ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 649

ซูเหอเวิ่นทั้งกังวลและตื่นเต้น

เขารอปิดเทอมนี้มานานมาก เพื่อที่จะมาเก็บเคพีไอกับน้องสาวนี่แหละ

เป็นที่ทราบกันดีว่าหมาเอยแมวเอยบางครั้งก็สามารถมองเห็นสิ่งที่คนมองไม่เห็น

เคยมีคนพาหมาของตัวเองไปหาห้องเช่า จากนั้นพอไปเห็นห้องเช่าห้องหนึ่งการตกแต่งก็ดูใหม่และบรรยากาศก็ดูดี แถมค่าเช่าก็สมเหตุสมผล เตรียมจะขอเช่าทันที…

แต่สุดท้ายหมาของเธอกลับเห่าไม่หยุด และยิงฟันขู่ไปที่มุมหนึ่งของห้อง

หญิงสาวก็เลยเกิดลังเลาขึ้นมาและบอกว่าขอกลับไปคิดดูก่อน…

สุดท้ายพอไปสอบถามมาก็ได้ยินมาว่าห้องเช่าห้องนั้นเคยมีคนตาย มีหญิงสาวที่อาศัยอยู่คนเดียวโดนเพื่อนบ้านแอบมองและอาศัยช่วงที่เธอเปิดประตูเข้าไปในห้อง…สุดท้ายหญิงสาวก็ตายคาห้องเช่านั้น

โดนแทงตายบนเตียง ซึ่งเป็นมุมเดียวกับที่หมาของเธอเห่าพอดี

ขณะนี้คนที่ถือโทรศัพท์รอบๆก็เริ่มจะพูดกันแล้วว่า

“มีปัญหาอะไรแน่ๆ ดูสิหมาตัวนี้ยังไม่ทันได้เข้าไปเลยก็หวาดกลัวแล้ว”

“ใช่ๆๆ ตอนนี้หมาวิ่งไปทางอื่นแล้วให้ตายยังไงก็ไม่ยอมมา”

“ร้านกาแฟนี้ต้องมีอะไรแปลกๆแน่ๆ…ฉันเคยได้ยินมาว่าเดือนที่แล้วมีหญิงสาวคนหนึ่งหายตัวไปบนถนนเส้นนี้ ซึ่งก็อยู่ตรงหน้าประตูร้านกาแฟนี้พอดี…”

“ใช่ๆ ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน คนทั้งๆอยู่ดีๆก็หายไปซะงั้น กล้องวงจรปิดก็ดันจับภาพตรงนี้ว่าเป็นจุดบอดพอดี…”

หญิงสาวหายไปหนึ่งเดือนก่อน ซึ่งก็เป็นเวลาที่พอดีกับตอนที่คนพบว่าหากจูงมาเข้าไปที่ร้านกาแฟ หมามันจะเห่าเสียงดังอีกด้วย

งั้นแสดงว่าร้านกาแฟนี้น่าจะมีปัญหาอะไรแน่ๆ!

ทุกคนแถวนั้นมองเข้าไปในร้านกาแฟด้วยสายตาที่หวาดกลัวและสงสัย

ซูเหอเวิ่นถาม “เป็นไงบ้างน้องสาว ข้างในนั้นมีผีหรือเปล่า?”

ซู่เป่ามองดูข้างในร้านกาแฟ

แสงแดดก็สว่างสดใสดี ร้านก็สะอาดเรียบร้อย จะมีมีผีที่ไหนกันเล่า

แต่ว่า…

พอเธอเงยหน้าขึ้นมามองป้ายที่ติดอยู่ที่หน้าประตูร้าน

เงียบไปสักพัก

ซูเหอเวิ่นหัวจะระเบิด อยู่บนหัวเขาเหรอเนี่ย?

เขาอยากจะหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายแต่ก็ไม่กล้า

พอเขานึกถึงหมู่บ้านผีครั้งที่แล้วที่เขายังมีภาพติดตาของผู้หญิงที่ถูกแขวนอยู่ตรงเก้าอี้…

ใจก็ยังคงเจ็บปวดอยู่

“ให้อาเขยทำ!”ซูเหอเวิ่นโยนกล้องทิ้งไว้ให้มู่กุยฝาน แล้วก็ไปหลบอยู่ข้างหลังซู่เป่า

มู่กุยฝานถือกล้องไว้แล้วก็ถ่ายรูปข้างบน เลิกคิ้ว

“เป็นไงบ้าง?”ซูเหอเวิ่น หานหานและซูจื่อซีมองไปที่เขาด้วยความประหม่า

มู่กุยฝานยิ้ม และทำสีหน้ามีพิรุธจ้องไปที่พวกเรา “แล้วพวกเธอว่ายังไงล่ะ…”

ซูเหอเวิ่น หานหานและซูจื่อซีขนลุกซู่ เลยร้องกรี๊ดเสียงดังว่า “อาเขยถูกผีสิงแล้ว!”

ซู่เป่าหน้าดำคร่ำเครียด อะไรกันเนี่ย!

“ไม่เห็นมีอะไรเลย”ซู่เป่าปลอบใจ “ในร้านก็ไม่เห็นมีผี ข้างบนก็ไม่มีผี ไม่มีอะไรทั้งนั้น”

ซูเหอเวิ่นไม่เชื่อ ก็เลยกอดแขนซู่เป่าไว้ไม่ยอมปล่อย