ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 615

ทันใดนั้นซู่เป่าพลันลืมตาขึ้นและลุกขึ้นนั่ง

“คุณพ่อคะ...” ซู่เป่าเดินไปที่หน้ารถและเรียกเบาๆ

มู่กุยฝาน “หื้อ ทำไมถึงตื่นแล้วล่ะ”

นี่คือทักษะอะไร

ดูเหมือนทุกครั้งในเวลาแบบนี้ ซู่เป่ามักจะตื่นโดยอัตโนมัติ...

ซู่เป่าพูดว่า “หนูตื่นมาส่งคุณปู่ค่ะ”

มู่กุยฝานพยักหน้า

ชายชรานอนอยู่บนเตียงของเขา เตียงนี้เป็นเตียงที่ซูอีเฉินสั่งทำโดยเฉพาะ เมื่อไปถึงสถานที่ก็สามารถปลดออกและนำออกไปได้

ซู่เป่าเดินกลับเข้าไปในตัวรถแล้วหยิบดอกไม้จำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าใบเล็กๆ

เมื่อคืนเธอตัดดอกไม้พวกนี้กับเถ้าแก่เนี้ยตอนอยู่ในลาน

เถ้าแก่เนี้ยปลูกดอกไม้ไว้ในลานและมีดอกไฮเดรนเยียมากมาย

เธอบอกว่าความหมายของดอกไฮเดรนเยียคือการกลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากห่างหายไปนาน ซู่เป่ารู้สึกว่ามันเหมาะสำหรับมอบให้คุณปู่และขอให้ท่านไปสู่สุคติ

เมื่อเข็มนาฬิกาเดินมาถึงเวลาตีสี่พอดี ชายชราก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งและลุกขึ้นนั่งทันที

วิญญาณของเขากลับคืนสู่สภาพเมื่อตอนที่เขาเป็นหนุ่ม เขามีคิ้วหนา ดวงตากลมโต ใบหน้าเหลี่ยมและสง่าผ่าเผย

“ชุ่ยเหลียน” เขาร้องเรียกอย่างตื่นตระหนก

ชุ่ยเหลียนกำลังฟุบอยู่บนร่างไร้วิญญาณของชายชราพร้อมหลับตาและรอคอยอย่างเงียบๆ เมื่อได้ยินเช่นนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น

“ฉันอยู่นี่...” เธอยิ้ม “เอินหยาง คุณมาแล้ว”

เซี่ยเอินหยางจับมือของเธอแน่นแล้วกอดชุ่ยเหลียนแน่นทันที

“ขอโทษที่ทำให้รอนานนะ” เขาพูด

ชุ่ยเหลียนยิ้มแล้วดูสวยมากพลางส่ายหน้า “ไม่นานเลย”

เพียงแค่เป็นคุณก็รอไม่นานเลย

ซู่เป่ามอบดอกไฮเดรนเยียให้พวกเขา “สำหรับพวกคุณค่ะ ซู่เป่ากับเถ้าแก่เนี้ยช่วยกันห่อค่ะ ขอให้พวกคุณพบเจอกันอีกครั้งหลังจากห่างหายไปนานค่ะ”

ชุ่ยเหลียนเอื้อมมือไปสัมผัสดอกไม้ เดิมทีเธอคิดว่าจะจับมันไม่ได้ แต่กลับจับได้อย่างคาดไม่ถึง

เธอชูช่อดอกไม้ด้วยความประหลาดใจแล้วพูดว่า “ขอบใจหนูนะ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ”

แล้วเธอก็หยิบตราประทับสีแดงเล็กๆ ออกมา

มันเป็นตราประทับสีแดงเล็กที่คุณครูใช้ประทับบนแขนเด็กเวลาชมเชยพวกเขาในโรงเรียนอนุบาล

มันเขียนว่า ‘คุณเจ๋งมาก’ และมีรูปดาวห้าแฉกหนึ่งดวง

ซู่เป่าพูดว่า “ยื่นมือมาค่ะ ปั๊มๆ ตราแล้ว ชาติหน้าคุณปู่ต้องตามหาคุณย่าชุ่ยเหลียนให้เจอนะคะ”

เซี่ยเอินหยางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เพราะเขาไม่คิดว่าการประทับตราจะเหลือรอยตราไปถึงชาติหน้า แต่เขาก็ยินดีที่จะเล่นเกมของเด็กกับซู่เป่า

“ตกลง ขอบใจนะ”

ในเวลานี้ทั้งสองยังไม่รู้ว่าเด็กน้อยผู้น่ารักและอ่อนโยนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาคือพญายม

พวกเขาต่างมองซู่เป่าประทับตราบนหลังมือของพวกเขา

ซู่เป่าพลันอุทานว่า “หมึกหมดแล้วเหรอ ทำไมถึงประทับได้แค่ครึ่งเดียว...”

เพราะคำว่า ‘คุณเจ๋งมาก’ ประทับไม่ติด

เซี่ยเอินหยางมองรูปดาวห้าแฉกหนึ่งดวงที่หลังมือของเขา จากนั้นมองที่หลังมือของชุ่ยเหลียนก็มีรูปดาวห้าแฉกหนึ่งดวงเช่นกัน

ชุ่ยเหลียนพูดว่า “แบบนี้ก็ดีแล้วจ้ะ สวยมาก”

ซู่เป่าจึงเก็บตราประทับสีแดง ในเมื่อประทับคำว่า ‘คุณเจ๋งมาก’ ไม่ติด งั้นก็ให้พวกเขาไปเถอะ

“ลาก่อนค่ะ” ซู่เป่าโบกมือ “ไปสู่ภพภูมิที่ดีค่ะ”

เซี่ยเอินหยางจับมือของชุ่ยเหลียนแล้วทั้งสองก็กล่าวลาซู่เป่า “ลาก่อนนะจ้ะ”

จากนั้นทั้งสองก็ลอยออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ในค่ำคืนอันมืดมิดจนกระทั่งมองไม่เห็น

ซู่เป่าจึงหันหน้ากลับมามองดูร่างของชายชราที่นอนอยู่บนเตียง

ผีคลั่งรักยังฟุบอยู่บนร่างเขา ถึงวิญญาณของเซี่ยเอินหยางจะออกจากร่างแล้ว แต่เขากลับไม่กลืนกินอย่างที่คิดไว้

“มานี่ค่ะ หนูจะประทับตราให้” ซู่เป่าพูด

ผีคลั่งรักลอยมาอย่างเงียบๆ พร้อมกับยื่นมือออกมา