ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 597

ซู่เป่าอุทานออกมา เธอหันมองพ่อแล้วก็หันไปมองผีหลายใจ

“พ่อคะ ทำไมต้องปาของใส่น้าหลายใจด้วย” เธอเอ่ยถาม

มู่กุยฝานเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ไม่มีอะไร แค่จะเตือนให้เธอพูดอะไรระวังหน่อย”

ซู่เป่า “……อืม”

ผีหลายใจลูบหัวตนเองไปมา นี่เรียกว่าเตือนเหรอ……แหม๋

เธอจึงทำได้แค่ทำสีหน้าจริงจังแล้วเอ่ยถามออกมา “หลังจากนั้นล่ะ ฉันพนันด้วยลูกอมแท่งนึงเลย ว่านายจะต้องโดนเพื่อนคนนั้นทำให้ตาย”

ผีดื้อรั้นอ้าปากเหมือนจะเถียงอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ถูกต้อง เขานั่นแหละทำฉันตาย”

โบราณกล่าวไว้ดี คนเราทำอะไรต้องมีเป้าหมาย ไม่มีทางที่จะมาทำดีไม่หวังผล เพื่อนคนนั้นของเขาไม่ได้ทำดีกับเขาเพราะหวังดี

เพื่อนเขาคนนั้นมีเป้าหมายเล็กๆ คือต้องการให้เขาไปเป็นลูกน้อง

ตอนที่เพื่อนคนนั้นบอกเรื่องนี้กับเขา ผีดื้อรั้นคิดว่าเรื่องนี้มันจะเป็นไรไป?

ในหัวของเขายังมีภาพของซีรี่เรื่องมังกรฟัดโลกที่แสนจะเลือดร้อนลอยมา รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่

แต่ว่าความเป็นจริงนั้นไม่ได้สวยงามเหมือนในหนัง อีกอย่างเขาเองก็ไม่ใช่พระเอก

เขาเป็นเพียงแพะรับบาป

“วันนั้นลูกพี่บอกให้ฉันเก็บของ แล้วเอาของไปส่งกับเขา ในใจของฉันคิดถึงภาพในหนังของพระเอกหนุ่มที่ทำอะไรอย่างมีแรงบันดาลใจ มุ่งมั่น รู้สึกว่าตัวเองนั้นได้รับความไว้วางใจจากลูกพี่ เขาซาบซึ้งเป็นอย่างมาก”

เขารีบเก็บของ เตรียมตัวเดินทางออกจากเมืองหนาน

หลังจากที่แม่เขารู้ ก็พยายามที่จะขัดขวาง ทั้งยังคุกเข่าร้องไห้อ้อนวอนเขา

พ่อเขานั้นเอาไม้แขวนเสื้อมาตีเขาอย่างโมโห บอกว่าตีเขาให้ตายไปเลยดีกว่า ดีกว่าปล่อยให้เขาไปสร้างเรื่อง แล้วทำให้ที่บ้านต้องลำบาก

เขาหัวเราะออกมา รู้สึกว่าพ่อแม่ไม่เป็นห่วงเขาเลย กลัวแต่ว่าเขาจะทำให้ลำบาก

เขาอดทนโดนตีอยู่หลายที แล้วลุกขึ้นมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเหมือนในละคร

【ที่อดทนโดนตีครั้งนี้ ถือซะว่าผมตอบแทนบุญคุณที่พ่อแม่เลี้ยงมา! หลังจากวันนี้ไปผมขอตัดขาดความสัมพันธ์กับพวกคุณ ผมทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับพวกคุณอีกแล้ว!】

จากนั้นเขาก็เดินออกมาโดนไม่แม้แต่จะหันไปมอง

ภารกิจของเขาคือเอากระเป๋าถือที่ลูกพี่ให้มา เอาไปส่งที่เมืองปิงอย่างปลอดภัย

สุดท้ายในตอนที่ตรวจกระเป๋าอยู่นั้นมันมีเสียงร้องเตือน เขาเห็นลูกพี่ของเขาที่อยู่ท่ามกลางผู้คนนั้น กดปีกหมวกลง จากนั้นก็เดินหายไป

เขาถึงรู้สึกตัวว่าเกิดเรื่องแล้ว จึงหันกลับหลังแล้ววิ่งตามสัญชาตญาณ ตำรวจที่อยูด้านหลังนั้นตามมาไม่หยุด ส่วนเขานั้นวิ่งตามพี่ใหญ่อย่างไม่ลดละ

เขาเรียกลูกพี่ แต่ว่าอีกฝ่ายกลับขึ้นรถไปโดยไม่หันมามองด้วยซ้ำ

เขาวิ่งตามไป ในสถานการณ์ที่วุ่นวายนั้น รถที่ลูกพี่นั่งก็พุ่งเข้ามาชนเขา จนลอยกระเด็นไปหลายสิบเมตร

เพราะว่ารถขับเร็วมาก และชนเข้ากับร่างเขาอย่างแรง หัวและร่างของเขาโดนกระแทกจนแทบจะขาดออกจากกัน มีเพียงเนื้อนิดเดียวเท่านั้นที่ยังติดกันอยู่ เลือดไหลออกมาเต็มตัว

“ก่อนที่ฉันจะหลับตาลงนั้น ฉันเห็นพ่อกับแม่”

“ทั้งๆ ที่พวกเขาบอกว่าไม่สนใจฉันแล้ว แต่เขาก็ยังตามมา”

“พวกเขาพุ่งเข้ามา แต่ก็โดนตำรวจรั้งเอาไว้ พ่อของฉันที่ตีผมอย่างดุดันมาตลอด……ถูกกดตัวลง ใบหน้าแนบอยู่กับพื้น…..”

ผีดื้อรั้นจึงรู้ได้ในตอนนั้นว่า ตัวเองทำเรื่องที่ผิดพลาดไปแล้ว

เขาเจ็บ อยากร้องเรียกพ่อกับแม่ เสียใจที่ตัวเองทำเรื่องโง่ๆ เรื่องที่เคยพูดกับพ่อแม่ที่ผ่านมานั้นเขารู้สึกว่ามันตลกสิ้นดี

แต่มันไม่ทันแล้ว ชีวิตคนเรามีเพียงครั้งเดียว เขาทำให้มันจบลงแบบนี้

ข้างหูนั้นมีเสียงร้อไห้แทบขาดใจของแม่เขาดังขึ้น ความโกรธที่ถูกหักหลัง ความเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป และความหวาดกลัวในตอนนั้น มันรวมตัวอยู่ในวิญญาณของเขา ทำให้เขาโดนยึดติดอยู่ในที่ที่ตาย ทรมานทุกวันคืน ความโกรธเกลียดปะทุ ไอพิฆาตพุ่งทะยานออกมา

เขาเลยกลายเป็นผีดื้อรั้นขึ้นมา