ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 618

หลังจากได้ฟังเรื่องราวของคุณปู่กับคุณย่าชุ่ยเหลียนและผีคลั่งรักกับหลิงฟาง ซู่เป่าก็มักรู้สึกจุกแน่นในใจและไม่มีความสุขเล็กน้อย

เธอกับยายเดินออกไปนอกรถแล้วลงจากรถ

ที่จริงวิวของโรงประกอบพิธีฌาปนกิจศพนั้นดีมาก... หมายถึงสวนและศาลาในมุมหนึ่ง

ดอกไม้บานสะพรั่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะเติบโตในที่ที่แยกระหว่างความเป็นกับความตายหรือเปล่า หรือบางทีอาจจะเป็นการปลอบใจคนที่สูญเสียคนที่รักไป หรืออาจจะเป็นการอำลาดวงวิญญาณที่กำลังจะจากโลกไป

มันปลิวไสวไปตามสายลม แต่ถูกซู่เป่าจับไว้และดุเสียงเบาว่า “อย่าปลิวอีกนะ”

ดอกไม้ “?”

นายหญิงซูนั่งอยู่ในรถและมองซู่เป่าที่นั่งยองๆ ในสวนพลางพึมพำกับดอกไม้โดยไม่รบกวนเธอ

เธอถอนหายใจพร้อมพูดว่า “ชอบคืออะไร... จะต้องตอบยังไง ยากจัง”

คุณท่านซูที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “จะยากอะไร บอกไปเลยว่าถ้าหนูโตแล้วก็จะรู้เองก็ได้แล้ว”

นายหญิงซูกรอกตามองบนใส่เขา

ซืออี้หรันเอาสองมือล้วงกระเป๋าและเดินผ่านอย่างไม่อินังขังขอบพร้อมตะโกนเรียก “ซู่เป่า”

ซู่เป่าเงยหน้าและถามอย่างสงสัยว่า “มีอะไรเหรอคะพี่อี้หรัน”

ซืออี้หรันยืนอยู่ตรงหน้าเธอและใบหน้าน้อยๆ ของเขายังคงเย็นชาและไร้อารมณ์

เขายื่นมือออกไปและแบมือออกก็เห็นขนมชิ้นหนึ่งวางอยู่บนฝ่ามือ

ซู่เป่าลุกขึ้นพลางหัวเราะฮ่าๆ “ที่แท้ก็เป็นขนม พี่อี้หรันให้ขนมหนูทุกครั้งเลย พี่เป็นพ่อค้าส่งขนมเหรอ”

ซืออี้หรันตอบอืมอย่างขอไปทีแล้วพูดว่า “ของที่บ้านน่ะ ถ้าไม่กินก็จะเสีย”

ซู่เป่าตอบโอ้คำหนึ่ง จากนั้นหยิบลูกอมจากมือเขา

ครั้งนี้ลูกอมไม่เหมือนเดิม มันไม่ใช่ลูกอมผลไม้และไม่มีห่อที่หลากสีสันและวิบวับ

มันถูกห่อด้วยกระดาษฟอยล์อย่างไม่สวย เมื่อแกะออกก็จะเห็นลูกอมลักษณะคล้ายหยดน้ำธรรมดาและมีสีขาวน้ำนม

“ช็อกโกแลตเหรอคะ” ซู่เป่าถาม

ซืออี้หรันตอบ “อืม”

ซู่เป่ากัดคำหนึ่ง มันรสชาตหอมหวานเหนียวนุ่นและดูเหมือนจะช่วยขจัดความเศร้าในใจของเธอออกไปทันที

“ขอบคุณค่ะพี่อี้หรัน” ซู่เป่าพูด

ซืออี้หรันตอบอืมคำหนึ่ง ปรากฏว่าเห็นซู่เป่าโชว์มือขึ้นแล้วกัดช็อกโกแลตชิ้นใหญ่ไม่ได้และเกือบจะทำหล่น

เธอรีบปิดปากทันที แต่ก็ยังมีน้ำลายไหลลงหนึ่งหยด

ซืออี้หรัน “...”

น้ำลายที่หยดลงพื้นมีรสชาตหวานและดึงดูดพวกมดมาอย่างรวดเร็ว

ซู่เป่านั่งยองๆ แล้วหยิบท่อนไม้เล็กๆ มาขวางทางมดไว้

“ฮ่า ไปไม่ได้” เธอยิ้มตาหรี่

ซืออี้หรันมองลงล่างและไม่เข้าใจว่าสนุกตรงไหน

ทันใดนั้นเขาก็เห็นหอยทากน้อยหนึ่งตัวไต่อยู่บนใบไม้

มดก็น่าจะกินหอยทากด้วยใช่ไหม

เธอชอบดูมดขนาดนั้น งั้นก็เอาหอยทากหนึ่งตัวให้เธอ...

ซืออี้หรันทำการตัดสินใจอย่างคาดไม่ถึง เขาจับหอยทากน้อยจากใบไม้แล้วยื่นให้ซู่เป่า “อ่ะให้”

ซู่เป่า “อะไรเหรอคะ”

เธอรับมาอย่างงุนงนและพบว่ามันคือหอยทากน้อยหนึ่งตัว