ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 595

ผีดื้อรั้นมองค้อนใหญ่ทองคำม่วงในมือของซู่เป่า

อันนี้กล้าเรียกว่า ขอทุบหน่อยอย่างนั้นเหรอ?

“พวกเธอนอกจากต่อยตีคนอื่นแล้ว ทำอะไรเป็นบ้าง!” เขาเริ่มจะโมโหแล้ว ไม่รู้ว่าคิดอะไร เขาเอ่ยออกมาอย่างโกรธเกลียด “ไม่เชื่อฟังก็ตี พวกเธอยังมีวิธีอื่นอีกไหม? ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันไม่เก่งเท่าพวกเธอ พวกเธอจะมีหน้ามาสั่งสอนฉันแบบนี้เหรอ!”

ผีหลายใจและผีดวงซวยยื่นหน้าออกมา เมื่อได้ยินดังนั้นก็ส่ายหน้ามา “เด็กคนนี้หมดหนทางช่วยเหลือแล้ว”

ดื้อมากจริงๆ ตอนที่อยู่ในน้ำเต้าพวกเขาก็ถามดีๆ แล้ว ต่อยตีอยู่หลายวัน ลองหมดทุกวิธีทางแล้ว แต่ก็ทำให้พูดออกมาไม่ได้

ซู่เป่านิ่งคิด “ได้ ไม่ตี! เอาแบบนี้แล้วกัน”

“ฉันขังผีที่ไม่เชื่อฟังไว้ตัวนึง พี่เข้าไปอยู่กับเขาห้านาที ถ้าเกิดว่าทนได้เกินห้านาที ฉันจะปล่อยพี่ไป”

ขอแค่อยู่ตรงนั้นห้านาที ก็จะปล่อยไป?

ง่ายขนาดนั้นเลย?

ในโลกใบนี้ ผีร้ายเป็นผีที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว ผีดื้อรั้นคิดว่าต่อให้เขาจะไม่ใช่ผีร้ายที่เก่งกาจที่สุด แต่ว่าแค่ห้านาทีเท่านั้น ไม่มีปัญหาเลย

ผีดื้อรั้นหรี่ตาลง “พูดจริง?”

ซู่เป่าพยักหน้า “พูดจริงค่ะ!”

ผีดื้อรั้นเอ่ย “ได้! ตกลงตามนี้!”

ซู่เป่ากำชับ “อย่าลืมนะคะ ถ้าเกิดว่าทนไม่ไหว รีบตะโกนให้ช่วยเลย”

ผีขี้ขลาดหัวเราะออกมา มันจะมีอะไรทนไม่ไหวได้อีกเหรอ!

อีกฝ่ายเป็นราชาผีในบรรดาผีหรือยังไง!

ผีดื้อรั้นนั้นมั่นใจเป็นอย่างมาก ซู่เป่าจึงจับเขาโยนเข้าไปในตำหนักพญายมทันที

ผิงเติ่งหวังก่นด่าทุกอย่างอยู่ในตำหนักพญายม เริ่มตั้งแต่หงุดหงิด โมโห จนกลายเป็นโกรธเกลียด

ในตำหนักพญายมนั้นมีโซ่เหล็กปรากฎขึ้น ล่ามไว้ที่ขาของเขา ทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนเหยียดหยามสุดแสน

เขาไม่มีทางที่จะยอมแพ้แบบนี้อย่างแน่นอน ขอเพียงให้พลังของเขาฟื้นคืนมาแค่หนึ่งส่วนจากสามส่วน เขาจะต้องทำลายตำหนักพญายมออกไปได้แน่

แต่ว่าในตำหนักพญายมที่แสนว่างเปล่านี้ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอากาศที่หยุดนิ่งด้วยซ้ำ เขาอยากจะใช้อากาศที่หยุดนิ่งค่อยๆ ฟื้นฟูร่างกาย ให้มันเป็นความหวังของเขา

ตอนนี้ถ้ามีผีมาให้เขากลืนกินเสียหน่อยคงจะดี

ในตอนที่ผิงเติ่งหวังกำลังคิดอยู่นั้น อยู่ๆ ก็มีเสียงตุบดังขึ้น ผีร้ายตัวนึงโดนโยนเข้ามา!

ผิงเติ่งหวังดวงตาเป็นประกาย เหมือนจระเข้ที่กำลังจะได้ล่าเหยื่อ อีกฝ่ายจับจ้องผีดื้อรั้นนิ่ง!

ผีดื้อรั้นยังไม่ทันได้ตั้งตัวและมองบรรยากาศรอบๆ เลย เขาก็รับรู้ได้ถึงดวงตาน่ากลัวที่จับจ้องมาที่ตัวเองเสียแล้ว!

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว สิ่งที่จับจ้องเขาอยู่นั้นก็คำรามแล้วพุ่งเข้ามา!

ผีดื้อรั้นตกใจ “อะไรน่ะ!”

ทำไมเขารู้สึกเหมือนโดนเทพแห่งความตายจับจ้องอยู่กัน!

ผีดื้อรั้นตกใจรีบวิ่งหนีทันที!

ผิงเติ่งหวังนั้นโดนล่ามขาเอาไว้ ไม่สามารถไล่ฆ่าได้เฉกเช่นเมื่อก่อน แต่การที่จะจับผีดื้อรั้นนั้น ใช้ไม่กี่นาทีก็พอแล้ว!

“เหอๆ ๆ……เจ้าตัวเล็ก มานี่! ฉันรับรองว่าจะกลืนในคำเดียว ยังไม่ทันให้แกได้รู้สึกเจ็บเลย!” ผิงเติ่งหวังหัวเราะออกมาเสียงเย็น

เขาพุ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายอีกครั้ง ก่อนที่จะยื่นมือออกไป——ครั้งนี้เขาจับขาของผีดื้อรั้นเอไว้ได้

จากนั้นเขาก็อ้าปาก เตรียมงับอย่างไม่ลังเล!

ผีดื้อรั้นนั้นตกใจกลัว จนวิญญาณแทบสลาย

นี่ไม่เหมือนที่เขาโดนพวกผีหลายใจซ้อม!

ผีดื้อรั้นมองออกอย่างชัดเจน ว่าพวกผีหลายใจนั้นเค้นถามเขา ซ้อมเขา แต่ไม่ได้คิดจะฆ่าเขาให้ตาย