ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 637

ต้าหมิงมาที่บาร์กับมู่กุยฝานและซู่เป่า

แสงสีสถานบันเทิงยามค่ำคืน ทั้งชายและหญิงแต่งกายด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้น และบางคนถึงกับถอดเสื้อผ้าเต้น

กลางฟลอร์เต้นรำ บางคนถึงกับฉีกเสื้อผ้าออกไปครึ่งหนึ่ง คนสองคนส่งเสียงร้องและโก่งตัวเข้าด้วยกัน

ซู่เป่า: ว้าว...อย่างที่คุณยายพูดเลย เป็นสถานที่ที่ไม่มีความจริงจังเลย

ในความเป็นจริงก็ยังมีบาร์ที่ดูมีสาระซึ่งคล้ายกับร้านกาแฟและเป็นสถานที่พักผ่อนอยู่ด้วย

แต่ก็มีบางคนที่ชอบทำให้บาร์ดูไม่เป็นกิจลักษณะแบบนี้ นอกจากนี้ยังมีบาร์อีกมากมายโดยเฉพาะบาร์บางประเภทที่คนวงในต่างรู้จักกันดีและเป็นบาร์ที่ไม่เป็นกิจลักษณะจริง ๆ

ต้าหมิงมองเพียงแวบเดียวก็เห็นอวี่ฉิงนั่งอยู่หน้าบาร์โดยทันที ในบรรดาผู้ชายและผู้หญิง เธอสวมเสื้อสเวตเตอร์สีขาวซึ่งทำให้ดูสะอาด บริสุทธิ์ และไม่เหมือนใคร

ต้าหมิงจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยไปรับเธอที่บาร์ เธอก็สวมเสื้อผ้าคล้าย ๆ กันนี้ ทั้งตัวมิดชิด และพูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกเสียใจว่าถูกเพื่อนหลอก คิดว่ามาแค่ดื่มเหล้าเท่านั้น...

ตอนนี้ก็ได้รู้แล้วว่าเรื่องที่เธอทำไปนั้น และเมื่อดูจากการแต่งตัวของเธอ เธอไม่ได้ไร้เดียงสาจริง ๆ

เสื้อสเวตเตอร์เข้ารูปตัวบาง เมื่อยืดตัวออกไม่เพียงแต่จะทำให้รูปร่างของเธอดูมีส่วนเว้าโค้งขึ้นเท่านั้น แต่เพราะความบางจึงทำให้มองเห็นชุดชั้นในสีดำข้างในลาง ๆ อีกด้วย

แม้ว่ากางเกงขายาวที่เธอใส่จะไม่ทะลุเลย แต่มันก็รัดแน่นและมองเห็นส่วนโค้งของเธอได้อย่างชัดเจน

ก่อนหน้านี้เขาต้องโง่แค่ไหน

สมองคนมีความรักไม่ผิดเลยจริง ๆ

“ไปค่ะ ทางนี้” ซู่เป่าจูงต้าหมิงไป

มู่กุยฝานจองห้องส่วนตัวบนชั้นสอง ซึ่งคนที่อยู่ชั้นล่างจะไม่สามารถมองเห็นด้านบนได้ แต่คนที่อยู่ชั้นบนสามารถมองเห็นด้านล่างได้อย่างชัดเจน การจัดวางนี้ได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษไว้สำหรับบางคนเพื่อคัดเลือกเหยื่อ

“เรามาจับอะไรกัน” หลังจากนั่งลงแล้ว ต้าหมิงก็ถาม “ที่นี่มีผีงั้นเหรอ”

ซู่เป่าคว่ำหน้าอยู่บนประตูกระจกแล้วพูดว่า “ไม่มีผี มีแต่ปีศาจ”

ท่านอาจารย์ขอให้เธอเรียนรู้และดูเพิ่มเติม

เธอยังไม่แน่ใจว่ามีปีศาจในตัวอวี่ฉิง ดังนั้นเรื่องนี้จึงยังไม่จบ

ต้าหมิงไม่ได้พูดอะไร เมื่อเขาเห็นเหล้าบนโต๊ะ เขาก็ดื่มมันเงียบ ๆ

ติ๊งต่อง

ซู่เป่าได้รับข้อความ

เบบี้น้อยไง: [พี่ชายยังไม่ถึงเหรอ เร็วหน่อยสิคะ ฉันดื่มไปเยอะเลยรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย]

เมื่อผู้หญิงบอกผู้ชายว่าเธอรู้สึกเวียนหัวหลังจากดื่มมากเกินไป มันหมายถึงเธอจงใจอ่อยผู้ชายคนนั้น

น่าเสียดายที่ซู่เป่าไม่ใช่มนุษย์ชายเกรดพรีเมียมคนนั้น

เธอใช้มือเล็ก ๆ จิ้มหน้าจอ พยายามอยู่นาน แล้วจึงกดส่งคำออกไปสองคำ: รอก่อน

อวี่ฉิงมองดูการตอบกลับที่เย็นชาอีกครั้ง

“ต่อไปทำไงดีคะ” ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นถามพ่อ

ซึ่งทำให้มู่กุยฝานรู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นผู้มีประสบการณ์มาก

มู่กุยฝานแตะจมูกแล้วพูดว่า “ส่งเงิน”

ต้าหมิง “?”

ซู่เป่า “?”

เธอรีบปฏิเสธทันที “ไม่เอา เงินของเราไม่ได้ถูกลมพัดมา ทำไมเราต้องส่งเงินให้เธอด้วยคะ เราใช้วิธีอื่นได้”

มู่กุยฝานตอบ “เราไม่ได้อยากจะรู้สิ่งที่เธอทำทั้งหมดหรอกเหรอ ถ้าจะหลอกล่อเธอ เงินก็เป็นเหยื่อที่ดีที่สุด”

“รักษาความสัมพันธ์ไว้ และปล่อยให้เธอคิดว่าหนูคือเหยื่อรายต่อไป”

ต้าหมิงคนโง่: ไว้คุยกันตอนที่เขาไม่อยู่จะได้ไหม!

ใบหน้าของมู่กุยฝานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ตาไม่ได้ยิ้มตาม “สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำนั้นส่งผลเสียต่อทัศนคติของคุณมากกว่าที่คุณคิด”

และเขาก็ยังอยากรู้ว่าปีศาจสามารถเกิดขึ้นในตัวคนที่มีชีวิตอยู่ได้อย่างไร

ซู่เป่าตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ “โอเคค่ะ...”

เพื่อที่จะทำความเข้าใจปีศาจในตัวคนที่มีชีวิตอยู่ครั้งแรก...เธอก็ต้องพยายามอย่างหนัก!

“ให้เท่าไหร่คะ” ซู่เป่าคนหน้าเงินถาม