ใครจะว่างมาดูคนกลุ่มหนึ่งที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรมาแย่งมรดกกัน
ที่นี่คือหมู่บ้านเซี่ย ชายชราแซ่เซี่ย
ซูอีเฉินบริจาคเงินในนามของเซี่ยเอินหยางไปหนึ่งล้าน
บ้านของเซี่ยเอินหยางก็ตกเป็นของส่วนรวมของหมู่บ้าน มรดกทั้งหมดก็บริจาคให้กับหมู่บ้านเพื่อทำการสร้างถนน สร้างโรงเรียนประถมและศาลบรรพบุรุษ หลังจากฝังเถ้ากระดูกแล้ว ป้ายชื่อจะถูกย้ายไปยังศาลบรรพบุรุษ
เมื่อคนตายมีป้ายชื่อบูชา ลงไปข้างล่างแล้วก็จะไม่เป็นผีนิรนาม มีกุศลมีผลบุญ แม้ไปอยู่เฟิงตูเมืองผีก็จะมีชีวิตที่ไม่เลวนัก
ตระกูลซูรู้สึกว่านี่เป็นวาสนาระหว่างพวกเขากับเซี่ยเอินหยาง หลังจากทําสิ่งเหล่านี้เสร็จแล้วพวกเขาก็ไม่มีอะไรให้ต้องละอายใจ เรื่องนี้ก็จบลงเท่านี้ ญาติห่าง ๆ ของเซี่ยเอินหยางพวกนั้นใครจะสนใจ
พวกเขามอบโกศให้ผู้ใหญ่บ้าน เนื่องจากได้รับเงินบริจาคไปล้านหนึ่งผู้ใหญ่บ้านก็ตื่นเต้นสุดขีด รับปากจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยแน่นอน
เงินก้อนนี้เท่ากับเข้ากระเป๋าของคนทั้งหมู่บ้าน คนทั้งหมู่บ้านก็ตื่นเต้นและบอกว่าจะไม่ปล่อยให้มีเรื่องผิดพลาดอะไรกับเถ้ากระดูกของชายชราอย่างแน่นอน
มีเพียงญาติห่าง ๆ ของเซี่ยเอินหยางเท่านั้นที่ตะลึงกันไป
หนึ่งล้านเลยนะ!
บริจาคไปเฉย ๆ แบบนี้เลยเหรอ!
ตาแก่นั้นโง่ชะมัดยาด!!
คิดอยากจะเอาเงินล้านมาจากคนทั้งหมู่บ้านมันเป็นไปไม่ได้เลย
ในโลกนี้มีความไม่สบายใจอย่างหนึ่งที่เรียกว่าความไม่สบายใจที่เห็นคนอื่นร่ำรวย ไม่สบายใจเสียยิ่งกว่าเสียเงินตัวเองอีก ญาติห่าง ๆ ของชายชราหลายคนทรมานเจียนตาย
ซู่เป่าหยิบเงินกระดาษออกมาปึกหนึ่ง หลังจากพึมพําอะไรสองสามคำ เธอก็วาดวงกลมบนพื้น เขียนอะไรลงไปสองสามคํา โยนกระดาษเงินลงไปเสียงดังฟุ่บ
จุดกระดาษเหลืองเผาในวงกลม ส่งเงินหลายสิบล้านให้ชายชราและคุณย่าฉุยเหลียนที่ปรโลก
จัดการทุกอย่างเรียบร้อยทั้งเรื่องในโลกมนุษย์และปรโลกแล้วก็ไม่มีอะไรให้เสียใจอีกแล้ว
เสี่ยวอู่ส่ายหัว โยกตัวไปมาพูดว่า "โอ้โห จบบริบูรณ์แล้ว!"
ซู่เป่า "??? "
ใครบอกว่าจบบริบูรณ์แล้ว
มู่กุยฝานเปิดประตูรถแล้วพูดว่า "ซู่เป่า ไปกันได้แล้ว!”
ทุกคนขึ้นรถออกไปแล้ว
ญาติห่าง ๆ ของเซี่ยเอินหยางเหล่านั้นเพิ่งจะรู้สึกตัว เดิมทียังอยากเกาะแกะตระกูลซู ให้พวกเขาแบ่งผลประโยชน์อะไรให้บ้าง…
ใครรู้ว่าพวกเขาจะจากไปในพริบตา ใครจะตามไปก็ตามไม่ทัน
**
บนรถ ซูเหอเวิ่นถามว่า “สถานีต่อไปเราจะไปที่ไหนกัน?”
นายหญิงซูตอบอย่างเย็นชาและไร้ความปรานี “กลับบ้านไปโรงเรียน”
หานหานคร่ำครวญทันทีว่า "ไม่นะ"
เธอไม่ได้นำการบ้านมาแม้แต่เล่มเดียว ออกมาเที่ยวคราวนี้ กลับไปต้องทำการบ้านที่สะสมมาหลายวัน
ขอแค่ไม่กลับไป การบ้านก็ไม่ใช่ของเธอ!
เธอไม่อยากกลับบ้าน!
ซู่เป่าพูดอย่างเห็นใจว่า "พี่หานหาน พี่รีบกลับไปเร็วหน่อยดีกว่านะ ยิ่งช้าไปเท่าไหร่การบ้านก็จะเพิ่มขึ้นทุกวันนะ"
หานหาน "ฉันไม่ฟัง!"
ซูเหอเวิ่นพูดว่า "กลับไปตอนนี้ต้องทําการบ้านแค่ของสามวัน กลับช้าหนึ่งวันก็ต้องทําการบ้านเพิ่มหนึ่งวัน"
หานหาน "ตราบใดที่หนูไม่กลับไป หนูก็ไม่มีการบ้าน!"
ทุกคน "..."
เด็ก ๆ ทั้งหลายยังเรียนอยู่ เที่ยวเล่นได้ แต่เที่ยวตลอดเวลาไม่ได้
ผลการเจรจาคือการเดินทางกลับเลย หานหานอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา
เวินหรูอวิ๋นมองวิวนอกหน้าต่าง ไม่รู้คิดอะไรอยู่
หมู่บ้านที่ชายชราอยู่ตั้งอยู่ในภูเขาต้าเหลียง ตอนนี้ที่รถขับผ่านไปสิ่งที่เห็นคือกลุ่มภูเขาสูงตระหง่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน
1819 ตอนสุดท้าย จบแล้วหรือคะ...
ไม่ลงต่อแล้วหรอคะ 🥹...
รอทุกวันเลยค่ะ...
กระโดดข้ามหายไปหลายตอนเลยค่ะ...
1293 1297 1298 หายค่ะ 🥲🥲...
ตอนที่ 1288 หายไปค่ะ...
เย้...กลับมาแล้ว รอทุกวันเลยค่ะ...
หายไปนานจังเลยนะจ๊ะรอลงตอนใหม่อยู่นะคะ...
รอค่ะ...
ทำไมรอบนี้หลายไปนานคะ หรือไปบงที่อื่นคะ...