ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 600

ซู่เป่าจับมือคุณนายซู แล้วกระโดดไปมาตลอดทาง รถเอ็มพีวีที่มู่กุยฝานเรียกไว้ก่อนที่จะถึงมาถึงแล้ว

เอ็มพีวีคือรถที่สามารถนั่งได้ 7-8 คน ขับมาถึงทะเลสาบ

มู่กุยฝานจองที่พักที่แบบว่า เมื่อเปิดประตูออกไป ก็จะสามารถเห็นนกนางนวลได้เลย

“ครั้งนี้ฉันจะนอนกับซู่เป่า” คุณนายซูถือกระเป๋าใบล็ก ด้านหลังคือมู่กุยฝานที่ลากกระเป๋าเดินทางอยู่

มู่กุยฝานลากกระเป๋าเดินทางสองใบ ด้านหลังสะพายเป้ บนคอมีเด็กน้อยน่ารัก——ซู่เป่านั่งอยู่

พนักงานมาช่วยยกกระเป๋าไป มู่กุยฝานเอ่ยเสียงเรียบ “คุณนายครับ จะให้นายท่านเขานอนคนเดียว ก็ไม่ได้นะครับ”

นายท่านซูทำมือกากบาท ก่อนที่จะเดินไปพูดไป “เดี๋ยวพวกเราสองคน นอนกับซู่เป่าด้วยกันนี่แหละ”

มู่กุยฝาน “ห้องนั้นมีเตียงเดียวครับ”

คุณนายซู “ไม่เป็นไร ฉันนอนโซฟา”

นายท่านซู “?” รอยยิ้มของเขาแห้งเหือด

มู่กุยฝานหมดคำจะพูด เขาเลยทำการเพิ่มงินอัพไซส์ห้องให้ใหญ่ขึ้น

เจ้าของโฮมสเตย์พูดด้วยรอยยิ้ม “พวกคุณโชคดีมาก แขกที่จองห้องใหญ่ไว้ยกเลิกพอดี แล้วห้องนั้นก็เป็นห้องนกนางนวลด้วย”

ซู่เป่าสงสัย “อะไรคือห้องนกนางนวลคะ?”

เจ้าของเห็นว่าเธอน่ารัก เขาบีบจุกของเธอเบาๆ เพราะว่าผมของเด็กน้อยไม่ยาวมากนัก ทำให้จุกที่มัดนั้นเล็กและชี้ตั้ง น่ารักเป็นอย่างมาก

“เข้าไปก็รู้แล้ว!”

เจ้าของพูด แล้วก็เปิดห้อง

ซู่เป่าดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าตกตะลึง “ว้าว!”

ห้องนั้นใหญ่มาก เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็จะเห็นประตูกระจกบานใหญ่ ประตูนั้นกินพื้นที่กำแพงไปด้านหนึ่งเลย มองออกไปเห็นทะเลสาบ

เมื่อเปิดประตูออกไป จะเห็นสระน้ำที่ทำเป็นสองระดับ มองไกลออกไปอีก จะเห็นวิวของนกนางนวล ที่บินอยู่เหนือทะเลสาบ

ซูเป่าเปิดประตูออกไป เมื่อยื่นมืออกมาจะทำให้ได้สัมผสกับพวกนกนางนวล นกนางนวลนั้นคุ้นชินกับนักท่องเที่ยวแล้ว เมื่อเห็นคนเปิดประตูพวกมันก็ร้องแล้วบินเข้ามาหาทันที

เจ้าของห้องเอ่ยเตือนอย่างอ่อนโยน “นกนางนวลไม่กลัวคน แต่จะให้อาหารพวกมันไม่ได้นะ พวกอาหารและอุจจาระของพวกมันจะทำให้ทะเลสาบปนเปื้อน แล้วก็นกนางนวลที่โดนให้อาหารบ่อยๆ มันจะเคยตัว ทำให้ความสามารถในการหาอาหารของมันต่ำลง”

ซู่เป่าพยักหน้ารับ “ค่ะๆ ๆ!”

เจ้าของโฮมสเตย์อวยพรให้เธอเที่ยวให้สนุก จากนั้นก็จากไป

ซู่เป่านั่งอยู่ข้างสระว่ายน้ำ ก่อนที่จะโทรวิดีโอคอลหาพวกพี่ๆ อย่างอารมณ์ดี

“พี่ดูสิคะ นกนางนวล!” ซู่เป่ายกโทรศัพท์ขึ้น

หานหานอิจฉาจนแทบจะร้องไห้ เธอบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ “ไม่ยุติธรรม ทำไมเด็กประถมขาดเรียนไม่ได้ แล้วเด็กอนุบาลขาดได้ล่ะ! ฉันก็อยากไป!”

เสียงของซูจื่อหลินดังขึ้น “พรุ่งนี้ก็วันจันทร์แล้ว จะไปไหน? การบ้านทำเสร็จหรือยัง?”

หานหานเงียบเสียงไป

ราชาแห่งความยุติธรรมโดนเล่นงานไปแล้ว พวกซูเหอเวิ่นกลับไปเรียนตามปกติ ไปโรงเรียนและเข้าเรียนเหมือนเดิม

ซู่เป่าเอ่ยปลอบ “พี่หานหาน ครั้งหน้าดี๋ยวพามา! พวกเรามากันทั้งครอบครัวเลย!”

หานหานยอมเงียบลงในที่สุด ก่อนที่จะเอ่ยออกมาอย่างน่าสงสาร “ซื้อของฝากมาด้วยนะ”

ซู่เป่าถาม “พี่อยากได้อะไร?”

หานหาน “ไม่เอาอะไรเยอะ เอานกนางนวลสักตัวแล้วกัน!”

ซู่เป่า “……”

ซูเหอเวิ่นดึงหานหานให้มายืนด้านข้าง “อยากได้นกนางนวล ทำไมเธอไม่บินขึ้นฟ้าไปเลยล่ะ!”

ซูเหอเวิ่นยื่นหน้าเข้ามาในโทรศัพท์ “ซู่เป่า ไปแล้วได้จับผีไหม?”

ซู่เป่าพยักหน้า “จับค่ะ จับผีดื้อรั้นมาได้หนึ่งตัว!”

พี่น้องพากันคุยกันสนุกสนาน มีเรื่องคุยกันไม่หยุด

ผ่านไปครู่ใหญ่

ซูเหอเวิ่นตะโกนออกมา “พี่ครับ จะคุยกับซู่เป่าไหม?”