ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 628

แม้ว่าจะเดาสถานการณ์ในห้องได้แล้ว

แต่ซูเหอเวิ่นก็ยังอดถามไม่ได้ว่า “เกิดอะไรขึ้นในห้อง?”

หานหานกลัวจนต้องหดเท้าเล็ก ๆ ของตัวเองเข้ามาขดตัวอยู่ข้าง ๆ ซู่เป่า

เสียงของหญิงชราเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและโกรธแค้น "นังบ้านี่นั่งอยู่ในห้องข้างเตียง ไม่เหลือสภาพแบบกลางวันแล้ว เหลือเพียงหนังมนุษย์ชั้นเดียว กําลังแทะเนื้อชุ่มเลือดชิ้นหนึ่งอยู่"

เมื่อเห็นว่าตัวเองถูกจับได้ ผีหนังมนุษย์ก็หนีไปดังขวับ หายตัวเข้าไปในป่าไม่เห็นแม้เงา

สองผัวเมียไปเปิดผ้าห่มออกดูตัวสั่นเทา แล้วก็เห็นเลือดเนื้อกระจัดกระจายไม่เป็นร่าง ลูกชายของพวกเขาเหลือแต่กะโหลกศีรษะและผมไม่กี่จุก...

ทุกคนฟังกันขนลุกซู่ ผีหลายใจตะโกนมาคำหนึ่งว่า 'ตื่นเต้นดีจัง'

ซู่เป่าถามว่า "แล้วไงต่อล่ะ แล้วพวกเจ้าจับนางมาได้ไง แถมยังจับนางยัดลงในโอ่งผักกาดดองอีก?"

เสียงของหญิงชราเปลี่ยนจากเศร้าโศกเป็นขมขื่นและคับแค้นใจ

"ลูกชายเป็นแรงงานเพียงคนเดียวของครอบครัวเรา เราคนแก่สองคนก็หวังพึ่งแต่ลูกชาย ตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว และก็ไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตแล้วด้วย"

ในจิตใจของพวกเขามีแต่ความแค้น แน่นอนว่าพวกเขาเกลียดตัวเองที่ไม่ควรโลภเอาเปรียบคนอื่น แต่เป็นเพราะพวกเขาโลภคิดเอาเปรียบคนอื่น สุดท้ายทำให้ลูกชายของตนต้องมาตายเพราะความประมาทแบบนี้ คนแก่สองคนยิ่งรับไม่ได้

เรื่องนี้เป็นที่รู้กันไปทั่วทั้งหมู่บ้าน มีคนที่แก่กว่ากระซิบกันด้วยความหวาดกลัวว่าผีหนังมนุษย์นี้สัตว์ประหลาดในป่าชื่อว่าหนังคนสวย

ในอดีตตอนเกิดสงครามยืดเยื้อในดินแดนเสฉวนมีคนตายไปนับไม่ถ้วน ความคับข้องใจของคนเหล่านี้รวมตัวกันหนังมนุษย์แผ่นหนึ่งและค่อย ๆ กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาด

พวกมันเอาชีวิตรอดด้วยการดูดกินเลือดเนื้อมนุษย์ โดยเฉพาะเลือดเนื้อของชายหนุ่มร่างกายแข็งแรง โดยทั่วไปมันจะไม่ต่อสู้กับใคร แต่จะดูดกินเลือดเนื้อของคนที่หลับนอนด้วยกันแล้วหนีไปทันที

สองผัวเมียอยากจะจับหนังคนงามให้ได้เพื่อแก้แค้นให้ลูกชาย

แต่ก็ไม่เคยเห็นหนังคนงามปรากฏผ่านมาตัวอีกเลย ทั้งสองแก่ลงเรื่อย ๆ หมู่บ้านที่ตกอยู่ในความตื่นตระหนกก็ค่อย ๆ กลับสู้สภาพปกติ

ระหว่างนั้นคนแก่สองคนก็ไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว พืชผลที่ปลูกไว้ก็เก็บเกี่ยวได้ไม่เท่าไหร่ พวกเขาขาดข้าวสารขาดแป้ง ไม่กล้าหุงข้าวกินกับข้าวอีกต่อไป ได้แต่ปลูกผักกาดทำผักดอง ต้มข้าวต้มกินกับผักกาดดองเพื่อประทังชีวิต บั้นปลายชีวิตอยู่กันอย่างน่าสังเวช

หญิงชราแค้นจนอยากจะจับหนังคนงามมาดองไปเสียด้วยเลย ถึงอย่างไรก็แก่แล้วไม่มีอะไรต้องกลัวอีก

"ตอนนั้นในหมู่บ้านมีลูกสะใภ้คนหนึ่งทะเลาะกับสามี หาเรื่องตายทุกวัน แล้ววันหนึ่งนางก็แขวนคอตายพอดี..."

คราวนี้หนังมนุษย์ถอนหายใจแล้วพูดแทรกขึ้นมาว่า “ผูกคอตายพอดีที่ไหน เดิมทีสะใภ้คนนั้นไม่ได้จะตาย แต่เพราะยายแก่คนนี้ไปกรอกหูสะใภ้คนนั้นทุกวันว่าชีวิตแบบนี้จะทนอยู่ไปทำไม สู้ตายเไปเลยจะได้จบ ๆ แถมไปแนะนำวิธีแย่ ๆ ให้ลูกสะใภ้เขาว่าหนึ่งต้องร้องไห้ สองต้องโวยวาย แล้วสามผูกคอตาย ให้คนเขารู้กันทั่ว จะปล่อยให้ครอบครัวสามีรังแกฟรี ๆ ไม่ได้”

แล้วภายใต้การยุยงของนาง แล้ววันหนึ่งสะใภ้บ้านนั้นก็ตายจริง ๆ ในขณะแกล้งทำเป็นแขวนคอ

ซูเหอเวิ่นกับคนอื่น ๆ นึกถึงหมู่บ้านที่เพิ่งเดินผ่านมาทันที ตรงกลางบ้านหลังนั้นมีเพียงเก้าอี้ตัวหนึ่งและผู้หญิงที่แขวนอยู่บนคาน…

ซู่เป่าถามว่า "แล้วไงต่อ"

หญิงชราอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พูดต่อว่า "หลังจากลูกสะใภ้บ้านนั้นเสียชีวิต ลูกชายของพวกเขาก็กลายเป็นพ่อหม้าย บวกกับแม่ผัวทะเลาะกับลูกสะใภ้มาตลอด ใคร ๆ ก็รู้ว่าบ้านนั้นแม่สามีเข้ากับคนยาก..."

ถ้าพวกเขาอยากหาสะใภ้ใหม่ก็ย่อมไม่มีใครอยากแต่งงานด้วยอยู่แล้ว