจับข้อมือของซูอวิ๋นเจา วินาทีต่อมา สร้อยข้อมือเชือกถักก็มาอยู่ในมือของมู่กุยฝานแล้ว

ซูอวิ๋นเจา “??”

แย่งของของเขา?

“คืนมานะ!” ซูอวิ๋นเจาเข้าไปแย่งทันที

มู่กุยฝานยกยิ้มมุมปาก “เชื่อฉัน นายไม่อยากได้หรอก”

ซูอวิ๋นเจายิ้มเย็น

อะไรคือไม่อยากได้หรอก

ของที่ซู่เป่าให้ ต่อให้จะเป็นขี้เขาก็จะเอา……

มู่กุยฝานเอาสร้อยข้อมือเชือกถักดำใส่ที่ข้อมือเรียบร้อย การที่ซูอวิ๋นเจาจะแย่งของที่ใส่บนข้อมือของอีกฝ่ายมาแล้วนั้น ก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ไม่เคยมีใครแย่งของที่อยู่ในตัวของมู่กุยฝานมาได้มาก่อน

“ไอ้หัวขโมย!” ซูอวิ๋นเจาเอ่ยออกมาอย่างโมโห

ซู่เป่าเอ่ย “ลุงเจ็ด เดี๋ยวซู่เป่าทำใหม่ให้อีกอันก็ได้ค่ะ!”

ซูอวิ๋นเจาส่ายหน้าไปมาทันที “ไม่ต้อง”

พี่ใหญ่เคยบอกไว้ ว่าสร้อยข้อมือเครื่องลางที่ซู่เป่าทำขึ้นมานั้น จะต้องใช้เลือดตรงขั้วหัวใจเป็นจำนวนมาก และก็จะทำให้หมดสติไปได้

ดังนั้นซูอวิ๋นเจาจึงหันไปหามู่กุยฝาน แล้วยื่นมือออกไป “คืนมา!”

มู่กุยฝาน “ไม่คืน”

ซูอวิ๋นเจารีบหันไปทางคุณนายซูทันที “แม่ครับ เขาแย่งของผมไป!”

คุณนายซู “…….”

ปัญญาอ่อน!

โตขนาดนี้แล้วยังจะฟ้องอีก!

“ซู่เป่าเรากินข้าวกันเถอะ ไม่ต้องไปสนใจพวกเขา” คุณนายซูตักตีนไก่พะโล้ให้ซู่เป่าเพิ่ม

ตีนไก่ที่โดนตุ๋นจนเปื่อยนั้นแค่กัดเบาๆ เนื้อก็หลุดออกมาแล้ว รสชาติก็เข้าเนื้อ ซู่เป่ากินไปเป็นจานแล้ว

คุณนายซูเมื่อเห็นว่าเธอชอบกิน ก็เลยตักให้เธอเพิ่ม รอให้เธอกินจนกินอะไรไม่ลงแล้ว ค่อยเอาน้ำเต้าหู้ทำมือให้อีกฝ่าย

เมื่อเห็นว่าหลานสาวกินจนอิ่มแล้ว ถ้ากินมากกว่านี้จะอ้วนเกินไป คุณนายซูเป่าพยักหน้าก่อนที่จะชี้ไปยังอาหารที่เหลืออยู่ “พวกเธอกินของพวกนี้ให้หมด อย่าสิ้นเปลือง”

ซูอวิ๋นเจาและมู่กุยฝานที่กำลัง ‘ทะเลาะ’ กันอยู่ “……”

หลังรับประทานอาหาร

ซู่เป่าฉวยโอกาสตอนที่คุณยายไม่อยู่ เอ่ยขึ้นกับซูอวิ๋นเจา “ลุงเจ็ด สร้อยข้อมือเชือกถักดำนั้นลุงไม่ต้องเอากลับไปหรอก มันทำให้เห็นผี……”

ซูอวิ๋นเจา “……อะไรนะ?”

ซู่เป่ากัดหลอดนมเปรี้ยวเอาไว้ ก่อนที่จะเอ่ยเสียงอ่อน “ถ้าลุงเจ็ดมองไม่เห็นผี ก็จะคุยกับพวกคุณน้าหลายใจไม่ได้ ดังนั้นซู่เป่าก็เลยเอาสร้อยข้อมือเชือกถักดำอันนี้ให้ลุงเจ็ดใส่……”

ซูอวิ๋นเจา “……..”

“……”

เด็กคนนี้นี่

ที่แท้การที่เขามองเห็นผี เพราะอย่างนี้เอง??

เสียทีที่เขาคิดว่าสร้อยข้อมือเชือกถักนี้เป็นสมบัติ ขนาดตอนนอนยังต้องคอยมองอยู่หลายครั้ง ว่ายังอยู่หรือเปล่า

ทุกวันทุกคืน เขาคิดว่ามันเป็นสร้อยข้อมือเครื่องลาง

คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นสร้อยข้อมือแบบนี้!