ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 596

คนเราเวลามีเรื่องอะไรในใจเก็บไว้นาน เวลาที่มีที่ระบาย ก็จะพูดไม่หยุด

ผีดื้อรั้นนั้นพูดต่อ “พอซื้อโทรศัพท์แล้ว ฉันก็เอาแต่เล่น ไม่ใช่แค่เวลาเรียนเท่านั้น แม้กระทั่งเวลาเรียน กินข้าวหรืออาบน้ำ ฉันก็เล่น……”

ซู่เป่า “?”

ผีขี้ขลาดช่วยเธอเอ่ยถาม “เวลาอาบน้ำจะเล่นยังไง น้ำไม่เข้าโทรศัพท์เหรอ”

ผีดื้อรั้น “ก็เปิดน้ำให้มันรดแค่ที่ก้นสิ”

ผีทุกตัว “……”

ซู่เป่าและมู่กุยฝาน “……”

ในหัวของทุกคนจินตนาการถึงภาพนั้น ฟ้าแทบผ่าตาย

“จากนั้นล่ะ?”

สายตาของผีดื้อรั้นเต็มไปด้วยความอัดอั้น “มีอยู่วันนึง ฉันกำลังจะทำลายสถิติสูงสุดที่เคยทำเอาไว้! แต่ตอนนั้น พ่อฉันก็แย่งโทรศัพท์ไป!”

ดวงตาของเขาแดงก่ำ ก่อนที่จะตะโกนถาม ‘พ่อทำอะไร!’

หลังจากเสียงเพี๊ยะ เขาก็รู้ตัวว่าพ่อนั้นตบเขาเข้าฉาดใหญ่

จนหน้าเขาบวม ฟันหลุดออกไปซี่หนึ่ง เห็นได้ชัดเลยว่า เป็นการตบที่รุนแรงขนาดไหน

“ตอนแรกฉันก็รู้สึกกลัว เพราะว่าสายตาของพ่อนั้นเหมือนจะฆ่าฉันให้ตาย…..แต่ตอนนั้นแม่ของฉันก็มาดึงพ่อออกไป พอเห็นว่าฟันฉันหลุดออกมาซี่หนึ่ง ทั้งสองคนก็เลยทะเลาะกัน”

พ่อของเขาบอกว่าตีให้ตายไปเลย แต่แม่ของเขาบอกว่ามีอะไรก็ค่อยๆ พูดกัน ทำไมถึงทำรุนแรงกับลูกขนาดนั้น?

“ใช่แล้ว ฉันคือลูกของพวกเขา ไม่ใช่หุ่นเชิด มีสิทธิ์อะไรอยากด่าก็ด่า อยากตีก็ตี?! เขายังเป็นคนไหม? เหมาะจะเป็นพ่อคนอยู่หรือเปล่า!”

“ตอนนั้นฉันโมโหมาก เปิดประตูแล้วเดินออกมา”

“ฉันเดินอยู่กลางถนนยามค่ำคืน ไม่มีที่ไป ตอนนี้เองที่ฉันไปเจอกับร้านอินเตอร์เน็ตเข้า”

“คืนนั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันโต้รุ่งอยู่ที่ร้านอินเตอร์เน็ต และมันก็เริ่มตั้งแต่ตอนนั้น ที่ฉันเปลี่ยนจากการเล่นเกมในโทรศัพท์มาเป็รโต้รุ่งในร้านอินเตอร์เน็ตแทน ทุกอย่างนี้เป็นเพราะว่าพ่อของฉัน!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ฉันก็คงไม่มาเร่ร่อนอยู่ข้างถนนดึกๆ ดื่นๆ จากนั้นก็คงไม่เจอร้านอินเตอร์เน็ต แล้วก็คงไม่หลงใหลในเกมออนไลน์!”

ผีดื้อรั้นพูดไป ใบหน้าก็จริงจัง และคิดว่าสิ่งที่ตนพูดนั้น มีเหตุผลเป็นอย่างมาก

มู่กุยฝานได้ยินดังนั้นก็แค่นหัวเราะออกมาเสียงเย็น “อย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งขนาดนั้นเลย ถ้าวันนั้นพ่อนายจะตีนายจนตายจริง นายยังกล้าพยองพองขนได้ขนาดนี้เหรอ”

เขารู้ว่าพ่อแม่เขาไม่กล้า ต่อให้พ่อขอเขาจะตีเขา อย่างมากก็แค่ตีจนฟันหัก จะทำอะไรมากกว่านี้ได้อีกเหรอ?

ดังนั้นเขาก็เลยไม่กลัว

ผีดื้อรั้นแค่นหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไร

พี่ขี้ขลาดกอดอก ก่อนที่จะเอ่ยเสียงเรียบ “ใช่ พวกเราซ้อมเขาอยู่ตั้งหลายวันยังไม่ยอมทำตัวดีๆ เลย เมื่อกี้พอโยนลงไปเป็นอาหารของผิงเติ่งหวัง ตอนนี้เชื่อฟังขึ้นเยอะไม่ใช่เหรอ? จะว่าไปแล้วก็เพราะว่าเขารู้ดีว่าพวกเราจะไม่เอาชีวิตเขา”

อีกฝ่ายเอ่ยออกมาตามตรงอย่างไม่ไว้หน้า ทำเอาผีดื้อรั้นหน้าแดงไปหมด…..อ้อ เขาตายเล้วนี่ หน้าแดงไม่ได้ สีหน้าของเขานั้นดูไม่ดีเลยตอนนี้

ผีขี้ขลาดแค่นหัวเราะ “พูดต่อ”

ผีดื้อรั้นถลึงตาใส่เขา แปลกจัง ทำไมผีตัวนี้ชอบขัดแข้งขัดขาเขาจัง

ผีดื้อรั้นเล่าต่อ “เวลาผ่านไปแบบนี้ปีแล้วปีเล่า ช่วงประถมห้าปีฉันโตขึ้นมาที่ร้านอินเตอร์เน็ต”

ตอนนั้นชั้นประถมมีแค่ถึงประถมห้า เมืองหนานที่เป็นเมืองเล็กๆ นั้น การแข่งขันกลับสูงพอตัวเลย เพื่อนร่วมห้องของเขาต่างสอบเข้าโรงเรียนมัธยมดีๆ ได้ คนไหนที่คะแนนไม่ดีนัก แต่บ้านมีเงิน ก็ยังพอใช้เงินหลักหมื่นไปยัดเพื่อช่วย ‘สร้างโรงเรียน’ ให้ได้

และก็ยังมีบางคนที่ซื้อบ้านให้อยู่ในเขตโรงเรียนนั้นๆ บ้านอยู่หน้าโรงเรียน ก็ต้องได้เข้าอยู่แล้ว

แต่ว่าคะแนของเขามันแย่เกินไป ขนาดบวกลบภายเลขสิบเขายังทำผิดเลย บ้านของเขาเองก็ไม่อยู่ในเขตโรงเรียน รอบๆ นี้ก็มีเพียงแค่โรงเรียนมัธยมที่ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรให้เข้าเรียน

โรงเรียนมัธยมนี้วุ่นวายมาก มักจะมีเรื่องชกต่อย ปีนกำแพงไปเล่นเกม มีความรัก เรื่องโดดเรียนอะไรแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาเลย

“ตอนสอบกลางเทอมเทอมแรกนั้น ถ้าเอาทุกวิชามาบวกรวมกัน ฉันสอบได้เพียง 30 คะแนนเท่านั้น…..”