ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 627

ใบหน้าเล็ก ๆ ของซู่เป่าเย็นชา เธอสบถเบา ๆ …

"เอากระทะมา!"

แล้วกระทะใบหนึ่งโผล่ขึ้นมาบนมือเธอ

เคร้ง เคร้ง!

เสียงที่ไพเราะและคมชัดดังขึ้นสองที กระทะทุบโดนผีหนังมนุษย์และผีแขนกระดูก

เธอตีผีทั้งสองจนภาพเบลอไปหมดแล้ว ผีทั้งสองถึงกับงง

“……”

ผู้ชายตระกูลซูทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่เผลอหดคอตามสัญชาตญาณ มู่กุยฝาน… เอามือลูบท้ายทอยโดยไม่รู้ตัว

จี้ฉางงง : ไปได้อาวุธเป็นกระทะเพิ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่อีกเล่า? เมื่อกี้เพิ่งโยนลูกตุ้มตาชั่งออกไปไม่ใช่หรือ?

ปลดล็อกกระทะมาตั้งแต่เมื่อไหร่??

ซูจื่อซีที่ถือสมุดบันทึกอยู่รีบจดบันทึกข้อมูลลงไปอย่างรวดเร็ว

อาวุธ:

ลูกตุ้มตาชั่ง อานุภาพ: หกดาว สามารถทุบผีที่เก่งเทียบเท่าวัตถุวิญญาณให้กระดูกหักได้

กระทะ อานุภาพ: แปดดาว สามารถทุบผีสองตัวที่เก่งพอ ๆ กับวัตถุวิญญาณได้พร้อมกัน

ซู่เป่ายกมือขึ้นแล้วกระทะในมือเธอก็หายไปทันที ระดับพลังเวทมนตร์นี้ใกล้จะทันตามอาจารย์ของเธอแล้ว

"จะเรียบร้อยได้หรือยัง? จะพูดดี ๆ ได้แล้วหรือยัง ถ้ายังฉันจะตีอีกนะ" ซู่เป่าพูด

ทั้ง ๆ ที่เป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยนและไร้เดียงสาแท้ ๆ แต่กลับทำให้ทั้งผีหนังมนุษย์และผีแขนกระดูกไม่กล้าขัดขืนอีกแล้ว

ผีหนังมนุษย์พูดอย่างท้อแท้ว่า "ฉันชื่อผีในร่างสาวสวย อาศัยอยู่ในภูเขาลึก… ฉันไม่ใช่ผีในปรโลก ดังนั้นฉันจึงไม่กลัวแสงแดดและไม่กลืนกินวิญญาณมนุษย์"

พูดมาถึงตรงนี้มันลดเสียงเบาลงเล็กน้อย พูดเบา ๆ ว่า "ดังนั้นฉันจึงไม่ถือว่าเลว..."

ผีแขนกระดูกที่อยู่ข้าง ๆ ซึ่งก็คือหญิงชราที่ดองผักกาดเมื่อกี้ โกรธขึ้นมาทันที

เขาพูดว่า "เจ้าไม่กลืนกินวิญญาณคนก็จริง แต่เจ้ากินเลือดเนื้อคนอย่างไรเล่า!"

หญิงชราโกรธมากและน้ำเสียงแฝงไปด้วยความโกรธแค้น

ซู่เป่า "ห๊ะ? ไม่หรอกมั้ง"

เธอพูดพลางยัดขนมกรุบกรอบเข้าปาก เคี้ยวดังกร๊อบ

ทุกคนพูดไม่ออก

แต่พวกผีหลายใจกลับสนใจใคร่รู้ มันพูดว่า “กินเลือดเนื้อมนุษย์ยังไง เล่าให้ฟังหน่อย!”

หญิงชราพูดด้วยความขุ่นเคืองว่า "เมื่อนานมาแล้ว เมื่อหมู่บ้านของเรายังมีคนอาศัยอยู่มากมาย ฉันอาศัยอยู่กับสามีและลูกชาย ครอบครัวเรามีกันสามคน"

ในสมัยนั้นราชวงศ์ชิงยังไม่ล่มสลาย บนภูเขารกร้าง คนที่อยู่บนเขาออกไปข้างนอกก็ยาก พ่อค้าข้างนอกก็เข้ามาได้ยาก ทุกคนก็ต้องอาศัยการทำนาหาเลี้ยงชีพ

"ครอบครัวเรายากจนมาก ไม่มีปัญญาไปขอลูกสะใภ้ ลูกชายยี่สิบเจ็ดปีแล้วแต่ยังคงเป็นโสดอยู่"

"อยู่มาวันหนึ่งมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินผ่านหน้าบ้านเรา เธอโพกหัวด้วยผ้าโพกหัวสีขาว สวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบ ๆ เรียบง่าย มาขอน้ำเรากิน"

"นางบอกเราว่าสามีนางเสียชีวิตไปเมื่อไม่นานมานี้ เธอไม่มีลูกมีเต้า หลังจากผ่านช่วงไว้ทุกข์ไปแล้วก็ไม่มีที่พึ่ง จึงคิดกลับไปบ้านตัวเอง ตอนเดินผ่านบ้านเรารู้สึกหิวและกระหายน้ำมากก็เลยมาขออะไรกินหน่อย"

สมัยนั้นลูกสาวที่ออกเรือนไปแล้ว ก็เหมือนน้ำที่สาดออกไปจริง ๆ โดยเฉพาะคนบ้านนอกที่แม้แต่ปากท้องก็ยังเป็นปัญหา ถ้าลูกสาวที่ออกเรือนไปจะกลับมาอยู่บ้านอีกเพราะสามีตาย ทางบ้านพ่อแม่ส่วนใหญ่จะไม่ยอมรับกลับ