ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 624

เห็นซู่เป่ากับซืออี้หรันทุบโอ่งแตกแล้วมีคนหนึ่งหล่นออกมา

ซูเหอเวิ่นตกใจจนหน้าตาน่าเอาไปทำสติ๊กเกอร์ เขาอยากเข้าไปช่วย แต่เท้าของเขาดันมีความคิดของตัวเอง ก็คือยืนไม่ยอมขยับแถมสั่นงก ๆ

เขาได้แต่มองไปที่เหยาหลิงเยว่ซึ่งอยู่ข้างหลังและไม่ได้พูดอะไรเลย "แม่...! ช่วยผมหน่อย..."

สิ่งที่ซูเหอเวิ่นจะบอกก็คือช่วยขยับเขาหน่อย เขายังไหวอยู่!

แต่เหยาหลิงเยว่น่าจะเข้าใจผิด

เธอรีบเข้าไปเอาหินก้อนหนึ่งมาทุบโอ่งด้วย ทุบปุ๊บแตกปั๊บ เธอทุบจนเพลิน

ทุกคน "..."

ซูเหอเวิ่น "..."

ซูจื่อซีเขียนในสมุดว่า

พลังต่อสู้ทางกายภาพ: ซู่เป่า: ห้าดาว ป้าใหญ่: เจ็ดดาว

ระดับความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อ: ซู่เป่า: สี่ดาว ป้าใหญ่: เก้าดาว

ซูจื่อซีจัดประเภทป้าใหญ่ไว้ในคอลัมน์สัตว์เทพ เป็นประเภทเดียวกันกับจี้ฉางและมู่กุยฝาน

จี้ฉางดูเขาเขียนอยู่ข้าง ๆ มุมปากกระตุกไม่หยุด

จอมทำลายเหยาหลิงเยว่ทุบโอ่งไปตั้งหลายใบแต่ก็ไม่มีคนหล่นออกมา แต่ทุกครั้งที่ซู่เป่าทุบล้วนมีคนอยู่ในนั้น

ทุกคนเพิ่งจะได้มองเห็นอย่างชัดเจนว่าคนในโอ่งล้วนเหมือนกับซือเย่ ทุกคนสวมเสื้อยืดสีดําและกางเกงสีกรมท่า พวกเขาเป็นพวกเดียวกัน

ทุบโอ่งไปเจ็ดแปดใบมีคนหล่นออกมาสี่คน

ตอนนี้คนที่ถูกดองในโอ่งผักกาดดองได้รับการช่วยเหลือออกมาหมดแล้ว

ซู่เป่ามองพี่ชายตัวโตทั้ง 4 คน พวกเขายังไม่ฟื้น หน้าตาซีดจนเขียว

เธองัดปากของพวกเขาแล้วยัดยันต์สีเหลืองเข้าไป เสร็จแล้วถึงมองไปที่หญิงชราคนนั้น

ไม่รู้ว่าหญิงชราหยุดกิจกรรมในมือไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้กำลังจ้องมองพวกเขาตาเขม็ง

ซู่เป่ากระซิบถามว่า "อาจารย์ ทําไมหญิงชราคนนี้ถึงไม่หนีไปล่ะคะ?"

จี้ฉางหรี่ตา "เขาจะไม่หนีไปไหนหรอก ของในโอ่งนั่นต้องกดไว้ตลอด ถ้าเธอหนีไปของข้างในก็ออกมาได้น่ะสิ"

ซู่เป่า "อ๋อ..."

แล้วก็ได้ยินหญิงชราพูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “พวกคุณทุบโอ่งของฉันแตกหมด... ทุบแตกหมดเลย ฉันไม่มีโอ่งจะดองผักกาดให้ลูกชายและลูกสะใภ้ของฉันแล้ว!”

ซู่เป่าถามว่า “ทําไมต้องดองผักกาดดองให้ลูกชายและลูกสะใภ้ด้วยล่ะ ทำกิมจิไม่ดีกว่าเหรอ?”

ทุกคน "?"

มันต่างกันตรงไหน

มู่กุยฝานกระซิบถามว่า "ซู่เป่า มันเป็นผีระดับไหน"

เมื่อกี้ตอนอยู่ที่ผีผู้หญิงแขวนคอ ซู่เป่าบอกว่าพวกนั้นเป็นผีธรรมดา

แล้วตัวที่อยู่ตรงหน้าล่ะ

มันสามารถยัดซือเย่ลงในโอ่งได้ต้องไม่ธรรมดาแน่

ซู่เป่าบอกว่า "ไม่ใช่ผีตายโหงผีอาฆาต แล้วก็ไม่ใช่ผีร้ายด้วย"

มู่กุยฝานมีสีหน้าเคร่งขรึม "พญาผีเหรอ?"

ซู่เป่าส่ายหัว "แล้วก็ไม่ใช่พญาผีด้วย"

พ่อจำรอยเท้าที่เคยเดินตามหลังพ่อได้ไหม"