ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 620

ด้านหลังบ้านหลังนี้มีบ้านหลายหลังที่ถูกต้นไม้สูงและภูเขาบดบัง

บ้านทุกหลังต่างดูมืดมน

ซูเหอเวิ่นกอดแขนของซู่เป่าตามสัญชาตญาณ เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความกลัว

"ซู่เป่า ที่นี่ไม่มีผีใช่ไหม? "

ซู่เป่ามองดู 'คน' ที่นั่งอยู่หน้าบ้านที่ทรุดโทรมเหล่านั้น

"มีนะ"

ซูเหอเวิ่น "..."

แย่แล้ว

เมื่อกี้ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไร!

ตอนนี้รู้สึกว่ามีคนอยู่ตรงหน้า มีคนอยู่ข้างหลัง มีคนอยู่ด้านซ้าย มีคนอยู่ด้านขวา!

ซูเหอเหวินกําลังยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

ลานหน้าบ้านของบ้านหลังนี้ค่อนข้างสะอาด บ้านนี้ไม่มีประตูแล้วจึงสามารถมองเห็นเข้าไปข้างในบ้านได้

ในบ้านนั้นว่างเปล่า แต่กลับมีเก้าอี้ตัวหนึ่งวางอยู่กลางห้อง

มันแตกต่างจากไปจากเครื่องไม้ชิ้นอื่น ๆ ที่ชํารุดทรุดโทรม เก้าอี้ตัวนี้ดูสะอาดถึงขั้นเป็นเงาเล็กน้อยราวกับว่ามีคนนั่งอยู่บนนั้นบ่อย ๆ

ซูเหอเวิ่นตัวสั่น เขาหยิบกล้องออกมาจากกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา

กู้เซิ่งเสวี่ยพูดถูกจริง ๆ กลัวแต่ก็ชอบเล่น แต่หลังจากรู้ว่ารอบตัวเต็มไปด้วย 'คน' แต่มองไม่เห็น… เขาก็ยิ่งกลัวกว่าเดิมอีก!

ซูเหอเวิ่นเปิดกล้อง แต่ถ้าดูคนเดียวก็เหมือนว่าจะน่ากลัวเกินไป เพื่อลดอารมณ์กลัวเช่นนี้...

ซูเหอเวิ่นเข้าสู่ระบบแพลตฟอร์มติ๊กต๊อกและเปิดการไลฟ์สด

ช่อง: เดินเข้าไปในหมู่บ้านผีที่ถูกทิ้งร้าง! พาคุณไปเจอผี!

ให้ตายสิ ไม่มีคนเลยเหรอ?

ช่องไลฟ์สดแนวสยองขวัญปกติก็มีคนน้อยอยู่แล้ว

แต่เขากลัวนี่นา!

ซูเหอเวิ่นกัดฟันควักเงินค่าขนมของตัวเองทุ่มลงไปหลายหมื่น… ซื้อยอดวิวก่อนค่อยว่ากัน

อำนาจเงินนี่วิเศษดีจริง ๆ

หลังจากทุ่มไปหลายหมื่น ยอดรับชมของห้องไลฟ์สดพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว มีคนจํานวนมากทยอยเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

ตอนนี้ซูเหอเวิ่นกำลังหันกล้องไปทางพื้นปูหิน กําลังปรับค่ารูรับแสงหรืออะไรสักอย่าง เขายังติดตั้งโทรศัพท์บนชั้นวางแท่นกันสั่นเพื่อป้องกันไม่ให้ภาพดูไม่ชัด

จำนวนคนในห้องไลฟ์สดเพิ่มขึ้นจาก 2 เป็น 20 คนในเวลาแค่ครึ่งนาที

ชาวเน็ตมังกรน้อยสาวโสด [ไหนผีล่ะ? ไม่ได้พาเราไปเจอผีเหรอ? ทำไมเห็นแต่พื้นล่ะ]

ชาวเน็ตทรายหนึ่งเม็ด (u-u) [ล้าท้าผีในหมู่บ้านผีสิงอีกแล้วเหรอ ฉันดูจนเบื่อแล้ว แต่ละคนใช้เพลงประกอบที่น่ากลัว ๆ แล้วก็ให้คนสองสามคนไปซ่อนตัวอยู่ในความมืดทำเสียงต่าง ๆ ไม่ก็เจ้าองไลฟ์ผู้หญิงเอาแต่กรี๊ดไม่หยุด ทำตัวขวัญอ่อน ฉันพนันด้วยล่าเถียวหนึ่งซองเลยว่าต้องเป็นมุกนี้อีกแน่ ๆ]

ชาวเน็ต ZYW [เห็นด้วย! ฉันไปเช็กในเน็ตมาแล้ว หมู่บ้านบนภูเขาที่ถูกทิ้งร้างแบบนั้นไม่รู้ว่าอยู่ในพื้นที่ห่างไกลแค่ไหน แม้แต่สัญญาณก็ไม่มี จะไลฟ์สดได้ไง ถ้าทำให้ฉันตกใจได้สักครั้ง ฉันจะยอมเรียกทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ว่าพ่อเลย]

คอมเมนต์ในไลฟ์ขึ้นมารวดเร็วมาก และไม่นานจำนวนคนที่ดุอยู่ก็เพิ่มขึ้นจาก 20 คนเป็น 58 คน

น้อยจนน่าสงสาร

ในตอนนี้ซูเหอเวิ่นได้ยกกล้องขึ้นมาแล้ว

เขาก็แค่ยกกล้องขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ

ปรากฏว่ามันหันไปฝั่งพี่เขาพอดี

พี่ชายของเขากําลังยืนอยู่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง ตอนแรกซูเหอเวิ่นกะว่าจะถ่ายพี่เขาไปก่อน ใช่ความหล่อของพี่ชายเขาช่วยเรียกยอดวิว

ไม่คิดว่ากล้องจับตรงไปที่บ้านด้านหลัง มองทะลุเข้าไปในบ้านเห็นเก้าอี้แวววับตัวหนึ่งวางอยู่กลางบ้าน

บนเก้าอี้มีรองเท้าปักลายสีแดงคู่หนึ่งห้อยอยู่...

แท่นป้องกันการสั่นสะเทือนอัจฉริยะติดตามใบหน้าโดยอัตโนมัติ

และกล้องของซูเหอเวิ่นนั้นเป็นแบบพิเศษ สามารถถ่ายติด 'ใบหน้าคน' ได้พอดี