ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 614

“ชุ่ยเหลียน ชาติหน้าผมจะตามหาคุณให้เจอและถึงตอนนั้นเราจะมีลูกด้วยกันสักเจ็ดแปดคน...”

ชุ่ยเหลียนเขินจนหน้าแดงและพูดอย่างจนใจว่า “คิดอะไรอยู่น่ะ... ฉันจะได้เกิดใหม่หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ คำตัดสินของพญายมก่อนหน้านี้บอกว่าฉันฆ่าตัวตาย...”

“ถึงฉันจะสร้างบุญ สร้างกุศลไว้มากมาย แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะได้ไปเกิดใหม่ที่ไหน แต่คงไม่ได้เกิดในครอบครัวที่ดีแน่และอาจมีชีวิตอย่างทุกข์เข็ญ...”

ชายชราพยักหน้า “ไม่เป็นไร ถึงตอนนั้นผมจะดูแลคุณเอง ไม่ว่าชีวิตจะทุกข์เข็ญแค่ไหน ตราบใดที่ยังหาเงินประทังชีวิตได้ จะลำบากแค่ไหนกันเชียว”

ชุ่ยเหลียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าทำไร่ทำนาตลอดชีวิตล่ะ”

ชายชราหัวเราะ “ชาตินี้พวกเราก็เป็นชาวนา เพียงแค่ตอนหนุ่มสาวเข้าไปทำงานในเมือง ชาติหน้าพวกเราไม่ต้องเข้าเมืองแล้ว ใช้ชีวิตอยู่บ้านนอกอย่างอยู่ดีมีสุขนี่แหละ”

ชุ่ยเหลียนพยักหน้า “อืม ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยปลูกผักไว้ที่ลานหน้าบ้าน ถ้าฐานะดีหน่อยเราก็เลี้ยงไก่ด้วย...”

ทั้งสองกำลังคุยเรื่องในชาติหน้าราวกับคุยเรื่องชีวิตประจำวันในครอบครัว

ทันใดนั้นชุ่ยเหลียนพลันถามว่า “ถ้าคุณหาฉันไม่เจอล่ะ ฉันกลัวว่าฉันจะหาคุณไม่เจอเหมือนกัน...”

ชายชราคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ปลูกต้นการบูรหนึ่งต้นไว้หน้าลานบ้าน เมื่อคุณโตขึ้นต้นการบูรก็จะสูงขึ้น ผมจะตามหาต้นการบูรแล้วก็จะเจอคุณ..."

ชุ่ยเหลียนหัวเราะเบาๆ “แล้วถ้าฉันลืมล่ะ”

ชายชราพูดว่า “ไม่เป็นไร ผมหาคุณเจอแน่”

ชุ่ยเหลียนเคลียคลอข้างกายเขาแล้วทั้งสองก็มองดูพวกเด็กๆ และพวกหนุ่มสาวที่อยู่ในลานด้วยสีหน้าพึงพอใจ

หลังจากที่ซู่เป่าเล่นได้สักพักก็วิ่งไปข้างๆ เตาถ่านแล้วนั่งยองๆ ดูเถ้าแก่ย่างแกะหัน

เถ้าแก่หัวเราะฮ่าๆ “ซู่เป่า กินเผ็ดไหมจ๊ะ”

เถ้าแก่ใส่ใจรายละเอียดมาก เขาโรยพริกแกะหันด้านหนึ่ง แต่อีกด้านไม่โรย

แต่กลับได้ยินซู่เป่าพูดว่า “หนูจะกินอันที่เผ็ดค่ะ”

เถ้าแก่พูดล้อเธอว่า “โย่ว กินเผ็ดได้จริงเหรอ สาวน้อยสุดฮอตเหรอเนี้ย”

ซู่เป่า “สาวน้อยสุดฮอตหมายความว่าอะไรเหรอคะ”

เถ้าแก่เนี้ยที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “หมายความว่าเด็กสาวที่กินเผ็ดได้จ้ะ”

แล้วเพื่อนของเถ้าแก่ก็หัวเราะฮ่าๆ ส่วนหานหานอยากรู้เกี่ยวกับเจมเบ(กลองยาวแอฟริกา) เพื่อนของเถ้าแก่จึงสอนเธอ จากนั้นหานหานก็ตีกลองอย่างมั่วซั่วรอบหนึ่ง

ซู่เป่ามองดูเถ้าแก่ย่างแกะหัน หลังจากดูไปสักพักเธอก็พับแขนเสื้อขึ้นและเข้าร่วมโรยพริกป่นกับเถ้าแก่

เธอสวมถุงมือแบบใช้แล้วทิ้ง จากนั้นกำพริกป่นขึ้นมาหนึ่งกำมือ “อันนี้ของคุณพ่อค่ะ”

“อันนี้ของลุงใหญ่ค่ะ”

“ส่วนอันนี้ของป้าสะใภ้ใหญ่ค่ะ”

เสี่ยวอู่ที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “โอ้โห เผ็ดตายเลย”

เหยาหลิงเยว่จ้องมองเนื้อแกะย่างแล้วกำพริกหนึ่งกำมือและโรยลงไปเช่นกัน

เถ้าแก่ “โอ้ๆๆ เยอะแล้วๆ”

ซูอีเฉินและมู่กุยฝาน “...”

ในที่สุดก็ย่างแกะหันเสร็จและมีกลิ่นหอมมาก แต่ค่อนข้างเผ็ดเล็กน้อย

เหยาหลิงเยว่กินเสียงดังซูดซาดและซู่เป่าก็กินไปพลางแลบลิ้นออกมา ทั้งเผ็ดทั้งรู้สึกอร่อย

นายหญิงซูคอยห้ามปรามอยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่ห้ามทั้งหมด เมื่อเห็นซู่เป่ากินอย่างเอร็ดอร่อยจึงไม่อยากขัดและทำได้เพียงเตรียมต้มชาจับเลี้ยง

ซู่เป่าฉีกเนื้อแกะแบ่งให้พวกพี่ชายและพี่หานหาน แล้วฉีกส่วนที่ไม่เผ็ดให้คุณตา คุณยายและคุณป้าเวิน