ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 623

ลมพัดผ่านป่าบนเขา สภาพอากาศในเดือนเมษายน กลับทำให้รู้สึกหนาวราวฤดูใบไม้ผลิ

ซูเหอเวิ่นกระซิบถามว่า “น้อง ของพวกนี้คืออะไรกันแน่ โอ่งอื่นไม่มีผีเลย หรือว่าในโอ่งพวกนี้จะเป็นผักกาดดองจริง ๆ เหรอ"

แปลงผักผืนนั้นเคยปลูกผักกาด คิดแบบนี้แล้วก็ดูเหมือนจะสมเหตุสมผล

ซู่เป่าจับมือเล็ก ๆ แล้วพูดเบา ๆ ว่า "พี่คะ พี่คิดว่ามันมีพบปัญหาเหรอ? คุณยายกำลังดองหัวคนอยู่ แต่ผีของคนที่ตายกลับไม่ปรากฏตัว"

ซูเหอเวิ่น "..."

เขาอ้าปากค้าง ไม่น่าถามมากเลย

คุณยายที่ยืนอยู่หน้าโอ่งดองผักกาดยิ้มยิงฟัน สิ่งที่เขาเพิ่งกดลงไปก็ลอยขึ้นมาอีกครั้ง

เริ่มแรกโผล่กะบาลออกมาก่อน แล้วค่อยโผล่หัวขึ้นมาให้เห็นครึ่งหัว เส้นผมสีดําคลุมหน้าผู้ตายไว้ มองไม่ออกว่าด้านไหนเป็นด้านหน้าหรือด้านหลัง แต่มันก็ดูประหลาดอย่างบอกไม่ถูก

หญิงชราพับแขนเสื้อขึ้นและกดหัวผมดำที่โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง

แปลงผัก กลางป่า โอ่งผักกาดดองบนพื้นโล่ง และหญิงชราที่กดหัวคนแล้วบอกว่ากําลังดองผักกาดอยู่ พอลมพัดมา...

ซูเหอเวิ่นหานหานและซูเหอเหวินรู้สึกเย็นวาบตั้งแต่ฝ่าเท้าขึ้นมาถึงสันหลัง เมื่อมองไปที่โอ่งใบใหญ่น้อยที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้วก็คิดว่าโอ่งใหญ่บรรจุคนทั้งคน โอ่งเล็กบรรจุหั่นคนที่ถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ...

เสียวสันหลังวาบ

แต่กลับเห็นมู่กุยฝานเดินเข้าไปลูบโอ่งผักกาดดอง แถมยังยกมือขึ้นมาเคาะอีก

ซู่เป่าเอาอย่าง เดินตามหลังมู่กุยฝานยกมือขึ้นมาเคาะราวเคาะประตู

"ฮัลโหล มีใครอยู่ไหม?" เธอทําหน้าจริงจัง "คุณลุงตื่นหรือยัง จะออกมาไหมคะ ต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่าคะ?"

ชาวเน็ตในห้องไลฟ์สดขนหัวลุก

เด็กคนหนึ่งเคาะโอ่งผักกาดดองและถามคุณว่าจะออกมาไหม นี่มันน่ากลัวยิ่งกว่าอีก...

ใครบอกว่าดูเด็กน้อยแล้วจะไม่น่ากลัวนะ ออกมาให้ตีซะดี ๆ!

ซู่เป่าไม่ได้สังเกตว่าการกระทําของเธอทําให้คนอื่นตื่นกลัวมากแค่ไหน

พ่อพาเธอสะกดรอยมาตามทาง คราวนี้เธอหาลุงซือเจอโดยไม่ต้องทำนาย

เธอรู้สึกว่าเธอได้เรียนรู้เพิ่มอีกแล้ว มีความก้าวหน้านะเนี่ย!

แต่ไม่รู้ว่าลุงซือตื่นหรือยัง ต้องการความช่วยเหลือมั้ย ถ้าออกมาตอนนี้แล้วเจอผีคุณยายคนนี้พอดี

ถ้าอย่างนั้นให้พวกลุง ๆ เขาอยู่ในนั้นต่อไปอีกหน่อยดีกว่ามั้ง?

ซูเหอเวิ่น หานหาน ซูเหอเหวิน "..."

ซือเย่ที่อยู่ในโอ่งผักกาดดองในตอนนี้ "..."

จะทุบโอ่งไหมเนี่ย?

ถ้าไม่ทุบ เขาจะได้ออกไปเอง

ซือเย่อยากจะส่งเสียง แต่พบว่าเขาอยู่ในโอ่งแล้วพูดอะไรไม่ได้

เมื่อกี้เขาหมดสติไปและตอนนี้เพิ่งฟื้นขึ้นมาตอนเอง พื้นที่ในโอ่งคับแคบเกินไป เขาเป็นคนรูปร่างค่อนข้างใหญ่ เขาจึงพลิกตัวด้วยความยากลําบาก

ซูเหอเวิ่นได้ยินซู่เป่าคุยกับสิ่งที่อยู่ในโอ่ง เขากําลังถือกล้องอยู่แพลนเลยไปทางปากโอ่งอย่างเงียบ ๆ

เขากลัวมาก แต่ก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ อยากจะรู้ให้ได้ว่ามีอะไรอยู่ในโอ่งนี้...

ปรากฏว่าโอ่งผักกาดดองตรงหน้าจู่ ๆ ก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเหมือนมีอะไรกําลังหมุนอยู่ข้างใน

วินาทีต่อมาก็มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาอย่างแรง ชนเขียงหั่นผักที่ทับอยู่บนโอ่งผักกาดดองจนลอยกระเด็น

ซูเหอเวิ่นร้องวี๊ด เขารู้สึกแค่ว่าหัวใจหยุดเต้นอย่างกะทันหัน แล้วคนทั้งคนก็ล้มหงายหลังไปทั้งตัวตรงแบบนั้นเลย...

ซูเหอเหวินขมวดคิ้วช่วยพยุงเขาไว้แล้วทําหน้ารังเกียจ

ซูเหอเวิ่นอกสั่นขวัญแขวน "โอ่ง ๆ ๆ...!"

ซู่เป่า "..."

เห้อ พี่คนนี้คงช่วยไม่ไหวแล้ว

เธอตบซูเหอเวิ่นเป็นการปลอบใจว่า "ไม่ต้องกลัวนะพี่ พวกเราคนเยอะ!"

จะไม่เจอได้ไงล่ะ ซูเหอเหวิน ซูเหอเวิ่น หานหาน ซูจื่อซี กู้เซิ่งเสี่ย เหยาหลิงเย่ว ซืออี้หรัน มู่กุยฝานบวกซู่เป่าแล้วก็มีทั้งหมดเก้าคน

ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าเสี่ยวอู่จะส่งเสียงร้องขึ้นมากระทันหันทำให้คนตกใจตายเลยถูกและถูกบังคับให้รออยู่ที่เชิงเขา ยังต้องนับเพิ่มนกอีกตัวหนึ่งด้วย

ซูเหอเวิ่นคิดดูแล้วก็ถูกนะ เขาจึงฝืนทำใจให้สงบลงมาได้หน่อย