ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 613

ซูอีเฉินจ่ายค่าจ้างสิบเท่าให้คนพายเรือ คนพายเรือประหลาดใจที่ได้รับความเห็นใจ เขาเอาแต่พูดว่าไม่ต้อง สุดท้ายถูกนายหญิงซูโน้มน้าวไปด้วยพลางเดินไปส่งด้วย

เหลือเพียงแค่ชายชราคนเดียว ซู่เป่าเขย่าน้ำเต้าวิญญาณแล้วพูดขึ้นว่า “วางใจเถอะนะคะ คุณน่าชุ่ยเหลียนอยู่ข้างใน แต่เราต้องกลับไปก่อนเธอถึงจะออกมาได้”

เนื่องจากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด ทุกคนต้องกลับกันก่อนเวลา

เถ้าแก่ปล่อยเช่าจักรยานมาอีกแล้ว ครั้งนี้ไม่เพียงลากจักรยานสองสามคันกลับไป แต่ยังต้องพาคนกลับไปด้วย ทุกคนต่างนั่งกันอยู่ข้างหลังรถบรรทุก

ท้องฟ้าสีครามก็ยังสีครามอยู่อย่างนั้น แต่ทว่าในใจของทุกคนกลับเคร่งขรึมอยู่เล็กน้อย มองชายชราที่ห่มผ้าห่มหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ซู่เป่ามองวิวทิวทัศน์ที่ถอยกลับริมถนน ในดวงตาอันสุกสกาวมีความสับสนอยู่เล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อถึงท่าเรือฉายชุน ซูอีเฉินเหมาเรือกลับไปทางโฮมสเตย์ที่พวกเขาพัก เมื่อชายชรากลับถึงห้อง เถ้าแก่ก็ต้มชาขิงให้เขา และชายชราก็ได้พบกับคนรักของตัวเองสมปรารถนา

ชุ่ยเหลียนร้องไห้พลางตำหนิ “คุณนี่มันโง่จริงๆ ทำอะไรเนี่ยจริงๆ เลย ทำให้เขาต้องลำบากกันแค่ไหน...”

ชายชราหัวเราะ “เป็นความผิดของผมเอง”

ทุกคนหมดคำพูด

คุณท่านซูส่ายหน้า “สหาย เลิกคิดมากได้แล้ว! ลำบงลำบากอะไรกัน ไม่ลำบากเลยสักนิด ลูกเขยของเราร่างกายแข็งแรงมากๆ แต่ก็รับรองไม่ได้หรอกนะว่าจะช่วยได้ทันทุกครั้งไป ต่อไปอย่าทำอะไรโง่ๆ อีกเข้าใจไหม”

นายหญิงซูลากเขาไปพลางพูดกระซิบว่า “ไปเถอะค่ะ”

คุณท่านซู “หืม” เขายังพูดไม่จบเลย

แต่ถูกนายหญิงซูบังคับลากออกไปแล้ว

เวินหรูอวิ๋นดูสถานการณ์ เธอจึงพาซืออี้หรันออกไปเช่นกัน

ซูเหอเวิ่นลากหานหานออกไป ซูเหอเหวินลากซูจื่อซีออกไป ซูอีเฉินลากเหยาหลิงเยว่ออกไป...

สุดท้ายในห้องเหลือเพียงมู่กุยฝาน ซู่เป่า กู้เซิ่งเสวี่ย และเหล่าผีที่กำลังลอยอยู่อีกด้าน

ผีหลายใจถอนหายใจ “เห้อ ตั้งแต่โบราณความเจ็บปวดจากการคลั่งรักทำให้ใจแทบจะขาด ความโหยหามาปลี่ยนความรักซึ้ง...ความคลั่งรักก่อให้เกิดความฝัน ไร้คนอยู่เป็นเพื่อนฉันในโลกีย์”

ผีดวงซวย “ให้ตายเถอะ วันนี้พี่เปลี่ยนไป?”

ผีขี้ขลาด “พวกเธอเงียบหน่อยสิ”

ผีสาวชุดแต่งงานพูดกระซิบขึ้นว่า “แต่ความรู้สึกเช่นนี้ข้าอิจฉาไม่ลงหรอก”

ไม่ว่าจะเป็นยุคโบราณหรือสมัยใหม่ ยากนักที่จะเจอคนคลั่งรักที่ปกป้องไปทั้งชีวิต

ซู่เป่านั่งอยู่ข้างเตียง มือน้อยๆ ท้าวคาง จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างสงสัยว่า “คุณปู่คะ คุณปู่ไม่ต้องรีบร้อนไปนะคะ...เวลาของคุณปู่ก็มีไม่มากแล้วเหมือนกัน”

ชุ่ยเหลียนอึ้งพลางถามขึ้นว่า “หมายความว่ายังไง”

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “คุณปู่ใกล้หมดอายุขัยแล้วค่ะ จะไปจากโลกมนุษย์ตอนเช้าตีสี่ของคืนนี้”

“ตอนที่อายุขัยของคุณปู่ยังไม่หมด ต่อให้ฆ่าตัวตายก็ไม่ตาย...”

เธอมองผีคลั่งรักที่อยู่บนศีรษะของชายชราทีหนึ่ง

ตั้งแต่ต้นจนจบ ผีคลั่งรักตนนี้ก็อยู่อย่างเงียบๆ มาโดยตลอด ซู่เป่าแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นเขา ผีทุกตนก็มองข้ามเขาไปอย่างเงียบๆ

เมื่อชุ่ยเหลียนได้ยินว่าเขาจะตายแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจ จับแขนของเขาไว้แน่น

แต่ชายชรากลับโล่งอก เขาพูดขึ้นอย่างหัวเราะชอบใจ “งั้นก็ดีจริงๆ!”

เขาไม่ต้องให้เธอรอนานเกินไปแล้ว

ถ้าไปเกิดใหม่ด้วยกันได้ เขาจะจูงมือเธอข้ามสะพานไน่เหอไปด้วยกัน

ถ้าไปเกิดใหม่ด้วยกันไม่ได้ เขาก็จะรอเธอ

ถ้าพญายมบอกว่าชุ่ยเหลียนฆ่าตัวตายไปเกิดใหม่ไม่ได้ งั้นเขาก็จะรออยู่ที่เฟิงตูเมืองผี อยู่เป็นเพื่อนเธอไปชั่วนิจนิรันดร์

ชุ่ยเหลียนทั้งร้องไห้และหัวเราะไปพร้อมกัน จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “คุณนี่ช่าง...โง่จริงๆ”